Και ολοκλήρωση σημαίνει αξιολόγησή του. Δηλαδή τι κάναμε και τι δεν κάναμε από αυτά που είχαμε συμφωνήσει. Αυτά που δεν κάναμε αποτελούν εκ των πραγμάτων τα προαπαιτούμενα του νέου προγράμματος. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ισχυρή αμυντική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτός έχει ως κεντρικό του στόχο η διαπραγμάτευση του νέου προγράμματος να ξεκινήσει από μηδενική βάση. Η γερμανική πλευρά υποστηρίζει επιπροσθέτως πως ο σεβασμός των διαδικασιών είναι ένα βασικό στοιχείο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ΕΕ και πως η μονομερής κατάργηση του μνημονίου από την ελληνική κυβέρνηση χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί τα προβλεπόμενα βήματα αποτελεί περιφρόνησή τους. Το ερώτημα που προκύπτει πλέον είναι μέχρι ποίου σημείου θα υποχωρήσει η ελληνική πλευρά, ποιες από τις κόκκινες γραμμές της θα σαρωθούν και τελικά πώς θα διαχειριστεί την όλη κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο. Το άλλο ενδεχόμενο, το απευκταίο, δηλαδή τη σύγκρουση και τη ρήξη ώστε στις 28/2 να είναι η χώρα έξω από το πρόγραμμα και χωρίς χρηματοδότηση, κανένας δεν θέλει να το σκέφτεται γιατί είναι σκηνικό τρόμου. (Θέλω να ελπίζω πως όταν ο αναγνώστης θα διαβάζει αυτές τις γραμμές όλα θα έχουν κυλήσει ομαλά).
Φαίνεται λοιπόν πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τον χώρο της κεντροδεξιάς προσπαθεί να ρίξει γέφυρες στα άλλα κόμματα ενόψει των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσει όταν θα πρέπει να αιτιολογήσει τη μεταστροφή του στο ακροατήριό του. Οι συναντήσεις που έγιναν σε καλό κλίμα μεταξύ Τσίπρα, Θεοδωράκη και Βενιζέλου, χωρίς προς το παρόν να σημαίνουν τίποτε παραπάνω, δείχνουν την πρόθεση του πρωθυπουργού να κρατήσει ανοιχτό τον δίαυλο επικοινωνίας με τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Και οι δηλώσεις των Θεοδωράκη και Βενιζέλου όλο αυτό το διάστημα κινούνταν σε χαμηλούς τόνους, συντελώντας στη διατήρηση ήπιου κλίματος. Ακόμη και η Νέα Δημοκρατία εξαντλείται στην κριτική επί μέρους κυβερνητικών χειρισμών, χωρίς να υψώνει αντιπολιτευτικούς τόνους. Βέβαια η υψηλή δημοφιλία των κινήσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στην αντιπολίτευση για άλλου είδους αντιπαράθεση.
Αυτή η στάση αναμονής που χαρακτηρίζει την πολιτική κατάσταση είναι βέβαιο πως με την υπογραφή ή μη της συμφωνίας παράτασης του μνημονίου θα δώσει τη θέση της σε μια περίοδο έντονων ζυμώσεων, εντάσεων και αναζήτησης συγκλίσεων. Ίσως αυτό το τελευταίο να είναι το κλειδί για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν τελικά συμφωνήσει με τους εταίρους μας υπό τους όρους τους. Η συναίνεση είναι απαραίτητη και για το άμεσο μέλλον στη συγκρότηση της εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας που θα συντάξει το κείμενο της νέας συμφωνίας, την οποία θα θέσουμε στην κρίση των δανειστών μας. Όμως τα πρώτα βήματα πρέπει να γίνουν από τώρα και προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου.
Όλα τα παραπάνω γράφονται θεωρώντας δεδομένη τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, ανεξαρτήτως του τιμήματος που αυτή θα καταβάλλει. Η σύγκρουση και η ρήξη, αν πραγματωθεί στο σημείο που έχουν φτάσει οι διαπραγματεύσεις, θα σημαίνει πως τουλάχιστον η μία πλευρά την είχε προαποφασίσει.