Ένα κόμμα, μπορεί να ανασυσταθεί, να ανασυγκροτηθεί, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει… Αλλά αν βγάζει φλάς αριστερά και συνεχώς στρίβει δεξιά, είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα καταλήξει «θύμα τροχαίου»… Ένα σοσιαλιστικό – σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που τέλος πάντων θέλει να εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτό των μη προνομιούχων (πού το θυμήθηκα τώρα…) της εργασίας, της αγροτιάς, της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, της νέας γενιάς και της προόδου, δεν μπορεί να κάνει κανενός είδους επανεκκίνηση σε πολιτική βάση μη συμβατή με το DNA του. Δεν μπορεί δηλαδή να ανασυσταθεί παρά μόνο πάνω σε ένα σύγχρονο μεν, αλλά πάντως σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό πρόγραμμα και σχέδιο.
Η «προσωρινότητα» της παρέκκλισης, από αρχές, ιδεολογία και αντιπροσώπευση εν ονόματι της σωτηρίας της χώρας και τους έθνους(!), που επί τρία χρόνια λαμβάνει χώρα σ’ αυτή τη χώρα, τείνει πλέον να αλλάξει οριστικά και τα χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ και να το μεταβάλλει, πράγμα που βέβαια έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό επισυμβεί με την μακρόχρονη παραμονή του στην εξουσία, σε κλασικό αστικό, κεντρώο – φιλελεύθερο κόμμα και μετά και από την δραματική μείωση της εκλογικής του επιρροής, από «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», σε «μικρό» μπαλαντέρ του κατεστημένου πολιτικού συστήματος. Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει ποτέ να ανασυγκροτηθεί ως τέτοιο, αν συνεχίσει να ετεροκαθορίζεται και εν τέλει να καθορίζεται πολιτικά από τα μνημόνια, τις άγριες και κοινωνικά άδικες περικοπές, τις δογματικές νεοφιλελεύθερες εφαρμοζόμενες συνταγές και τις διαρκείς υποχωρήσεις σε θεσμικές «παρεκτροπές» και παραχωρήσεις της εθνικής κυριαρχίας, στους δανειστές και «συμμάχους». Τη στιγμή μάλιστα που με την όλο και πιο δραματική τροπή που παίρνουν οι εξελίξεις σε οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό και πολιτικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν σε λίγο καιρό συνεχίσουν να υφίστανται τα υπάρχοντα αστικά κόμματα, πόσο μάλλον να ανασυγκροτηθούν ως μνημονιακά!…
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι σήμερα μπορούμε να ξαναγυρίσουμε πίσω στο ’74 ή στο ’81, ούτε πολύ περισσότερο να επανέλθουμε στον κρατισμό, τον φαύλο συνδικαλισμό, τις ρουσφετολογικές κομματικές προσλήψεις και όλα εκείνα που σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν τα υπέρογκα ελλείμματα και τα χρέη, μαζί με -για να μην ξεχνιόμαστε- τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την φοροααποφυγή μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως «των εχόντων και κατεχόντων», των ισχυρών και των κλεπτών.
«Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αλλάξουμε και όχθη. Ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, οφείλει να αναζητήσει, να επεξεργασθεί και να εφαρμόσει ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και σχέδιο, να προχωρήσει μπροστά και να αφήσει πίσω του ξεπερασμένες πολιτικές άλλων εποχών, σαν αυτές που σήμερα προτείνει και φαντασιώνεται ένα μεγάλο κομμάτι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς μπορεί να μετονομασθεί, να εξελιχθεί ή να μετασχηματισθεί αυτό το κόμμα, καλό θα ήταν νομίζω να παραμείνει «στην όχθη» των δυνάμεων της προόδου και της κοινωνικής αριστεράς, αλλιώς…
Αλλιώς, κλάφτα Χαράλαμπε!…