Ο κίνδυνος δεν προέρχεται, πλέον, μόνο από το συνεχιζόμενο οικονομικό αδιέξοδο, την αξιολόγηση που εκκρεμεί και τον κίνδυνο του Grexit που παραμονεύει στη γωνία. Όσα συμβαίνουν μετά από τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. για το προσφυγικό, δηλαδή, οι εντεινόμενες ροές, τα ημίκλειστα σύνορα, η σημερινή σύσκεψη των βαλκανίων με την πρωτοβουλία της Αυστρίας κ.ο.κ. κάνουν ορατό τον κίνδυνο να κατακλυσθεί -κυριολεκτικά- η χώρα από πρόσφυγες και, κυρίως, παράτυπους μετανάστες. Σ’ αυτή την περίπτωση ουδόλως μπορεί να αποκλεισθεί σε κάποιες βδομάδες από τώρα να διεξάγονται συγκρούσεις στους δρόμους όλης της χώρας.
Δε βλέπω πως, από ποιες δυνάμεις -διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες -μπορεί να αποτραπεί αυτός ο ορατός εφιάλτης.
Προφανώς οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πελώριες και ιστορικές. Επί υπουργίας Τ. Χριστοδουλοπούλου εκπέμφθηκε ολοκάθαρα το σήμα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» με πρώτη και άκρως συμβολική κίνηση το κλείσιμο της απάνθρωπης -υποτίθεται- Αμυγδαλέζας. Η πολιτική αυτή υπάκουε στον άρρητο αλλά προφανή στόχο να καταργηθεί στην πράξη το Δουβλίνο 2 από το νέο «επαναστατικό υποκείμενο» της εποχής -κατά τους «θεωρητικούς» του ΣΥΡΙΖΑ πάντα- που είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες. Η πολιτική αυτή μεταβλήθηκε αρκετά με την υπουργοποίηση Μουζάλα αλλά δε σημαίνει πως άλλαξε και η απύθμενη διοικητική, διαχειριστική ανικανότητα της κυβέρνησης ή πως λύθηκαν οι αντιφάσεις της.
Μεγάλες είναι, βέβαια, οι ευθύνες και όλων όσων διαχειρίστηκαν διαχρονικά την εξωτερική πολιτική της χώρας, καθώς με εξαίρεση κάποια φωτεινά διαλείματα και προσπάθειες που δεν άλλαξαν, όμως, το ρου, είτε δεν έλυσαν θέματα που με όραμα, πίεση, επιμονή και υπομονή θα μπορούσαν να επιλύσουν (βλ. ορισμένες ελληνοτουρκικές διαφορές) είτε δημιούργησαν καινούρια (βλ. μακεδονικό) και δεν τα αντιμετώπισαν, έστω, εκ των υστέρων. Τα ανοιχτά αυτά θέματα τα βρίσκουμε πάλι μπροστά μας σήμερα, σε μια φάση, μάλιστα, μεγάλης χειροτέρευσης της διεθνούς θέσης και μείωσης της ισχύος της χώρας, με αποτέλεσμα να λειτουργούν σωρευτικά.
Όμως, το πρόβλημα υπερβαίνει κατά πολύ όλα αυτά τα εγχώρια κι αυτό είναι που καθιστά την κατάσταση τόσο επικίνδυνη και την εθνική καταστορφή ένα εφιαλτικό αλλά υπαρκτό σενάριο. Αλλιώς μια μεγάλη εσωτερική πολιτική ανατροπή θα μπορούσε να σώσει τα πράγματα.

Όμως, από τη συριακή κρίση δε διαφαίνεται διέξοδος. Οι ΗΠΑ παραμένουν αμφίθυμες, επί του εδάφους οι φονικές συγκρούσεις όλων εναντίον όλων συνεχίζονται, η Ρωσία επιτίθεται από αέρος, η Τουρκία αφού βοήθησε υπογείως τον ISIS βάλλει εναντίον των Κούρδων της Συρίας, βρίσκεται σε διαρκή ρήξη και σύγκρουση με τη Ρωσία κι όλα αυτά στο φόντο ενός εκρηκτικού σκηνικού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η Ευρώπη που υφίσταται τις προσφυγικές ροές απουσιάζει, κατ’ ουσίαν, από το πρόβλημα ανίκανη να έχει πραγματικά ενιαία εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα, όμως, αδυνατεί να διαχειρισθεί τις έως τώρα προσφυγικές ροές, δέσμια των εσωτερικών αντιπαραθέσεων και της διαφαινόμενης ακροδεξιάς επέλασης σε μια σειρά χώρες, πράγμα που συμπληρώνει το εφιαλτικό σκηνικό.Προσθέστε και την απειλή Brexit από το επικείμενο βρετανικό δημοψήφισμα για να μεγεθυνθεί η εικόνα κρίσης και «ανημπόριας» της.
Κι αν το δεις κανείς στη «μακρά διάρκεια» η εξέλιξη μοιάζει να συνιστά ένα στάδιο της ιστορικής της παρακμής, ένα… μοιραίο. Δεν μπορούσε να αρνηθεί τη μεγάλη διεύρυνση του 2004 με τις χώρες του πρώην «υπαρκτού» αλλά αυτή η διεύρυνση κατέστη ανασχετικός παράγων για την εμβάθυνση της ενοποίησης και τώρα διαλυτικός για την άσκηση πολιτικής από την Ε.Ε..
Οι προσφυγικές ροές είναι προφανές πως θα συνεχισθούν. Η Τουρκία – όχι απλώς οι διακινητές- θα εξακολουθήσει να τους ωθεί στην Ελλάδα. Αφού βρήκε την ευκαιρία (βοηθήσαμε στην αρχή κι εμείς όπως προλέχθηκε) να μας φορτώσει –σε φάση αποδυνάμωής μας- ένα μεγα-πρόβλημα, δε θα την έχανε. Και ο Ερντογάν που εξελίχθηκε από ελπίδα της Δύσης σε αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την ευρύτερη περιοχή δε θα έχανε, επίσης, την ευκαιρία να εκβιάσει την Ευρώπη κάνοντας ένα απαίσιο «ανατολίτικο παζάρι».

Τίποτα απ’ όλα τα προηγούμενα διεθνή, ευρωπαϊκά και εγχώρια δε μοιάζει εύκολο να ανατραπεί ή έστω να αλλάξει την προσεχή περίοδο.
Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολικό να προειδοποιείς για τον κίνδυνο εθνικής καταστροφής. Συνάγεται από τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Και συνιστά κραυγή αγωνίας.

Υ.Γ. Προσθέστε σαν κερασάκι στο εφιαλτικό διεθνές σκηνικό και τη διαφαινόμενη υποψηφιότητα Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.