Το κείμενο-πρόσκληση των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς επανέφερε στο προσκήνιο τη σχετική συζήτηση. Ηδη διατυπώνονται αρκετές και έντονες απόψεις για το εγχείρημα. Παρά τη διαφαινόμενη όμως επανεκκίνηση των διαδικασιών της ενοποίησης της Κεντροαριστεράς, οι δυσκολίες είναι υπαρκτές, διαρκείς και επίμονες.
Η πρώτη κιόλας δυσκολία είναι η υπέρβαση των δύο κομματικών φορέων στους οποίους στεγάζονται οι οργανωμένες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Χωρίς τη συμμετοχή και την προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στις διαδικασίες της επιδιωκόμενης ανασυγκρότησης, το εγχείρημα δεν έχει νόημα και ούτε βέβαια δυναμική και προοπτική. Πόσο όμως θέλουν τα δύο αυτά κόμματα τη συγκρότηση και την ανάδειξη μιας ενιαίας κεντροαριστερής έκφρασης; Η ΔΗΜΑΡ ευθύς εξαρχής στάθηκε αρνητική σε μια τέτοια εξέλιξη και δήλωσε μάλιστα ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ είδε θετικά τη διακήρυξη των «58», παρόλο που δεν αποσαφήνισε ακόμα τη θέση του για τον δικό του ρόλο στην όλη διαδικασία. Προς το παρόν λοιπόν τα δύο κόμματα του χώρου δεν μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό, αφού αδυνατούν να υπερβούν τα φορτία του παρελθόντος και περισσεύει μεταξύ τους, κυρίως από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ, η καχυποψία. Πίσω όμως από τη στάση αυτή των κομμάτων, βρίσκεται η άμυνα των σχετικά μικρών αλλά υπαρκτών γραφειοκρατικών μηχανισμών τους, οι οποίοι σε κάθε αλλαγή βλέπουν τον κίνδυνο της απώλειας των όποιων πολιτικών, κοινωνικών και επαγγελματικών ακόμα προνομίων τους.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της Κεντροαριστεράς σήμερα, της υπό ανασυγκρότηση η μη, είναι η απουσία κοινωνικών αναφορών της. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας, τον οποίο έπρεπε να εκφράζει η Κεντροαριστερά, είναι δυστυχώς αλλού. Χτυπημένος από την κρίση, βρίσκεται ακόμα σε μια κατάσταση οικονομικής και πολιτικής ανισορροπίας και προσυπογράφει τις λαϊκιστικές καταγγελίες, αποδέχεται τις συνωμοσιολογικές ερμηνείες και πιστεύει στις δημαγωγικές υποσχέσεις. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Κεντροαριστερά, η οποία ακόμα επιμένει στην ορθολογική διερεύνηση των αιτιών της κρίσης και στη συγκρότηση και διατύπωση αντίστοιχων προτάσεων εξόδου από αυτήν, είναι δύσκολο να συνδεθεί με τις κοινωνικές της δυνάμεις και να βρει και ευρύτερο ακροατήριο. Φαντάζει περισσότερο ως πολιτισμικός χώρος που εκφράζει και διατυπώνει τις ιδέες και τις αξίες της ευρωπαϊκής διαφωτιστικής παράδοσης, παρά ως παράταξη με προτάσεις για την εργασία και τη ζωή των ανθρώπων. Ισως όμως αξίζει, κόντρα στη σημερινή πολλαπλά μίζερη κατάστασή της, να ξεκινήσει, χωρίς εκ των προτέρων αρνήσεις, η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.