Το κοινωνικό μας συμβόλαιο, η δημοκρατική σύμβαση που δίνει διάρκεια στην συμβίωσή μας προϋποθέτει την αποδοχή της κρατικής βίας που ασκείται από νόμιμα όργανα σε πλαίσια που ορίζουν οι νόμοι μας και υπό τον αντιπροσωπευτικό έλεγχό μας.

Είναι αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «μονοπώλιο της κρατικής βίας».

Χωρίς αυτό δεν μπορούν να υπάρξουν οι εγγυήσεις του Κράτους Δικαίου.

Η κυρία Σοφία Μπεκατώρου είχε τη γενναιότητα να μιλήσει για το σκληρότατο πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης/βίας ανοικτά και δημόσια.

Η απόφασή της βοηθά όλη την ελληνική κοινωνία να ωριμάζει, να γίνει δημοκρατικότερη, να μην ανέχεται καμία μορφή φυσικής βίας.

Ταυτόχρονα, η πράξη της μας δείχνει το δρόμο αντιμετώπισης, το δρόμο της μηδενικής ανοχής κάθε μορφής βίας όχι μόνο φυσικής, αλλά και ηθικής και συναισθηματικής.

Αν στον χώρο του αθλητισμού έχουμε περιπτωσιακά φαινόμενα σεξουαλικής βίας, στον χώρο των ΑΕΙ έχουμε το φαινόμενο μιας εγκατεστημένης καθημερινής πολύπλευρης βίας, επειδή οι κυβερνήσεις αρνήθηκαν να ασκήσουν επί δεκαετίες τη νόμιμη κρατική βία για να προστατεύουν την ασφάλεια, τη λειτουργία και τη δημόσια περιουσία των ΑΕΙ.

Ο πρόσφατος δημόσιος εξευτελισμός του Πρύτανη, οι ξυλοδαρμοί καθηγητών, οι αλλεπάλληλες καταστροφές και λεηλασίες, η απαγόρευση ελεύθερης διακίνησης των Ιδεών και ελεύθερης έκφρασης είναι καθημερινότητα σε πολλά ΑΕΙ.

Αν οι κυβερνήσεις έχουν σημαντική ευθύνη γι αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα (μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο),  μερίδιο ευθύνης έχουν όσοι πανεπιστημιακοί την ανέχονται, ή την συγκαλύπτουν, ενώ υπάρχουν άλλοι από τον «χώρο» του μαρξισμού που στηρίζουν τη μαφία των ΑΕΙ  στο όνομα δήθεν της ελευθερίας των ιδεών ενώ στην ουσία έχουν εγκαθιδρύσει μονοπώλιο των δικών  τους ιδεών και όχι μόνο ιδεών.

Και ενώ η σεξουαλική βία δεν είχε ποτέ πολιτικούς υποστηρικτές, η βία μέσα στα ΑΕΙ έχει στηρίγματα σε πολιτικούς χώρους της Αριστεράς.

Είναι αποκαλυπτική η υποκριτική στάση όλων των (κοινοβουλευτικών και μη) αριστερών κομμάτων στο νομοσχέδιο για τη συγκρότηση αστυνομικής δύναμης προστασίας της εκπαιδευτικής λειτουργίας, της προσωπικής ασφάλειας και της δημόσιας περιουσίας στα ΑΕΙ.

Η σεξουαλική βία ποτέ δεν πρόκειται να εκλείψει.

Τα περιστατικά της είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταγγέλλονται ανοικτά και έγκαιρα από τα θύματα, ώστε οι θύτες να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη.

Η βία όμως στα Πανεπιστήμιά μας πρέπει κυριολεκτικά να παταχθεί.. χθες!

Γιατί ασκείται μπροστά στα μάτια μας επί δεκαετίες, γιατί η μακρόχρονη ανοχή και ατιμωρησία έχει δημιουργήσει μια αίσθηση αναπότρεπτου, διεκδικεί διαστάσεις κανονικότητας και θέτει σε αμφισβήτηση την εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς.

Τα δύο ανήλικα που κόντεψαν να αφήσουν, στο μετρό, ανάπηρο έναν άνθρωπο που «τόλμησε» να τους πει ότι πρέπει να κατεβάσουν τα πόδια τους από τα καθίσματα, κουβαλάνε από τότε που ανοίξανε τα μάτια τους στον κόσμο, εικόνες μιας «κανονικότητας» όπου οι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» που τσουρουφλίζονται καθημερινά από αντισυστημικές  μολότωφ αποθηκευμένες μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, είναι κάτι.. φυσιολογικό.

Δεν τους είπαν οι γονείς τους ότι το σωστό είναι να δέρνουν, τους τόμαθε η «δίκαιη οργή των Σταμουλοκολάδων», τους τόμαθε η φοιτητική εξτραβαγκάντσια του κόκκινου φασισμού, τους τόμαθε ο κάθε κυνικός πολιτικός αληταράς που πλασάρει αντισυστημισμό και εφηβικό μαχαλομαγκίτικο, τριτοκοσμικό τσαμπουκαλίκι.

Το πανό του αίσχους στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς δεν είναι παράνομο, είναι κατάντια.

Παράνομο είναι, κάθε σαλεμένο τσογλάνι να βάζει ένα πανό όπου γουστάρει σε δημόσιους χώρους και να στέλνει στο νοσοκομείο όποιον καθηγητή ή συμφοιτητή του δηλώσει την αντίθεσή του στο σφετερισμό στην ασυδοσία και στο εκφασισμένο και εκφασίζον μπάχαλο.

Δεν είναι ποδοσφαιροποίηση της ιδεολογίας αυτό το πανό, όπως πολύ θα ήθελε μία «προοδευτική» κοινωνιολογίζουσα αφέλεια.

Καραμπινάτος εκφασισμός του χώρου της ακαδημαϊκής παιδείας είναι.

Είναι δύναμη της Δημοκρατίας μας η ελευθερία να υπερασπίζεσαι ακόμα και τις ιδέες του Κουφοντίνα και του Κασιδιάρη.

Αλλά καμία Δημοκρατία δεν γίνεται να μένει απαθής κι αμήχανη όταν διάφοροι επιχειρούν να κάνουν πράξη τις ιδέες του Κουφοντίνα και του Κασιδιάρη.

Σ? αυτές τις περιπτώσεις οι Δημοκρατίες αντεπιτίθενται.

Με τη ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ.