Η Αριστοτελική Αρχή της ορθότητας των πολιτευμάτων χρησιμοποιεί ένα απλό αλλά λειτουργικό κριτήριο : είτε πρόκειται για μοναρχίες, είτε για ολιγαρχίες είτε ακόμη και για δημοκρατίες , εφόσον οι ενέργειές τους αποβλέπουν στο κοινό συμφέρον συνιστούν ορθά πολιτεύματα. Σε αντίθετη περίπτωση, και εφόσον υπηρετούν το συμφέρον του ενός, των λίγων, αλλά ακόμη και αυτών των πολλών, συνιστούν παρεκβάσεις και απολήγουν σε πολιτικό ναυάγιο και κακοδαιμονία των πολιτών.
Η πρώτη ανάγνωση των ανωτέρω γραμμών ξενίζει ενδεχομένως τον ενεργό Έλληνα και Ευρωπαίο πολίτη του σήμερα, αφού ενδεχομένως προτάσσει μια μοναρχία που κινείται με γνώμονα το κοινό συμφέρον έναντι μιας μοναρχίας ή έστω ολιγαρχίας, με τη μορφή κοινωνικής/επαγγελματικής τάξης, κομματικής κάστας ή όποιας άλλης μορφής , ή ακόμη και αυτής της δημοκρατίας, που υπηρετεί συμφέροντα του ενός ή των λίγων προσκείμενων που προσδοκούν να γίνουν ακόμη και πολλοί, εις βάρος , συχνά κατά τρόπο απροκάλυπτο, του κοινού συμφέροντος.
Σύμφωνα με την άκρως επίκαιρη διαπίστωση του καθηγητή Διακυβέρνησης του Χάρβαρντ Στίβεν Λεβίτσκι, «ο θάνατος της δημοκρατίας συμβαίνει στην κάλπη», εφόσον δημοκρατικά σε πρώτη φάση εκλεγμένοι κυβερνώντες μέσω έντεχνων μεθόδων χειραγωγούν τις τρεις εξουσίες, αναστέλλοντας τη διάκριση μεταξύ τους και ελέγχοντας την τέταρτη δηλαδή τα μέσα ενημέρωσης των πολιτών.
Στη συνέχεια μεθοδικά και ανεπαίσθητα παροπλίζουν θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας , επιστρατεύοντας προς το σκοπό αυτό ακόμη και θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα, που επενεργούν ως Δούρειοι ίπποι άλωσης εκ των έσω των θεσμικών αντίβαρων. Και αν μου επιτρέπεται να προστεθεί στο σημείο αυτό, η έλλειψη παιδείας και επαρκούς πληροφόρησης/ενημέρωσης οδηγεί στο θάνατο τη δημοκρατία ακόμη και πριν την προσέγγιση στην κάλπη του πολίτη που με όπλο την ψήφο του θα έπρεπε να επιλέγει με ιδιαίτερη περίσκεψη και προσοχή τον διοικητικό προιστάμενο του δικαστή , του γιατρού, του εφοριακού του, του δασκάλου των παιδιών του…
Η λύση περιλαμβάνει επαγρύπνηση, πατριωτισμό, ορθή πληροφόρηση και περιφρούρηση των θεσμών. Και πρωτίστως ένωση των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Διότι ο υφιστάμενος πολιτικός διαχωρισμός στην Ελλάδα του σήμερα δεν είναι αληθής. Υπάρχουν εμείς και οι άλλοι, υπάρχουν οι υπηρετούντες την πρόοδο και οι προσκυνητές του παλαιοκομματισμού. Και σε διαφορετικό ποσοστό υπάρχουν και αγωνίζονται και στη ΝΔ, και στη ΔΗΣΥ, ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως βέβαια στο Ποτάμι.
Το πολιτικό κίνημα με την επωνυμία «Ποτάμι» κυρίως μέσω του επικεφαλής του, αλλά και έγκριτων στελεχών του , υιοθέτησε εξαρχής το αριστοτελικό κριτήριο ως πολιτική πυξίδα των ενεργειών του και προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον έναντι του κομματικού και των ανθρώπων του πλήρωσε βαρύ τίμημα σε ψήφους και έμψυχο υλικό. Υπηρέτησε όμως και εξακολουθεί να υπηρετεί την πατρίδα επιλέγοντας ευρώ, επιλέγοντας λύση του Μακεδονικού, επιδιώκοντας συνεννόηση στα ελληνοτουρκικά και σε πλείστα άλλα ζητήματα. Για το λόγο αυτό συνιστά πολύτιμο εθνικό και πολιτικό κεφάλαιο και πρέπει να περιφρουρηθεί πάση θυσία, να συνενώσει τα μεταρρυθμιστικά ρεύματα και με τη συνδρομή όλων των ενεργών πολιτών να αναστήσει τη Δημοκρατία που υπηρετεί το κοινό συμφέρον στη γενέτειρά της.
Καλή Ανάσταση με υγεία και φως!