Τα όσα έπραξε χθες η Πρόεδρος της Βουλής με αφορμή την κατάθεση στη Βουλή της έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας από το Διοικητή της Γ. Στουρνάρα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Υπήρξαν, βέβαια, όπως πάντα, πλευρές των ενεργειών της Ζωής Κωνσταντοπούλου που προκάλεσαν “περιφερειακούς” σχολιασμούς. Για παράδειγμα, πολλοί έσπευσαν να πουν πως η βιαιότητα της αντίδρασής της οφειλόταν στο ότι η κατάθεση της έκθεσης της χάλασε το σώου με τη διήμερη συνεδρίαση της (προσωπικής της) Επιτροπής για το χρέος. Άλλοι έσπευσαν να διακωμωδήσουν την άρνησή της να παραλάβει το στικάκι usb με την έκθεση, ζητώντας την …εκτύπωση.
Όταν στις ενέργειες της Ζωής Κ. προστέθηκαν και οι παραληρηματικές δηλώσεις της «αδελφοποιητής» της Ρ. Μακρή, οι οποίες κατέληγαν στην αναγγελία για κατάθεση μήνυσης κατά του κ. Στουρνάρα, το «κράξιμο» –ειδικά στα social media- για τις δύο «παλαβές» έδωσε και πήρε.
Ισχυρίζομαι πως, παρότι λειτουργεί ανακουφιστικά και χαλαρωτικά σε δύσκολους καιρούς,, η αντιμετώπιση της Ζωής και των συν αυτή με όρους διακωμώδησης ή …ψυχιατρικής παρουσιάζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Αποκρύπτει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα πολλών ενεργειών, δραστηριοτήτων και της εν γένει λειτουργιας της ως Προέδρου της Βουλής, που δεν αποτελεί προσωπική «ιδιοτροπία» και ιδιομορφία. Αντίθετα αποτελεί την πιο «προωθημένη» και γκροτέτσκα έκφραση της ολοκληρωτικής νοοτροπίας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου.
Δείγματα είχαμε πολλά το τελευταίο διάστημα Χθες, όμως, φάνηκε πεντακάθαρα στους χειρισμούς και των δύο πλευρών όσον αφορά την έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος και το διοικητή της κ. Στουρνάρα. Γιατί τις απαράδεκτες ενέργειες της Ζωής Κ. ακολούθησαν η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και οι δηλώσεις Παππά και άλλων στελεχών του. Μπορεί να ήταν ένα ή δύο κλικ πιο χαμηλότονα αλλά η ουσία ήταν η ίδια. Η αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της Τράπεζας της Ελλάδας και η διάθεση ασφυκτικού της ελέγχου. Και ως γνωστόν η κατάργηση της αυτονομίας των θεσμών και ο απόλυτος έλεγχός τους από την κορυφή του κράτους είναι τυπικό δείγμα ολοκληρωτικής νοοτροπίας.
Παρόλα αυτά, όμως, ακριβώς επειδή ο βίος και η πολιτεία της Ζωής Κ. αποτελεί την πιο «προωθημένη» και γκροτέτσκα έκφραση αυτής της νοοτροπίας συνιστά και τον “αδύναμο κρίκο” της.
Ως εκ τούτου μετά από τα χθεσινά δεν πάει άλλο.
Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, οι οποίες διέπραξαν την ουρανομήκη ανοησία να ψηφίσουν τη Ζωή Κ. για Πρόεδρο της Βουλής, πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία και να καταθέσουν πρόταση μομφής εναντίον της. Η απραξία και ακινησία τους είναι, πλέον επικίνδυνη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ύποπτη.?Όσα κυκλοφορούσαν για την ύπαρξη απαγορευτικού διάστηματος ενός εξαμήνου από την εκλογή της ώστε να κατατεθεί σχετική πρόταση, ήταν διαδόσεις κάποιων -κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ- που ήθελαν δι αυτού του τρόπου να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο της επιλογής και να αιτιολογήσουν την -υποτίθεται προσωρινή- αδυναμία τους να σταματήσουν την αντιθεσμική λαίλαπα. Ο Κανονισμός της Βουλής, όμως, είναι σαφής.
Επιβάλλεται, λοιπόν, να συγκεντρωθούν οι 50 υπογραφές που προβλέπονται. Το αντεπιχείρημα πως δήθεν έτσι δυσχεραίνεται η …εθνική διαπραγμάτευση είναι απλώς αβάσιμο. Ίσα-ίσα που αν ο Αλ. Τσίπρας θέλει τη συμφωνία (πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω) βοηθιέται από το χτύπημα ενός από τους εσωκομματικούς πόλους που, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες και ενδείξεις, θα αντιδράσουν σ’ αυτήν.
Ούτε έχει νόημα το άλλο αντεπιχείρημα ότι μ’ αυτόν την κίνηση ενδέχεται να συσπειρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατ’ αρχάς με την πρόταση μομφής οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα αποτινάξουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για την εκλογή της Ζωής Κ., πράγμα σημαντικό από μόνο του. Κατά δεύτερον, αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -ή μάλλον αρκετοί/ές απ’ αυτούς- αρνηθούν να ψηφίσουν όπως επιβάλλεται απ’ αυτά που κατ’ ιδίαν λένε, απλώς θα αποδείξουν πως μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα θα αποδεχθούν στο μέλλον ακόμα μεγαλύτερη εκτροπή.?Ακόμα κι αυτό να μάθουμε μόνο, θάναι χρήσιμο ώστε να υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία και αντίδραση.
Υπάρχει, βέβαια, και η πιο αισιόδοξη εκδοχή η πρόταση μομφής να συμπέσει με τις διεργασίες τελευταίας στιγμής για συμφωνία και ν’ αποτελέσει εμβρυουλκό πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων. Τέτοιου είδους εξελίξεις, όμως, δεν έρχονται αν δεν προσπαθήσεις κι εσύ λιγάκι.
Αν δε βρέξεις κ…. δεν τρως ψάρι. Ούτε καν …..ποταμίσια πέστροφα.