Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μια διάσπαση κατ’ εξακολούθηση: εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ. Από το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου και ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι αποχωρήσεις κεντρικών, μικρομεσαίων και τοπικών στελεχών, αλλά και απλών μελών, είναι συνεχείς. Την ίδια στιγμή, η νέα ηγεσία του κόμματος, μέσα από τις θέσεις της, τις δηλώσεις της και τον τρόπο που αντιδρά στις εξελίξεις, ενώ μιλάει για ενότητα και υποτίθεται ότι τείνει χείρα συνεργασίας στους εσωκομματικούς της αντιπάλους, στην πράξη εξωθεί τους εναπομείναντες σε φυγή. Μάλιστα, με την επίθεση Κασσελάκη -έστω και δια της πλαγίας- στο… τοτέμ του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα, όσοι έκαναν δεύτερες σκέψεις και υπομονή βρήκαν την καλύτερη δικαιολογία για να πουν “ως εδώ”.
Κουρασμένη κυβέρνηση...
Μόνο που όσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βιώνει συνθήκες πολιτικής αποσύνθεσης η κυβέρνηση εξακολουθεί να… κυβερνά. Και στις περισσότερες των περιπτώσεων κυβερνά λάθος. Μάλιστα, από την αρχή της νέας τετραετίας, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση -ακόμα και σε φανατικούς υποστηρικτές της πλέον- ότι η όποια μεταρρυθμιστική διάθεση -αν την είχε ποτέ- έχει οριστικά χαθεί. Η δυναμική που υποτίθεται ότι της έδωσε η επανεκλογή της, μόλις τέσσερις μήνες πριν και με αυξημένο ποσοστό, έχει μετατραπεί σε κακή διαχείριση της καθημερινότητας, με συνεχή λάθη και χωρίς καμία προοπτική.
...απούσα αντιπολίτευση
Η ξέπνοη διακυβέρνηση Μητσοτάκη θα μπορούσε ενδεχομένως να δικαιολογηθεί αν βρισκόμασταν προς το τέλος της τετραετίας και όχι στην αρχή της. Ωστόσο, έχουμε μπροστά μας τουλάχιστον τρία χρόνια, κατά τα οποία νομοσχέδια θα έρχονται, υπουργικές αποφάσεις θα λαμβάνονται, υποσχέσεις θα δίνονται και πλάτες θα χτυπιούνται καθησυχαστικά. Και η αντιπολίτευση; Που βρίσκεται σε όλο αυτό; Είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ένα ουσιαστικό κενό. Όχι απλά ένα πολιτικό κενό, αλλά ένα θεσμικό κενό. Και η χώρα πρέπει σύντομα να αποκτήσει πραγματική, αποτελεσματική και ενεργή αξιωματική αντιπολίτευση.
Ενώπιον των ευθυνών
Μέσα σε αυτή την πολιτική πραγματικότητα η ευθύνη μιας σοβαρής, ρεαλιστικής και με θέσεις αντιπολίτευσης βαραίνει πλέον τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και αν οι ανεξαρτητοποιήσεις εν ενεργεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρουν τελικά αλλαγή στον αριθμό των εδρών και το ΠΑΣΟΚ δεν γίνει δεύτερο από… καραμπόλα, έχει το χρέος να καλύψει το σημερινό κενό και να διεκδικήσει σοβαρά να γίνει το αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποτελώντας σύντομα εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.
Θέλει τόλμη η ανατροπή
Με λίγα λόγια, το ΠΑΣΟΚ έχει το χρέος να εκμεταλλευτεί τη δυσμενή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, να μην επαναπαυτεί στις θετικές δημοσκοπήσεις και στη λογική του “ώριμου φρούτου” και καθημερινά, στο Κοινοβούλιο, στον δρόμο, στους χώρους που κινείται και αναπνέει η κοινωνία, να είναι δυναμικά παρόν, με προτάσεις και σοβαρές απαντήσεις στα προβλήματα που γεννιούνται, χωρίς βεβαίως να καταφεύγει στην εύκολη επιλογή της στείρας αντιπολίτευσης και του “όχι σε όλα”. Το ερώτημα είναι αν θα το τολμήσει.