Οποιος δεν βλέπει ότι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες μάλλον έχει μεγάλη μυωπία.
Το επιχείρημα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει στριμώξει την πορεία της Γηραιάς Ηπείρου είναι η μία πλευρά της αλήθειας. Η άλλη είναι ότι έχουν κυριαρχήσει – για τα καλά – οι κανόνες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση του ευρωσκεπτικισμού. Οι πολιτικοί υποχωρούν μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα. Μια ελίτ στις Βρυξέλλες χωρίς καμιά συναίσθηση προσωπικής λιτότητας (σε αντίθεση με τις διακηρύξεις) διαχειρίζεται με αφόρητες ιδεοληψίες το μέλλον της Ενωσης.
Οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός μάς γυρίζουν πίσω στον 19ο αιώνα. Η Ακρα Δεξιά έχει σηκώσει κεφάλι. Οι εθνικές περιχαρακώσεις επανήλθαν.
Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση σοσιαλδημοκρατών και (νεο)φιλελευθέρων σε ορισμένες κυβερνήσεις ακυρώνει τις ιστορικές διαχωριστικές γραμμές και δυναμώνει τα άκρα.
Η παραδοσιακή Αριστερά – με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ – βρίσκεται σε κάμψη, ενώ οι Πράσινοι, ως ένα ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα, έχουν απομυθοποιηθεί. Ο πιο ισχυρός ρυθμιστής του ευρωπαϊκού παιχνιδιού παραμένει η Δεξιά, το Λαϊκό Κόμμα, με την πλήρη αποδοχή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας: το δόγμα της λιτότητας, τη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, τον περιορισμό των δικαιωμάτων.
Η μεγάλη παράταξη των σοσιαλιστών βρίσκεται σε αμηχανία. Διάψευση ο Ολάντ, υποχωρητικός ο Γκάμπριελ, βουλιμικός για την εξουσία ο Ρέντσι.
Ωστόσο η πιο σοβαρή ελπίδα βρίσκεται στην αφύπνιση αυτού του χώρου, ο οποίος πρωτοστάτησε στη δημιουργία του κοινωνικού κράτους, στην ενίσχυση της δημοκρατικής κουλτούρας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απέναντι στον αυταρχισμό, στον συντηρητισμό, στον εθνικισμό. Η βασική προϋπόθεση είναι μία. Η επιστροφή στις ρίζες! Στα προτάγματα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Σε αυτά που σε αντίθεση με τη Θάτσερ, η οποία έβλεπε μόνο τα άτομα και όχι την κοινωνία, θα νοηματοδοτήσουν την πραγματική διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς. Την υπόθεση της ισότητας. Την αγωνία για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αδικιών. Προφανώς με νέα εργαλεία σε ένα νέο περιβάλλον. Αλλά με καθαρούς λογαριασμούς. Οτι αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κοινωνικών αντιπάλων, ότι αναζητούμε ένα ανταγωνιστικό σχέδιο απέναντι στη Δεξιά. Οτι «το τέλος της Ιστορίας» δεν ισχύει!
Φαινομενικά απλά ζητήματα. Οχι βέβαια! Γιατί η παραδοχή τους έχει συνέπειες. Εχει ορίζοντα διαφορετικών συμμαχιών. Εχει συγκρούσεις. Εχει κοινωνική «μεροληψία» υπέρ των αδυνάτων. Δεν έχει την απορρόφηση από τον ρεαλισμό της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Δεν είναι η εικόνα ότι είμαστε προοδευτικοί στην αντιπολίτευση και συντηρητικοί στη διακυβέρνηση. Αν οι σοσιαλιστές αναζητήσουν μια νέα πορεία τότε μπορούμε να ελπίζουμε! Η προοδευτική στροφή της Ευρώπης θα είναι ένα καλύτερο μέλλον για όλο τον κόσμο!