Δημοσιεύτηκε σήμερα στα μπλογκς η «προσωπική» επιστολή που έστειλε ο ΣΘ σε κάθε παλιό φίλο του Ποταμιού, σε καθέναν και καθεμιά που συμμετείχαν στην δημιουργία του κινήματος πριν σχεδόν δύο χρόνια και που έχουν πια απομακρυνθεί από τις δραστηριότητες του. Έχει συναισθηματική χροιά το μήνυμα, με αναφορές στις πρώτες ανέμελες και ανέφελες ημέρες, στα όνειρα των πρώτων εκείνων τολμηρών, στην μοναδικότητα που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το Ποτάμι. Στη συνέχεια ο Επικεφαλής απολογούμενος αναλαμβάνει ευθύνες, προσωπικές μα και εκ μέρους των στενών συνεργατών του. Και τελικά κλείνει, απευθύνοντας πρόσκληση σε όλους τους πικραμένους να συμμετάσχουν στο προσεχές συνέδριο, αποστομώνοντας κάθε εχθρό. Στο προσεχές συνέδριο λοιπόν, στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου θα ξεπλυθεί κάθε αμαρτία, όπου θα διορθωθούν τα πάντα, όπου θα γίνει η νέα αρχή με χαμόγελο και αγάπη.
Δεν έλαβα στο inbox μου αυτή την επιστολή, ίσως επειδή δεν είμαι «παλιός»(μπήκα στο Ποτάμι λίγο πριν τις Ευρωεκλογές), ίσως πάλι επειδή ο ένας μήνας που έχω ξεκόψει από τις κομματικές εργασίες να μην θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλος. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως μετά τη συμμετοχή μου σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, την αρχική μου ένταξη στους εθελοντές και στην Επιτροπή «Διά Ταύτα», την ενεργή δράση μου σε Πανελλήνιες Ομάδες Πολιτικής και σε Τοπικές Ομάδες Εργασίας, την αφιλοκερδή προσφορά του χρόνου, της σκέψης και της ψυχής μου στην υπηρεσία του Ποταμιού, επαναλαμβάνω πως νομίζω ότι δικαιούμαι να καταθέσω δημόσια την απάντηση μου στο γιατί νοιώθω ψυχικά απομακρυσμένος από το κόμμα. Κάποιοι ίσως θα αναρωτηθείτε γιατί δεν επιλέγω τις διακριτικές εσωτερικές διαδικασίες ενημέρωσης της ηγεσίας, οι οποίες θεωρητικά θα εξασφάλιζαν την βέβαιη και ενδελεχή μελέτη των σκέψεών μου. Δυστυχώς, αυτό που με θλίψη μου έχω διαπιστώσει ήδη από τον Ιούλιο του ’14 είναι πως ο πλούσιος όγκος ιδεών και προτάσεων που φτάνει καθημερινά στην Σεβαστουπόλεως πολύ απλά πάει στράφι, επειδή απλούστατα δεν βρίσκεται εκεί επαρκής αριθμός ατόμων για να τον αξιολογήσει. Παρά το πολυπληθές επιτελείο, ο συγκεντρωτισμός του κόμματος είναι τόσο μεγάλος και η εσωτερική λειτουργία τόσο χαώδης, που καθιστούν την ομαλή και πλήρη διοίκηση του όνειρο απατηλό.
Κι ας πάμε λοιπόν στην ουσία. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να υφίσταται κάποιο πρόσωπο με αρμοδιότητα του την καθημερινή διεύθυνση του κόμματος και την αξιολόγηση των τοπικών συντονιστών, των υπευθύνων πολιτικής και των υποψηφίων βουλευτών. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να καθιερωθεί μια εκτελεστική γραμματεία που θα συνδράμει και θα ελέγχει τον διευθύνοντα. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να υπάρξει μια διαφορετική νεολαία, συγκροτημένη από νέους κι όχι…νεολαίους. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να εξασφαλιστεί η άμεση επικοινωνία των δομών μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να παροτρυνθούν οι τοπικές οργανώσεις να έλθουν σε επαφή με την κοινωνία. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να λάβουν τα στελέχη το χαμογελαστό «ευχαριστώ» που συχνότατα τους αξίζει. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να ξεχωρίζουν οι απόψεις των εργατών του κόμματος από εκείνες των…τουριστών εθελοντών. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να λαμβάνουν προτεραιότητα οι απόψεις των βαθιά εμπλεκόμενων στο κόμμα, έναντι εκείνων που εκφράζουν οι περιφερόμενοι …κοσμικοί της πολιτικής σκηνής. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να μην υποσκάπτεται το κύρος των στελεχών, ειδικά της Περιφέρειας, ώστε να φέρνουν εις πέρας την αποστολή τους αποτελεσματικά. Δεν χρειάζεται συνέδριο για είναι αποκεντρωμένη η επαφή των Συντονιστικών με τα ΜΜΕ. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να γνωρίζουν οι υποψήφιοι βουλευτές τις υποχρεώσεις και τις δυνατότητες τους. Δεν χρειάζεται συνέδριο για να λειτουργεί το Ποτάμι με διαφάνεια, ειλικρίνεια, ορθολογισμό και αξιοκρατία, κοινώς με γνήσια εσωτερική δημοκρατία.
