Αρκετοί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται το βάθος και τα αίτια της κρίσης στη χώρα;
Και ότι αυτή είναι πρωτίστως πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική, σε αυτή τη φάση της κρίσης; Η περίοδο της συνεχούς ανάπτυξης μετά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα από το 1981 και μετά. Εκτός από την δημιουργία της Μεσαίας Τάξης, του Κράτους Πρόνοιας και ότι άλλο θετικό πρέπει να χρεώσουμε στη Μεταπολίτευση όπως την ενίσχυση και διεύρυνση της Δημοκρατίας, την μακρά περίοδο πολιτικής σταθερότητας, κλπ. Από ένα σημείο και μετά η χώρα και το πολιτικό της σύστημα δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις αλλαγές της παγκοσμιοποίησης και της συμμετοχής της στη Νομισματική Ένωση, ώστε να υιοθετήσει έγκαιρα μια σειρά μεταρρυθμίσεων αναφορικά με των εκσυγχρονισμό της και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της. Αντίθετα έμεινε προσκολλημένη στο παρελθόν στα «κεκτημένα», στην ακινησία , υπό το φόβο του πολιτικού κόστους. Δημιουργώντας ένα παρακμιακό Αξιακό Σύστημα με έντονα τα στοιχεία του ατομικισμού, του κοινωνικού αυτοματισμού, του ωχαδερφισμού, της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας ή της επιχειρηματικότητας της αρπαχτείς, της αντικατάστασης της όποιας αξιολόγησης με το πελατειακό σύστημα, της υποκατάστασης οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης και ουσιαστικού δημοκρατικού διαλόγου για δικαιώματα και υποχρεώσεις, με το λαϊκισμό των παροχών προς όλους και μόνο των δικαιωμάτων, που μάλιστα θεωρούταν αιώνια, ανεξάρτητα από προβλήματα και αλλαγές στο εξωτερικό περιβάλλον αλλά και στο χρόνο.
Σε όλα αυτά πρωταγωνίστησε ένα νέο μπλοκ δυνάμεων «αντι-συστημικών» σε πρώτη φάση και αντι-μνημονιακών στην συνέχεια από την ριζοσπαστική αριστερά και ακροαριστερά μέχρι την ακροδεξιά του ευρωσκεπτικισμού και ότι «ένας άλλος δρόμος ήταν εφικτός», που εκφράστηκε με το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις πλατείες; Αυτά τα κινήματα, παράλληλα με εκείνα του «δεν πληρώνω» και τις διάφορες ισχυρές συντεχνίες του δημόσιου τομέα, διαμόρφωσαν και ενίσχυσαν τελικά την νέα πραγματικότητα της δημοκρατίας των συναισθημάτων.
Όλα αυτά στην πορεία αποδείχτηκαν όχι μόνο ανεφάρμοστα, αλλά και οι ίδιοι οι θιασώτες τους αναγκάστηκαν να κάνουν στροφή 180ο αφού όμως πρώτα ανέλαβαν να διαχειριστούν την διακυβέρνηση της χώρας.
Η πρώτη απόπειρα της 7μηνης διακυβέρνησης όχι μόνο οδήγησε στην αποτυχία της διαπραγμάτευσης: κατάργηση των μνημονίων, διαγραφής του χρέους και κατάργηση της λιτότητας; Αλλά είχε και σαν συνέπεια να αυξηθεί το «κόστος της αξιοπρέπειας» με ένα νέο Μνημόνια (MοU ΙΙΙ) και να επιβαρύνει την χώρα με 85 δις, χωρίς να ήταν αναγκαίο. Εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ και καθιστώντας το μη βιώσιμο. Ήταν τελικά το αποτέλεσμα των πειραματισμών νεοφώτιστων ή της συνωμοσίας των άσχετων ή αδαών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ;
Τώρα όμως έχει φτάσει η ώρα της Αλήθειας! Τα ψέματα έχουν τελειώσει!
Το αντιμνημονιακό μέτωπο κατάρρευσε, οδηγώντας σε διάσπαση το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ (αυτό που μέχρι χθες θεωρούταν το Ευρωπαϊκό παράδειγμα κόμματος της Αριστεράς) και μαζί με το όποιο ηθικό πλεονέκτημα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Φτάνει μόνο να δει κανείς με τι πολιτικούς στόχους ανέλαβε την εξουσία και που τελικά έχει καταλήξει σήμερα, χωρίς να έχει το ελάχιστο πολιτικό θάρρος να σιγοψιθυρίσει ότι έκανε λάθος και να ζητήσει συγνώμη από το λαό που συνεχίζει να μιλά στο όνομα του έχοντας ασφαλώς την πλήρη νομιμοποίηση σαν το πρώτο κόμμα. Μόνο που οι καιροί ου μενετοί. Η άνοδο και η πτώση δεν απέχουν πολύ!
Αυτό που μπορούμε να πούμε εκ πρώτης όψεως είναι: ότι δεν πρόκειται για στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την σοσιαλδημοκρατία; Εκτός και αν χωρίς να ανοίξει ο ελάχιστος διάλογος στο χώρο του κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί αλά ελληνικά, σαν αρχηγικό κόμμα που φαίνεται ότι είναι;