Ο Σημίτης δεν μιλά συχνά, μιλά όμως καίρια. Από το 2004 και μετά οι παρεμβάσεις του προηγούνταν των εξελίξεων. Προειδοποίησε για τις συνέπειες της dolce far niente πολιτικής Καραμανλή και εισέπραξε τη μήνιν της Δεξιάς. Προειδοποίησε για το επερχόμενο δημοσιονομικό αδιέξοδο με την πιθανή εμπλοκή του ΔΝΤ και εισέπραξε την αποδοκιμασία τής τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που εγκλωβισμένη στο «λεφτά υπάρχουν», επειγόταν να έρθει στην εξουσία. Ετσι η ομιλία του την προηγούμενη Τετάρτη στο Ζάππειο είχε πολλούς αποδέκτες με ελάσσονα αναφορά αυτήν για τον Γιώργο Παπανδρέου, στην οποία ατυχώς επικεντρώθηκαν οι περισσότεροι σχολιαστές.
Χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την περίπτωση Χατζηγάκη που έδωσε επιδότηση από εθνικούς πόρους στους παραγωγούς της εκλογικής του περιφέρειας, με αποτέλεσμα να καταβάλουμε τώρα πρόστιμο -λεφτά που χάνουμε δηλαδή από την παιδεία, την κοινωνική πολιτική κ.λπ.-, ονομάτισε την αλυσίδα των συνενόχων. Η ΝΔ αποφάσισε, οι αγροτοσυνδικαλιστές επικρότησαν, η παραδοσιακή Αριστερά υπερθεμάτισε και το ΠΑΣΟΚ σιώπησε για να μη δυσαρεστήσει μέρος της εκλογικής του βάσης. Και για να συνδέσει τις παθογένειες του χτες με τις σημερινές, θύμισε ότι πριν από λίγες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε ίδια αντιμετώπιση για τους ροδακινοπαραγωγούς ως δείγμα της φιλολαϊκής διακυβέρνησης που υπόσχεται προς πάσα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του αφορούσε την Κεντροαριστερά, όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως εργαλείο εξόδου από την κρίση. Σε ελεύθερη αλλά νομίζω πιστή απόδοση είπε: ότι δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια για τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης, ότι πολιτική δεν γίνεται με μικροκινήσεις, ότι οι πολίτες που θέλουν να αντιμετωπίσουν τα αίτια που μας οδήγησαν στο μνημόνιο θα κινητοποιηθούν αν ακούσουν την αλήθεια, πράγμα που προϋποθέτει πρόγραμμα σαφές και ρεαλιστικό.
Και ζήτησε όχι μόνο ενότητα, αλλά κυρίως ανανέωση: «Να δείξουμε ότι δεν είμαστε ένα καραβάνι παλαιοπολιτικών που αναζητούμε μια νέα όαση, γιατί μας έδιωξαν από εκείνη που κατείχαμε. Χρειάζονται νέα πρόσωπα. Εκείνοι από εμάς που διεκδικούν πρωτεία στην καθοδήγηση είναι ώρα να μη σταθούν στα κεκτημένα αξιώματα, τις φθαρμένες δόξες τους, να μη διαγκωνίζονται για πρωταγωνιστικούς ρόλους, να ανοίξουν τον δρόμο της συσπείρωσης χωρίς να ανασύρουν επετηρίδες από χρονοντούλαπα και χωρίς πολύπλοκες κατανομές αξιωμάτων. Κανείς δεν χάνεται. Οποιος δουλεύει και θέλει να συμμετάσχει σε μια δημιουργική πορεία γρήγορα βρίσκει τους δρόμους που τον εκφράζουν». Εδώ σκάλωσαν οι προσπάθειες για τη συγκρότηση της παράταξης. Αν ξεπεράσουμε το μπλοκάρισμα, θα απελευθερωθεί μια τεράστια δυναμική. Αν όχι, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.