Τις τελευταίες μέρες ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας μια αηδιαστική εκδήλωση κοινωνικής αναλγησίας. Μας τη δείχνουν κάθε βράδυ οι πραματευτάδες της ανθρώπινης δυστυχίας. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπερβάλλουν, όπως συνήθως. Ανθρωποι ηλικιωμένοι καταφανώς καταβεβλημένοι όχι μόνο από την ηλικία, αλλά και από τα πέντε χρόνια της κρίσης με μόνο καταφύγιο τον ΕΟΠΥΥ για τα φάρμακα και τον γιατρό «τους». «Αναγκάστηκα να τον πληρώσω» λένε και σφίγγεται η καρδιά σου από την απόγνωση και την παράδοση που διακρίνεις στο πρόσωπο και στον τόνο της φωνής τους.
Στον γιατρό τους αναφέρονται, τον απεργό, τον καταληψία των ιατρείων, τον «κοινωνικό αγωνιστή». Τον γιατρό που τους «έβλεπε» χρόνια στο ιατρείο του ΙΚΑ για τη συνταγή και στο ιατρείο του το βράδυ με πληρωμή, πρόσθετη και παράνομη. Στον γιατρό «τους» αναφέρονται που έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά τον μετέτρεψε σε επάγγελμα με όλα τα προνόμια που του εξασφάλισε για δεκαετίες ένα φαύλο πελατειακό κράτος. Ενα απόστημα που όταν έσπασε πλημμύρισε με δηλητήριο την κοινωνία που υποτίθεται ότι τάχθηκε να υπηρετήσει. Δεν ξέρω τι και αν δεν έγινε σωστά με τη μεταμόρφωση του ΕΟΠΥΥ σε εθνικό φορέα για τη δημόσια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Νομίζω ότι σωστά προχωρεί, αλλά μπορεί να έχει και κάποια προβλήματα, όπως όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα με παράδοση διοικητικής ανεπάρκειας και απέχθειας στις αλλαγές. Ξέρω, όμως, ότι ο γιατρός που «απεργεί» και δεν «γράφει» τα φάρμακα στον ταλαίπωρο ασφαλισμένο εγκληματεί.
Αν όχι απέναντι στο γράμμα του νόμου, σίγουρα απέναντι στον άγραφο νόμο της ανθρωπιάς και της πολιτισμένης κοινωνίας. Ξέρω ότι αυτός που απεργεί, αλλά «γράφει» τα φάρμακα έναντι πληρωμής και εκβιαστικά στον ασφαλισμένο και τον συνταξιούχο που πλήρωσαν τον μισθό του και το εξοχικό του επί δεκαετίες είναι άτομο με προβληματική κοινωνική συνείδηση. Και ξέρω ότι αυτές τις συμπεριφορές, ειδικά σε μια στιγμή που όλοι και όλα δοκιμάζονται, δεν θα έπρεπε να τις ανέχεται. Πολύ περισσότερο δεν θα έπρεπε να τις υποδαυλίζει. Κανένα πολιτικό όφελος δεν αντέχει το απελπισμένο βλέμμα του γέρου που πληρώνει τους «κοινωνικούς αγώνες» του γιατρού «του».