Το εξωτερικό περιβάλλον γίνεται ασφυκτικό με αναβίωση της ρωσοτουρκικής σύγκρουσης, έκρηξη στη Μέση Ανατολή και αμφιθυμία πολιτικής στην Ευρώπη.

Για κάθε ελληνική κυβέρνηση θα ήταν δύσκολα, πόσω μάλλον για τη σημερινή, που επιδεικνύει άγνοια του διεθνούς σκηνικού, της ισορροπίας δυνάμεων και αδυναμία στοιχειώδους πρόβλεψης των εξελίξεων. Με τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα η κυβέρνηση δεν επιχειρεί ουσιαστική συναίνεση σε κανέναν τομέα και δεν προωθεί λύσεις. Αντίθετα αναδεικνύει εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Στο εξωτερικό συμμορφώνεται με τις αποφάσεις συμμάχων (ΝΑΤΟ) και θεσμών και στο εσωτερικό κλιμακώνει την πόλωση με κόμματα και κοινωνικές ομάδες που θεωρεί ταξικούς εχθρούς ή πιο σωστά μη ψηφοφόρους της! Τρεις οι πιθανές ερμηνείες-σενάρια αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς, με χειρότερη κατάληξη το ένα από το άλλο:

• Αγνοια, ανικανότητα και άρνηση αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Σπρώχνουν τον χρόνο μεταθέτοντας τις λύσεις για το μέλλον.

• Χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας με πυροδότηση του αντιευρωπαϊσμού, με προοπτική την τελική έξοδο από το ευρώ. Αυτό θα οδηγήσει σε εφαρμογή του σεναρίου Σόιμπλε και θα υλοποιηθεί από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με ηρωικά σαλπίσματα.

• Προετοιμασία εξόδου με εκλογές και παράδοση της «καυτής πατάτας» (Ασφαλιστικό, Αγροτικό, Προσφυγικό, Τράπεζες και Μεσοπρόθεσμο) στην επόμενη κυβέρνηση και επιστροφή στην αντιμνημονιακή επανάσταση και στο πεζοδρόμιο. Το σενάριο των εκλογών γράφεται ήδη για προσεκτικούς αναλυτές. Η αδυναμία ολοκλήρωσης της αξιολόγησης οδηγεί σε αποχώρηση του ΔΝΤ (η επιστολή Τόμσεν αποτυπώνει ακραίες καταστάσεις) και έτσι η κυβέρνηση καυχιέται ότι «εκδιώκει» το ΔΝΤ, ενώ ισχυρίζεται ότι χτυπά τη διαπλοκή κλείνοντας και ανοίγοντας κανάλια έξω από κάθε συνταγματική λογική.

Τα δύο πρώτα σενάρια περιθωριοποιούν την Ελλάδα, προκαλώντας σφοδρές συγκρούσεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Πολιτικά κόμματα αλλά και πολίτες θα πρέπει να παλέψουν με όλα τα μέσα για να αποφευχθεί ή να επιβληθεί μια επιλογή που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας για δεκαετίες. Το σενάριο όμως των εκλογών σημαίνει αποποίηση ευθυνών. Οσο οι εκλογές αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας, όταν διεξάγονται σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές, άλλο τόσο αποτελούν δείγμα ευτελισμού των θεσμών και προσβολής των πολιτών όταν γίνονται μόνο για μικροκομματικές σκοπιμότητες και συγκάλυψη της κυβερνητικής ανεπάρκειας. Αν ο κ. Τσίπρας νιώθει αδύναμος να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που επιζήτησε και ανέλαβε απέναντι στον ελληνικό λαό, με τις διαδοχικές αναμετρήσεις που προκάλεσε, ουδείς μπορεί να του επιβάλει να παραμείνει στο πηδάλιο της χώρας. Ομως σε αυτή την περίπτωση στοιχειώδης αξιοπρέπεια επιβάλλει τη συνολική αποχώρησή του από το πολιτικό προσκήνιο. Η χώρα δεν έχει άλλα περιθώρια για παιχνίδια εξουσίας ή προσωπικής επαναβεβαίωσης. Ακόμη και η δαπάνη νέων εκλογών θα είναι από το υστέρημά της.