Μεγάλη κινητικότητα λοιπόν για την ενότητα και την ανανέωση του «μεσαίου χώρου», για «ένα ισχυρό πόλο ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη και χωρίς έρμα Αριστερά» (Κ.Σημίτης).
Μόνο που αυτή τη φορά τα περιθώρια χρόνου είναι ασφυκτικά και μια νέα αποτυχία θα ήταν καταστροφική. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία πριν παγιωθεί ένα νέο δικομματικό σκηνικό χωρίς εμάς, χωρίς ένα μεγάλο πολιτικό φορέα εκπροσώπησης ενός ιστορικού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος στη χώρα μας που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένει ισχυρή δύναμη εξουσίας και δεύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο.
Είναι φανερό, ότι η ίδια υπαρξιακή αγωνία διαπερνά τόσο τη βάση και όσο και τις ηγεσίες του χώρου οι οποίες διατυπώνουν μεν εκκλήσεις και προτάσεις για τον τερματισμό του κατακερματισμού και της συρρίκνωσης της παράταξης, λίγα πράγματα όμως έχουν προχωρήσει επί του πρακτέου.
Ουσιαστική θετική εξέλιξη είναι οι δύο νέες προτάσεις, με πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα τους, που ακούστηκαν στο Συνέδριο του Ποταμιού και μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για ένα κοινό σχέδιο διεξόδου.
Αφενός, η πρόταση του Στ.Θεοδωράκη για τη δημιουργία μιας νέας μεγάλης παράταξης προτείνοντας ότι αυτό θα πρέπει να ξεκινήσει με «μια μεγάλη συνάντηση όλων αυτών που έχουν τις ίδιες αγωνίες σε ένα Κοινοβούλιο του Κέντρου για να συζητήσει, να μελετήσει, να συσπειρώσει, να προτείνει, να οργανώσει».
Αφετέρου, η πρόταση της Φ. Γεννηματά για «κοινή Επιτροπή με πρόσωπα αυξημένου κύρους, ευρύτερου συμβολισμού και ισότιμη συμμετοχή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, του Ποταμιού και όλων των άλλων Κομμάτων, Κινήσεων και προσωπικοτήτων, που επιθυμούν να συμβάλλουν και να συμμετέχουν σε όλη αυτή τη διαδικασία. Η οργάνωση και οι εισηγήσεις της Συνδιάσκεψης να προέλθουν από αυτή την Επιτροπή. Μια Συνδιάσκεψη, που δεν θα επιτρέπει κανέναν αποκλεισμό, αλλά δεν θα επιτρέπει και την πλειοψηφία κανενός φορέα».
Είναι η ώρα να γίνουν υπερβάσεις από όλους για να σιγουρέψουμε τα επόμενα βήματα, πιο έμπειροι τώρα, μετά από τόσες ανολοκλήρωτες προσπάθειες στην τελευταία τριετία.
Ένα πλαίσιο για τα απαραίτητα επόμενα βήματα μπορεί να είναι:
α)Ο ορισμός μέσα στο επόμενο 10μερο της Κοινής Ομάδας (Επιτροπής ή Κοινοβουλίου) με ένα «λειτουργικό» αριθμό μελών πχ 20-25 μέλη και Πρόεδρο μια προσωπικότητα κοινής αποδοχής.
β)Η επεξεργασία της προγραμματικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας-πρότασης της Κοινής Ομάδας, για διάλογο με τη βάση, τα μέλη και τα στελέχη του χώρου, με εκδηλώσεις-συζητήσεις σε όλη την Ελλάδα και στο διαδίκτυο.
γ)Κοινές εθνικές και διεθνείς πρωτοβουλίες και δράσεις στα μεγάλα θέματα, με συνένωση των δυνάμεων του χώρου στο Κοινοβούλιο, στην Ευρωβουλή, στη Αυτοδιοίκηση, στους συνδικαλιστικούς και άλλους κοινωνικούς φορείς.
γ)Η οργάνωση εντός 3 μηνών, από την ίδια αυτή Κοινή Ομάδα ενός αντιπροσωπευτικού σώματος/ Συνδιάσκεψης, για την επικύρωση του νέου πολιτικού στίγματος με τις προγραμματικές θέσεις για την Ελλάδα του σήμερα και του αύριο, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, για την έξοδο από την κρίση και την ανάκαμψη σε όλους τους τομείς, αλλά και του νέου οργανωτικού σχήματος, των κανόνων λειτουργίας του και των συλλογικών του οργάνων.
δ)Η εκλογή του Προέδρου του νέου σχήματος από τη βάση, ως κατάληξη της όλης πορείας, κάτι στο οποίο συμφωνούν απόλυτα και οι δύο προτάσεις.
Και αν η πίεση του χρόνου και η πολυπλοκότητα του εγχειρήματος, έχει ως κατάληξη στη φάση αυτή, ένα ομοσπονδιακού τύπου σχήμα, και πάλι το κέρδος θα είναι τεράστιο και θα μας δώσει τα περιθώρια για μια νέα φάση συνεννόησης και ώσμωσης που θα οδηγήσει στο μέλλον σε μια νέα ενότητα, σε ένα Ιδρυτικό Συνέδριο.
Ας προχωρήσουμε όμως άμεσα, από το στάδιο των λόγων, των καλών προθέσεων και των προτάσεων, στην πρακτική εφαρμογή τους. Γιατί χρόνος δεν υπάρχει ούτε για τη χώρα, ούτε για το χώρο.