Δεν ξέρω πόσοι συμπολίτες μας υπάρχουν ακόμα που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η χώρα βαδίζει στον δρόμο ενός «έντιμου συμβιβασμού» και με ποιον ακριβώς.
Γιατί ο στόχος του έντιμου συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους εταίρους έχει εγκαταληφθεί ήδη από τις προεκλογικές διακηρύξεις της σημερινής κυβέρνησης. Οταν επιζητείς την παραμονή σου στην Ευρωζώνη, αναλαμβάνεις και τις υποχρεώσεις που σου αναλογούν.
Το «δούλεμα» των δανειστών με γενικόλογες εξαγγελίες ανεφάρμοστων και ακοστολόγητων μέτρων και οι απειλές για μονομερείς ενέργειες και ακραίες αντιδράσεις δεν συνιστούν ασφαλώς σοβαρή προσπάθεια για την επίτευξη ενός έντιμου συμβιβασμού.
Αν ο έντιμος συμβιβασμός αφορά τους ψηφοφόρους των κυβερνητικών κομμάτων που δεν είχαν στο μυαλό τους τις σημερινές εξελίξεις, τότε και πάλι η προσπάθεια δεν είναι έντιμη.
Η πεισματική άρνηση κάθε μεταρρύθμισης σε θετική κατεύθυνση και το πισωγύρισμα της χώρας στα πέτρινα πελατειακά χρόνια δεν κρύβονται ούτε με το φόρτωμα των ευθυνών στους «θεσμούς» ούτε και με τη μετάθεσή τους στον ίδιο τον λαό μέσω εκβιαστικών δημοψηφισμάτων ή πολωτικών εκλογικών αναμετρήσεων.
Αν ο έντιμος συμβιβασμός αφορά τέλος τα κυβερνητικά στελέχη, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε τα πράγματα απλουστεύονται, καθώς τα στελέχη αυτά είτε έχουν διαπαιδαγωγηθεί με τις αντιιμπεριαλιστικές – αντιμονοπωλιακές θέσεις του ΚΚΕ, είτε πέρασαν τα ανανεωτικά τους χρόνια υπερασπιζόμενα το «Κ» με τον Μπανιά, είτε έχουν γαλουχηθεί στο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του Ανδρέα.
Ενας συμβιβασμός απαιτεί ουσιαστικά βήματα και από τις δύο πλευρές.
Οταν περιορίζεις την πάταξη της φοροδιαφυγής στη λίστα Λαγκάρντ -από την οποία ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε ότι δεν περιμένει τίποτα- και στη Siemens -όπου τα αδικήματα αυτών που τα «έπιασαν» έχουν παραγραφεί- όταν καταργείς ψηφισμένες μεταρρυθμίσεις, όπως στην παιδεία ή τη διαφάνεια των δημοσίων δαπανών, όταν κάνεις σημαία σου τα συμφέροντα της κάθε συντεχνίας που σε ανέδειξε στην εξουσία, μην περιμένεις ν’ αλλάξουν και οι άλλοι στάση αντιμετώπισης.
Και τελικά, από το να κοροϊδεύεις τους πολίτες μιλώντας πότε για συμφωνία-γέφυρα, πότε για ενδιάμεση συμφωνία, πότε για συνολική συμφωνία στο πλαίσιο ενός «έντιμου συμβιβασμου», είναι πιο έντιμο να πεις ανοιχτά και καθαρά ότι επιδιώκεις τη ρήξη και ότι απλά δεν έχεις το θάρρος να πάρεις εσύ την ευθύνη.
Κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ακόμα κι αν -κάτω από τη λαϊκή πίεση- η κυβέρνηση φτάσει σε μια συμφωνία με τους εταίρους, που όμως δεν πρόκειται να υλοποιήσει ποτέ!