Πολλά έγιναν, αρχίζοντας λίγο πριν τις εκλογές και συνεχίζοντας ως τώρα. Η καθημερινή ενημέρωση είναι πολύτιμη, η ομάδα αντιμετώπισης γκεμπελισμού παραπάνω από αναγκαία, επιτέλους έγιναν αποδεκτές οι σχετικές εισηγήσεις. Επιτέλους επικεντρώθηκε και το μήνυμα μας σε εκείνους που απεγνωσμένα ζητούν ανταπόκριση, στα θύματα της κρίσης που δραστηριοποιούνται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Όμως ήταν πολύ λίγα, πολύ αργά, κι αυτό φάνηκε με το άνοιγμα της κάλπης. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το συνέδριο πρόκειται να είναι μια μάταιη προσχηματική διαδικασία, που το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ψευτοεκτονώσει την δυσαρέσκεια και κατόπιν να κουκουλώσει τα κακώς κείμενα, αναβαπτίζοντας την ηγεσία, ώστε αυτή να συνεχίσει την ομφαλοσκόπηση της για το αν το Ποτάμι είναι Ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία ή Φιλελεύθερη Αριστερά, για αν υπερέχει ηθικά ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έναντι του οικονομικού, για το πότε επιτέλους θα δουν το φως της λογικής οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Προφανώς το ότι είναι το μόνο ελληνικό φιλελεύθερο κόμμα του Κέντρου δεν αρέσει. Προφανώς τα γνώριμα αριστερίστικα στρογγυλέματα είναι προτιμητέα. Όμως, ένα νέο κόμμα σήμερα δεν μπορεί να βασιστεί στην κρατική γαλαντομία για να διατηρηθεί μικρό και άσπιλο. Πρέπει να μεγαλώσει, και για να γίνει αυτό απαιτούνται ισχυρές δομές και παθιασμένοι άνθρωποι. Ένα νέο κόμμα σήμερα δεν έχει το περιθώριο να είναι καλό με όλους. Πρέπει να εστιάσει με καθαρότητα και σαφήνεια στα αιτήματα του πιο ελπιδοφόρου κοινωνικού στρώματος, να τα υιοθετήσει και να τα επιβάλει στον δημόσιο διάλογο, με λογική, ψυχραιμία, αλλά και ανυποχώρητο πείσμα. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής, όχι οι φλύαρες αοριστολογίες, οι θεωρητικές αναλύσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Αυτός ο ιστορικός σκοπός θα πρέπει να μπολιάσει την ψυχή του Ποταμιού στο συνέδριο του Δεκεμβρίου, ώστε να μην πρόκειται για ένα κοινό Σαββατοκύριακο αναψυχής. Το θέλουμε? Το πιστεύουμε? Το μπορούμε?
Θα στείλω και αυτή την επιστολή στον ΣΘ και στους συνεργάτες του, όπως έχω κάνει πολλές φορές ως τώρα, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ γραφικός, ιδιαίτερα αν κρίνω από το γεγονός πως οι τεκμηριωμένες προτάσεις μου δεν λάμβαναν απαντήσεις. Και θα προσπαθήσω, μάλλον για τελευταία φορά, να θέσω τις απόψεις μου στο συνέδριο, διότι αυτή είναι η θεσμική οδός που οφείλω να ακολουθήσω. Εφόσον φυσικά δεν θα έχω διαγραφεί ως τότε, δεδομένου πως οι καιροί είναι πονηροί…