Η περίφημη πολιτική διαπραγμάτευση την οποία επιδιώκει η κυβέρνηση συνοψίζεται επί της ουσίας στο εξής απλό αίτημα: Λεφτά χωρίς δεσμεύσεις. Οι διαβουλεύσεις με τα τεχνικά κλιμάκια οδεύουν σε αδιέξοδο, ο επικεφαλής του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ προειδοποιεί με σενάριο Κύπρου, η κυβέρνηση απαντά ότι «δεν εκβιάζεται», η Α. Μέρκελ ξεκαθαρίζει ότι η επικείμενη συνάντησή της με τον Α. Τσίπρα δεν υποκαθιστά την αξιολόγηση και όλα αυτά μαζί επιβεβαιώνουν ότι το ελληνικό καράβι πηγαίνει προς την ξέρα.
Η κυβέρνηση έχει μπροστά της μόνο έναν ασφαλή δρόμο: Να εφαρμόσει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς προσπάθεια διαφυγής μέσω της «δημιουργικής ασάφειας» των διατυπώσεων. Εφόσον δείξει συνέπεια και αποφασιστικότητα, είναι δεδομένο ότι οι πιστωτές θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση της οικονομικής ασφυξίας από την οποία βασανίζεται η χώρα.
Αντί γι αυτό το Μέγαρο Μαξίμου κωλυσιεργεί αναζητώντας επικοινωνιακά ευρήματα και παρακολουθεί την πρόεδρο της Βουλής να επιβάλει στην κυβέρνηση και στη διαπραγμάτευση τη δική της ατζέντα συγκροτώντας επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους. Εκτός από «επονείδιστο χρέος», υπάρχει και «επονείδιστη πολιτική» – είναι αυτή που κρατά τη χώρα εκτός αγορών και αναγκασμένη να επαιτεί.