Η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ ήρθε απλά να επιβεβαιώσει και επίσημα το νόημα του συνταγματικού όρου «επικρατούσα θρησκεία».Ότι δηλαδή το ανώτατο δικαστικό όργανο της χώρας δεν ερμηνεύει τον όρο αυτό απλώς ως την θρησκεία της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, αλλά ως την μοναδική επίσημη θρησκεία που πρέπει να διαμορφώνει υποχρεωτικά την θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων μαθητών στα σχολεία. Οι υπόλοιποι Έλληνες μαθητές δεν έχουν παρά δικαίωμα να απόσχουν από το μάθημα των θρησκευτικών που παίρνει πλέον και επίσημα τον χαρακτήρα της κατήχησης στην χριστιανική ορθοδοξία.

Πώς διανοείται ένα τέτοιο δικαστικό σώμα να θεωρεί ότι ο κανόνας της πλειοψηφίας μπορεί να επιβληθεί σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα στο ευαίσθητο θέμα της θρησκευτικής πίστης;

Πώς μπορεί να αγνοεί την θεμελιώδη αρχή της Δημοκρατίας ότι η ποιότητά της εξαρτάται από τον σεβασμό των δικαιωμάτων των μειοψηφιών;

Πώς μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που θα δημιουργηθεί σε περιοχές της χώρας όπου υπάρχουν άλλα «επικρατούντα» ή ισοδύναμα θρησκευτικά δόγματα, όπως στη Θράκη ή στη Σύρο και σε άλλα νησιά των Κυκλάδων;

Πώς μπορεί να μην αναλογίζεται πως θα αντιδρούσαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων στο εξωτερικό, σε χώρες με άλλες «επικρατούσες» θρησκείες, αν παρόμοιες αποφάσεις απαγόρευαν στα παιδιά των ορθοδόξων χριστιανών να διδάσκονται και τη δική τους θρησκεία;

Πώς μπορεί να μην συνειδητοποιεί ότι διαιρεί τα ελληνόπουλα με ακραίο ρατσιστικό τρόπο σ’ ένα τόσο προσωπικό θέμα; Το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να διδάσκει στα παιδιά μας θρησκευτικά και όχι να τα υποχρεώνει να διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη θρησκευτική συνείδηση. Η απόφαση του ΣτΕ επισημοποιεί τον προσηλυτισμό.