Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που μερικοί κεντροαριστεροί φαντασιώθηκαν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, στη Συριζανελική περίοδο και ήθελε πραγματικά να επιστρέψει στις αριστερές της ρίζες κάνοντας μια καινούργια αρχή. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν αρκετό για να διαλυθεί κι αυτή η αυταπάτη.

Από τη στιγμή που η «προοδευτική συμμαχία» δεν ανταποκρίθηκε στην αποστολή της, να περιορίσει έστω σε κάποιο βαθμό την επερχόμενη ήττα, ήταν φανερό ότι δεν χρειαζόταν άλλο. Το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ που ανακοινώθηκε χθες είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η προοδευτική παράσταση έλαβε τέλος ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο.

Τι κι αν είχαν δοθεί υποσχέσεις, τι κι αν είχαν κλείσει συμφωνίες για εκλόγιμες θέσεις, τι κι αν είχαν παραδοθεί συνειδήσεις για ένα όνειρο ζωής. Την ώρα που βυθίζεται το καράβι, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ακόμα και ο πνευματικός πατέρας του πρωθυπουργού δεν έκανε πίσω από τα δικαιώματά του σε μια ακόμα τετραετία βουλευτικών προνομίων.

Δόθηκε βέβαια μεγαλόκαρδα η ευκαιρία, ως αναγνώριση της συμβολής τους, σε όσους θέλησαν να διακοσμήσουν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφουλάκια είναι κι αυτά και μπαίνουν στο καλάθι. Τι κι αν στα ίδια ψηφοδέλτια συμμετέχουν επίσης και πολλοί από εκείνους που έστησαν γέφυρες από την άλλη πλευρά, με τον λαϊκισμό και την ακροδεξιά, κρατώντας την κυβέρνηση στην εξουσία. Κανένα πρόβλημα. Οι ακροδεξιοί άλλωστε τις έστησαν και τέσσερα χρόνια νωρίτερα και όσο να ‘ναι, έχουν περισσότερα δικαιώματα…