Στις 15 Νοεμβρίου η συγκλονιστική είδηση έκανε τον γύρο του διαδικτύου: «Δύο κοπέλες αυτοκτόνησαν λόγω απόλυσης». Αν κάνετε γκουγκλ τη φράση μέσα σε εισαγωγικά, προκύπτουν 440.000 αποτελέσματα. Κυκλοφόρησε και ειδική αφισέτα που κατηγορούσε προκαταβολικά τα μέσα ότι δεν θα εμφανίσουν την είδηση το βράδυ αλλά θα προβάλουν τα επεισόδια της Θεσσαλονίκης, που είχαν γίνει το πρωί της ίδιας ημέρας. Σύμφωνα με την είδηση η μία κοπέλα είχε αυτοπυρποληθεί πίσω από το νοσοκομείο Φλέμινγκ, η άλλη (νοσοκόμα) είχε πέσει από το μπαλκόνι του σπιτιού της στο Παγκράτι, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της αδελφής της να την εμποδίσει.
Αν διαβάσετε τα σχόλια που υπάρχουν σε πολλές από αυτές τις 440.000 αναρτήσεις τα περισσσότερα εκφράζουν τον πόνο τους για το γεγονός, καταγγέλλουν τα μνηνόνια ως υπεύθυνα, άλλα ασχολούνται μόνο με τα μέντια και είναι παρόμοια με αυτό: «Ακουσε κανείς να αναφερθεί η είδηση του χαμού των δύο κοριτσιών σε κάποιο δελτίο ειδήσεων? Ενώ για τον Φούχτελ (άκου όνομα) & την παρέα του μας ζάλιζαν τον έρωτα για κανα τέταρτο. Και τι αντίκτυπο θα ’χει στην Ευρώπη το γιαούρτωμα & οι προπηλακισμοί του Γερμανού προξένου και… και… μπλα, μπλα, μπλα… Ρε ουστ πληρωμένοι κονδυλοφόροι».
Πράγματι, τα δελτία ειδήσεων της ημέρας επικεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη και κανένα δεν παρουσίασε τη συνταρακτική είδηση – η οποία όμως εξαφανίστηκε την επόμενη ημέρα και από το Δίκτυο. Κανείς δεν έδωσε συνέχεια στα μπλογκς και τα ενημερωτικά sites, κανείς από τους αηγιώργηδες προστάτες των φτωχών που τα γράφουν δεν έκανε έρευνα για το θέμα, κανείς δεν μας είπε από πού και πότε είχαν απολυθεί οι κοπέλες, τι λένε οι οικογένειές τους για το δράμα τους.
Έψαξα στις εφημερίδες της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου, στις έντυπες εκδόσεις τους: το Έθνος αναφερόταν μόνο στην αυτοκτονία της άτυχης νοσοκόμας (36 ετών), η Καθημερινή αναφερόταν και στις δύο, προσδιορίζοντας ότι η νοσοκόμα «μόλις την Τετάρτη είχε λάβει εξιτήριο από θεραπευτήριο όπου νοσηλευόταν». Καμιά αναφορά σε απόλυση – και εγώ τουλάχιστον δεν έχω αμφιβολία ότι οι αρμόδιοι συντάκτες είχαν κάνει ρεπορτάζ.
Είναι τέτοια η ταχύτητα και η έκταση των αντιγραφών στο Δίκτυο ώστε είναι δύσκολο να βρεις ποιος πρώτος δημοσίευσε τις ειδήσεις που αναπαράγονται συνέχεια. Και ελάχιστοι είναι αυτοί που αναφέρουν την πηγή τους. Πάντως 2-3 που είδα εγώ παρέπεμπαν στο «Ποντίκι». Το πρώτο σχόλιο κάτω από το δημοσίευμα του ιστότοπου του είναι στις 4:54 το απόγευμα και αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι όσα ακολουθούν απέχουν 30-40 λεπτά μεταξύ τους, συμπεραίνουμε ότι η τραγική είδηση δημοσιεύτηκε κατά τις 4 το απόγευμα της ίδια ημέρας. Αν το Ποντίκι αντέγραψε από αλλού, η πρωτότυπη πρέπει να ήταν 1-2 ώρες νωρίτερα, δηλαδή αργά το μεσημέρι της Πέμπτης 15 Νοεμβρίου όταν τα επεισόδια της Θεσσαλονίκης ήσαν ήδη γνωστά.
Δικαιούμαι, λοιπόν, να υποπτεύομαι ότι η αυτοκτονία αποδόθηκε σε απολύσεις όχι μόνο εξαιτίας της αγωνιστικής διάθεσης των συντακτών της είδησης να προπαγανδίσουν κατά του μνημονίου αλλά και για να «σκεπάσουν» με τον θόρυβο που θα δημιουργούσε τα όσα είχαν συμβεί στη Θεσσαλονίκη. Στη μπλογκόσφαιρα τουλάχιστον, τα κατάφεραν την ημέρα εκείνη. Επιπλέον, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας είναι πεπεισμένοι ότι δύο γυναίκες αυτοκτόνησαν επειδή απολύθηκαν αλλά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων έκρυψαν την είδηση. Στόμα με στόμα η πληροφορία θα διαχέεται, όλο και περισσότεροι θα την μαθαίνουν, θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη, θα συντηρεί το μίσος κατά των μνημονίων και των μέντια.
Όπως έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ότι καταργήθηκαν οι αναλογικές συχνότητες εκπομπής της τηλεόρασης επειδή το επέβαλε το μνημόνιο, για να θησαυρίσουν οι γερμανικές εταιρείες κατασκευής αποκωδικοποιητών, αναγκάζοντας μας να τους αγοράζουμε εν μέσω κρίσης. Μάλλον δεν υπάρχει κάποιο κέντρο που τα κατασκευάζει όλα αυτά, υπάρχει όμως σίγουρα «προπαγανδιστικό λαϊκό αντάρτικο» κάποιων φανατικών που προσπαθεί με ψεύδη να μας εγκλωβίσει στις ιδεοληψίες του και στις ακραίες πολιτικές πρακτικές του.