Ο δικομματισμός πέθανε, ζήτω ο νέος διπολισμός!
Παραμονές της κάλπης και το εκλογικό σώμα πιέζεται να υπαχθεί στο δίλημμα “μνημόνιο – αντιμνημόνιο”, χωρίς ενστάσεις και περιττές αντιρρήσεις. Δεν είναι και δύσκολο… Εκπαιδευμένη η κοινή γνώμη στη λογική των δύο κόσμων, μαθημένη σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου “Καραμανλής ή τανκς”, “σκότος και φως”, “με τον λαό ή την πλουτοκρατία”, μοιάζει σαν έτοιμη από καιρό να υπακούσει στα κελεύσματα ενός νέου διπολισμού, που χωρίζει τον δημόσιο χώρο σε δύο αλληλομισούμενα στρατόπεδα: στους υποστηρικτές της δανειακής σύμβασης και στους ορκισμένους εχθρούς της.
Κάπως έτσι, η διαβόητη δήλωση Τσίπρα περί συνεργασίας με το κόμμα Καμμένου δεν προκαλεί σεισμό, όπως θα συνέβαινε άλλοτε. Αντίθετα, αντιμετωπίζεται συγκαταβατικά ακόμα και από ανθρώπους που γέρασαν μέσα στην Αριστερά, αφού η νέα πολιτική κουλτούρα αποϊδεολογικοποιεί τις αντιθέσεις, ενθαρρύνει τους παράταιρους γάμους και απειλεί με ισοπέδωση, όταν δεν ενοχοποιεί, όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Ας μην μας εκπλήσσει, άλλωστε… Πολύ πριν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύψει την κρυφή γοητεία των “Ανεξάρτητων Ελλήνων”, πρόσωπα με ακροαριστερό παρελθόν και κινηματικές ρίζες συστεγάσθηκαν κάτω από εθνικιστικές κινήσεις, με τη σκέψη ότι μπροστά στο μνημόνιο υποχωρεί κάθε άλλη διάκριση. Το ίδιο το ψηφοδέλτιο Καμμένου αποτελεί χώρο συνάντησης προσώπων που γαλουχήθηκαν στα νάματα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και άλλων που έδωσαν κάποτε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι το πιο ενδεδειγμένο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ήταν αυτό που ακολουθούσε ο Χόντζα στην Αλβανία.
Το μνημόνιο, λοιπόν, είναι καταστροφή. Καμία αντίρρηση. Θα συμφωνήσουμε μαζί τους. Απογειώνει την ανεργία, εγκλωβίζει τη χώρα σε υφεσιακό σπιράλ, καταστρέφει τη μεσαία τάξη.
Μήπως, όμως, καταστροφή δεν είναι και το αντίδοτο που προτείνουν; Πιστεύει, άραγε, κανείς στα σοβαρά, ότι η άτακτη φυγή από την πραγματικότητα, η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η επιστροφή στη δραχμή μπορούν να δώσουν λύσεις, χωρίς να βυθίσουν τη χώρα στα βάθη της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας;
Στο προεκλογικό κλίμα που διαμορφώνεται, τόσο το μπλοκ του ακραίου πραγματισμού όσο και το μπλοκ της πλήρους άρνησης μας καλούν να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο καταστροφές, αδιαφορώντας για τις σοβαρές αλλαγές που κυοφορούνται πλέον στην Ευρώπη. Θα τους ακούσουμε;
Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος