Αν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα - εθνικό όπως εξελίχτηκε - δεν το τοποθετήσεις από την αρχή στις σωστές του διαστάσεις αλλά προσπαθήσεις να το χωρέσεις στις κομματικές σου ιδεοληψίες, τότε τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο αρνητική τροπή. Όταν μάλιστα το πρόβλημα έχει και πολύπλοκες διεθνείς πτυχές, τότε η επίλυσή του γίνεται ακόμα πιο σύνθετη.

Η προηγούμενη κυβέρνηση θεώρησε ότι το προσφυγικό μπορεί να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της «διεθνιστικής αλληλεγγύης» πράγμα που αρκετά στελέχη της εξέφρασαν με προκλητικό πολλές φορές τρόπο. Η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας συνέβαλε στην ανάσχεση των ροών που απάλλαξε τους κυβερνώντες ακόμα κι από τη στοιχειώδη προσπάθεια να οργανώσουν στοιχειωδώς τις διαδικασίες απονομής ασύλου και επομένως και της επαναπροώθησης όσων δεν είχαν αυτό το δικαίωμα. 

Η νέα κυβέρνηση, ανέτοιμη και μάλλον αιφνιδιασμένη, αντιμετώπισε εξ αρχής το «προσφυγικό» ως θέμα της ατζέντας της προστασίας του πολίτη, συνεπής στις πιο συντηρητικές ιδεοληψίες. Ένα τεράστιο διεθνές κοινωνικό πρόβλημα θεωρήθηκε περισσότερο ως «ομαδική προσπάθεια αλλοίωσης της χώρας». Η συνειδητοποίηση του «λάθους» - όπως τουλάχιστον εκτιμήθηκε από τον πρωθυπουργό - και οι αποφάσεις που πάρθηκαν δεν φαίνεται να λύνουν ακόμα τα μεγάλα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί.

Οι νέα όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η εκβιαστική εργαλειοποίηση του προσφυγικού από τον Ερντογάν έχουν οδηγήσει το «προσφυγικό» σε αδιέξοδο. Η χάραξη από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μιας εθνικής πολιτικής, ώστε τα μέτρα που θα συμφωνηθούν να στηριχτούν ευρύτερα από την κοινωνία, είναι επείγουσα και αναγκαία. Οι ιδεοληψίες ας μείνουν για λίγο στην άκρη.