Είναι αλήθεια πως πάρα πολλοί από εμάς που ψηφίσαμε ΔΗΜΑΡ, ή παρακολουθούμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το σημαντικό άλμα που κάνει ως κόμμα της ελληνικής Αριστεράς, με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, ζούμε τις τελευταίες ημέρες σε «αναμμένα κάρβουνα».
Είναι αλήθεια, επίσης, πως αν και όλοι διαπιστώναμε πως δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών, ούτε εμείς οι ίδιοι έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει στην πράξη η κουλτούρα αυτή. Ότι δηλαδή, η συνύπαρξη σε μια κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων, όχι απλώς με διαφορετικά προγράμματα, αλλά και με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Η συνεργασία δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες, ίσως και πολύ μεγάλες.
Θα μου πείτε πως εδώ διακυβεύονται πολύ σοβαρότερα πράγματα. Το μέλλον της χώρας, η παραμονή μας στο ευρώ, η πολύ σημαντική και ζωογόνα δόση των 31,5 δις ευρώ και πλέον…
Για το λόγο αυτό καθόμαστε όλοι σε αναμμένα κάρβουνα.
Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, είναι μια πολύ σημαντική υπέρβαση για ένα παραδοσιακό κόμμα της Αριστεράς, που είχε συνηθίσει να βρίσκεται στις κερκίδες και να καταγγέλλει. Όπως πολύ σοφά σημείωσε ο καθηγητής της Φιλοσοφίας Στέλιος Ράμφος, σε τηλεοπτική εκπομπή, «Η συμμετοχή του Κουβέλη στην κυβέρνηση έχει μεγάλη αξία. Έχουμε στην κυβέρνηση μια Αριστερά που ανοίγει τον ορίζοντά της. Πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα κόμμα της Αριστεράς βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από το ταξικό -πράγμα εξαιρετικά σημαντικό.»
Χρειάζεται, ωστόσο, αυτή η Αριστερά, η Δημοκρατική Αριστερά, να κάνει κι άλλα βήματα χωρίς να φοβάται πως θα «σπάσει το πόδι της». Είναι σωστό να διαπραγματεύεται μέχρι την τελευταία στιγμή. Όμως έχει σημασία να δούμε τι διαπραγματεύεται. Στην πραγματικότητα, κάποια από τα θέματα που έχει θέσει στο πακέτο των εργασιακών, μπορεί να αποτελούν «ταμπού» και «σύμβολα» για την παραδοσιακή Αριστερά, αλλά τα έχει ήδη λύση η αγορά και μάλιστα πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Η ανάγκη μεταρρυθμίσεων και σε αυτόν τον τομέα, είναι αναγκαία και έπρεπε να είχαν γίνει με πιο ήπιο τρόπο, εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Δεν σημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά είναι πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Αντιθέτως, θα μπορούσαν να είναι υπέρ της καταπολέμησης της ανεργίας… Αυτό όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Είναι αλήθεια πως η ΔΗΜΑΡ κλήθηκε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να κάνει πολύ μεγάλα άλματα. Και δεν θέλει να χάσει την αριστερή ευαισθησία της, σε μια κοινωνία βαθιά πληγωμένη. Ο κίνδυνος είναι να μην επαναλάβει το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ (δανείζομαι πάλι τα λόγια του Στέλιου Ράμφου), «να μη θέλει να αλλάξει τίποτα στο χρεοκοπημένο πελατειακό κράτος». Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, απομονώνονται από μια ιστορική και σημαντική προσπάθεια για τη χώρα. Τα μέτρα είναι φοβερά, αλλά η διέξοδος από τα μέτρα δείχνει ευθύνη. Χωρίς τα μέτρα, η διέξοδος θα είναι πολύ πιο οδυνηρή.
Διαπραγμάτευση έως την τελευταία στιγμή, λοιπόν, αλλά προσοχή, δεν πρέπει να χαθεί το δάσος!
.
Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος