Όταν η Κα Κωνσταντοπούλου αναρριχήθηκε «από το πουθενά» στην πολιτική ελίτ με μοχλό τη συστηματική προβολή της από τους «καθεστωτικούς καναλάρχες» – έτσι σήμερα τους αποκαλεί – και με κύριο πολιτικό ιστορικό την ιδιότητα της «κόρης», θεωρήθηκε απλώς μία επί πλέον τυπική περίπτωση νεοελληνικού νεποτισμού.

Όταν στη συνέχεια, με τη συμπεριφορά της μέσα στη Βουλή, οδηγούσε σε απόγνωση όποιον στοχοποιούσε,  την αντιμετωπίζαμε με όρους σχεδόν παραπολιτικούς. (Λέτε να «αγιάσει» ο τότε αντιπρόεδρος κ. Μαρκογιαννάκης από τα μαρτύρια που πέρασε; Για τον ίδιο θα είναι θρίαμβος. Διότι θα τον προσκυνάμε στο μέλλον σαν την Αγία Βαρβάρα. Άσε που μπορεί να γίνεται και δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους).

 Όταν έξω από την ΕΡΤ φώναζε βοηθειάάά!!!   (τονίζοντας το «ά», το οποίο βεβαίως δεν τονίζει όποιος καλεί πραγματικά σε βοήθεια), για να στραφούν προς αυτήν τα «καθεστωτικά κανάλια» και να μην εστιάζουν μόνον στην Ραχήλ Μακρή που ήταν σκαρφαλωμένη στα κάγκελα, σωστά ασχολήθηκαν μαζί της μόνον οι σατιρικές εκπομπές και οι γελοιογράφοι.

 Όταν ως αυτοανακηρυγμένη πρόεδρος της γνωστής «επιτροπής αλήθειας» – πού είσαι Όργουελ να σκάσεις από τη ζήλεια σου!!!!! – εκφωνούσε «διάγγελμα», ότι σκοπός της είναι να ερευνήσει «τους λόγους, τις αιτίες και τα αίτια» της δημιουργίας του χρέους, ένα καταλάβαμε αμέσως: Πως έχουμε να κάνουμε με μία συνήθη απολιτικό πολιτευτή, η οποία, το κενό που αφήνει η απουσία πολιτικής άποψης, το παραγεμίζει με λέξεις. Δηλαδή με καρεκλορητορία, στα όρια της ακατάσχετης φλυαρίας. Είναι η γνωστή ευφράδεια, που γεννιέται από την «καθαρή ηδονή για το θόρυβο», όπως έγραφε ο Νίτσε.

 Όταν τώρα χρησιμοποιεί την τηλεόραση της Βουλής ως ιδιωτικό κανάλι, προκειμένου να  προβάλλει συστηματικά τον εαυτό της, αντιμετωπίζεται απλώς ως μία επί πλέον περίπτωση βουλιμικού ατόμου για προβολή. Άλλωστε, βρίθουμε από άτομα (ελλειμματικά ή μη, δεν γνωρίζω) που μας βασανίζουν με τον αδηφάγο ναρκισσισμό τους.

 Όταν τέλος ως πρόεδρος της Βουλής γίνεται είδηση, όχι για τη συνεισφορά της, αλλά επειδή διαταράσσει τη λειτουργία της Βουλής με ανοίκειες απρέπειες κατά των αντιπάλων της, αποδεικνύεται απλώς μία πολύ κακή πρόεδρος. Όπως ακριβώς αποδεικνύεται κακός ο διαιτητής, που γίνεται είδηση με τη διεύθυνση ενός αγώνα.

Και μπορεί όσα αναφέραμε να είναι είτε γραφικά, είτε αντιαισθητικά ή ακόμη και προσβλητικά για όλους μας. Είναι όμως συνήθη για μία χώρα της νότιας βαλκανικής. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα, τα αντιμετωπίσαμε, ως μέρος της πολιτικής και πολιτισμικής μας υστέρησης. Δηλαδή της «βαλκανικής μας κανονικότητας».

Τώρα όμως τα πράγματα αποδεικνύονται σοβαρότερα. Διότι, από τα ίδια τα γεγονότα, προκύπτει ότι η ΠτΒ δεν ενεργεί με το θυμικό, αλλά βάσει σχεδίου. Το οποίο πάει πολύ μακριά και εμείς – αν πετύχει – στα τάρταρα. Εξηγούμαστε λοιπόν:

Όπως λένε,  το κοινό μίσος ενώνει τα πιο αντίθετα στοιχεία. Η ενότητα δηλαδή που δεν μπορεί να έρθει ούτε με τη λεγόμενη χριστιανική αγάπη, έρχεται μόνο με το κοινό μίσος. Διότι, μόνον όταν μισούμε, ψάχνουμε για συμμάχους. Ενώ, όταν ποθούμε ή αγαπάμε, οι ομόλογοί μας είναι απλώς «αντεραστές». Άρα, καθόλου σύμμαχοι. Γι’ αυτό άλλωστε, για να δημιουργηθεί κίνημα, απαιτείται ένας διάβολος, ο οποίος θα αναχθεί σε στόχο του κοινού μίσους. (Eric Hoffer, «Ο φανατικός»).

 Αυτήν ακριβώς την εμπειρία ζήσαμε στη χώρα μας την τελευταία πενταετία. Όπου, για πρώτη φορά, εκτός ίσως από τις περιπτώσεις πολέμου, δημιουργήθηκε πραγματική «λαϊκή ενότητα», με την ενεργητική στοίχιση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, πίσω από έναν κεντρικό διεγερτικό μύθο. Που δεν ήταν άλλος από το «αντι-μνημόνιο», με όσα αυτό εμπεριέχει: Αντι-δυτικισμός, αντι-διαφωτισμός, αντι-μεταρρύθμιση, αντι-ορθολογισμός, αντι-δημοκρατία και δεν έχει τελειωμό. Δηλαδή, μίσος ατελείωτο για όλους και για όλα.

 Είναι προφανές ότι η ΠτΒ «έπιασε» το μήνυμα του μίσους, που ανάβλυζε από την κοινωνία.  Και ως ικανή πολιτευτής, «έπιασε» και το έτερο μήνυμα: Ότι δηλαδή, η πιο συμπαγής πελατεία του μίσους, βρισκόταν στην παράταξη των ναζί της ΧΑ. Γι’ αυτό και ως σωστή επαγγελματίας, άρχισε έγκαιρα την επιχείρηση προσέγγισης.

Η επιχείρηση ξεκινάει όταν, με ανεξήγητο τότε  τρόπο, απέφυγε να ψηφίσει στη Βουλή τα μέτρα για την αναστολή της χρηματοδότησης της Χ.Α. Στη συνέχεια, αναβαθμίζει το φλέρτ. Καταψηφίζει στη βουλή την άρση ασυλίας χρυσαυγιτών.  Και αυτό, την στιγμή ακριβώς που το αίμα έρρεε στους δρόμους με τις δολοφονίες του Φύσσα και αλλοδαπών συμπολιτών μας, με τη δολοφονική επίθεση κατά μελών του ΚΚΕ, Αιγυπτίων εργατών κ.ο.κ. Μάλιστα, δεν αρκέστηκε στην προστατευτική ψήφο για τους χρυσαυγίτες, αλλά βανδάλισε και κατά της κοινής λογικής. Ονόμασε «πολιτειακή εκτροπή», την άρση ασυλίας των χρυσαυγιτών!!!

Συνεχίστηκε η «επιχείρηση ΧΑ», με την προσπάθειά της να επιβάλει με διαδικαστικά τεχνάσματα την παρουσία των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών στη Βουλή, παρά την αντίθετη απόφαση του αρμόδιου εισαγγελέα.

Και ολοκληρώνεται με την άρνησή της να επιτρέψει την άμεση πολιτική καταδίκη του χρυσαυγίτη Λαγού, για την επίθεσή του στη Λιάνα Κανέλλη. Ενώ βεβαίως, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός – μία από τις πιο σεμνές και ανιδιοτελείς μορφές της αντίστασης κατά της χούντας – είχε προστρέξει για να την προστατεύσει με το ίδιο του το σώμα.

Και ο προστατευτισμός της απέναντι στους χρυσαυγίτες, είναι προφανές ότι δεν οφείλεται σε «θεσμική κοινοβουλευτική ευαισθησία». Διότι, είναι η ίδια η οποία, κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία και με όλες τις ιδιότητες, επιδεικνύει διαχρονικά προκλητική θεσμική ασέβεια. Θυμίζω ότι υπερβαίνει και τα όρια της ηθικής παρενόχλησης, όταν – κατά την άσκηση των καθηκόντων της – λοιδωρεί, ειρωνεύεται ή προσβάλλει με υποτιμητικούς υπαινιγμούς και χολερικούς εξυπνακισμούς, πολιτικούς αρχηγούς και μέλη του κοινοβουλίου, οδηγώντας έτσι τη βουλή σε θεσμική λουμπενοποίηση. Πράγμα που σημαίνει ότι η επιλεκτική «θεσμική ευαισθησία» ειδικά απέναντι στους χρυσαυγίτες, είναι υποκρισία, η οποία συγκαλύπτει άλλους σκοπούς.

Αυτού του είδους όμως η προσέγγιση με το ναζιστικό υπόκοσμο, έπρεπε να αποκτήσει και πολιτικό βάθος. Και επιτεύχθηκε και αυτό. Συγκεκριμένα, οι ναζί θεωρούν ότι το χρέος της χώρας είναι παράνομο, επαχθές, απεχθές, ανήθικο και ό, τι μπορεί να κατασκευάσει η νοσηρότητά τους. Και αυτό, για ένα και μόνο λόγο: Επειδή αυτό δημιουργήθηκε στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης. Και οι ναζί – ως γνωστόν – όχι μόνο μισούν, αλλά θεωρούν και παράνομο το κοινοβουλευτικό καθεστώς.

 Ως άριστη λοιπόν πολιτευτής, η ΠτΒ συντονίστηκε και με αυτό το «βαθύ» μήνυμα. Και όχι μόνον, αλλά «βγήκε από δεξιά» στους χρυσαυγίτες, φτιάχνοντας μέχρι και ιδιωτική «επιτροπή αλήθειας» για το χρέος, την οποία μάλιστα φόρτωσε στη Βουλή!! Οφείλουμε να ομολογήσουμε την επιτυχία της. Διότι, ανεξάρτητα από την γραφικότητα της ιδιωτικής αυτής πρωτοβουλίας, ένα είναι γεγονός: Ο κάθε χρυσαυγίτης, όταν θα ακούει «επιτροπή αλήθειας», θα μερακλώνει μπροστά  στον ναζιστικής έμπνευσης τίτλο. Άλλωστε, όπως με έμφαση τόνιζε και ο Καστοριάδης (βλ. «Φαντασιακή Θέσμιση»), μία τέτοια στάση, όπου η «αλήθεια» γίνεται «επιδεκτική κατοχής» από κάποιον ή από κάποια ομάδα,  «είναι βαθιά αντιδραστική» και γι’ αυτό αποτελεί  «μία από τις βάσεις, για την ένταξη στον φασισμό».

Με τον τρόπο αυτό διασφάλισε την αποδοχή όχι μόνον του σκληρού πυρήνα, αλλά και του «λαού» των νεοναζί. Και ήταν αυτό αναγκαίο, για τον εξής απλό λόγο: Σε περίπτωση χρεωκοπίας, είναι δεδομένο ότι το μίσος  θα πνίξει τη χώρα. Και όχι μόνον, αλλά η κοινωνία θα στραφεί στους πιο αυθεντικούς εκφραστές του, που είναι οι χρυσαυγίτες. Ο προσεταιρισμός τους λοιπόν, ήταν προϋπόθεση για να υλοποιηθεί το τελικό σχέδιο. Που δεν είναι άλλο, από την ανάρρησή της σε ηγεμόνα της χώρας, ως επικεφαλής ενός φαιού εθνολαϊκιστικού μετώπου. (Δεν είναι τυχαίο ότι ο λόγος της, από λόγος του μίσους, έχει εξελιχθεί σε λόγο του ολοκληρωτισμού). Αναγκαία όμως προϋπόθεση για την «τελική λύση», είναι η ολοκληρωτική αποτυχία της κυβέρνησης.

Γνωρίζει όμως ότι αν η κυβέρνηση οδηγηθεί σε μία ρεαλιστική συμφωνία με τους εταίρους και την διαχειριστεί συνετά, υπάρχει πιθανότητα να πετύχει. Έλα όμως που σε περίπτωση επιτυχίας, η αρχηγία και η πρωθυπουργία παραμένουν οριστικά στον κ. Τσίπρα. Και εδώ είναι το δράμα της. Διότι, θα πρέπει τότε η ίδια να αφήσει πίσω κάθε ελπίδα να γίνει ηγεμόνας της χώρας.

Άρα, είναι υποχρεωμένη να επενδύει μόνον στην αποτυχία της χώρας. Και εν προκειμένω, γνωρίζει το προφανές για όλους. Ή τουλάχιστον για όσους βρίσκονται εκτός ψυχιατρικών θεραπευτηρίων: Ότι τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δένδρα. Άρα, αν δεν πετύχουμε συμφωνία με τους εταίρους ή αυτή καταψηφιστεί στη Βουλή, ένα είναι βέβαιο: Την επόμενη μέρα δεν έχει μισθούς και συντάξεις. Και αυτό αρκεί για τον Αρμαγεδώνα.

Γι’ αυτό ακριβώς έχει αποδυθεί σε αγώνα για την αποτροπή οποιασδήποτε δυνατότητας για συμφωνία. Έτσι, από την πρώτη μέρα επιχείρησε, με τις κατάλληλες δηλώσεις, να εξασφαλίσει την αρνητική ψήφο της Βουλής, σε οποιαδήποτε ρεαλιστική συμφωνία με τους εταίρους. Σήμερα (17-5-2015), προχώρησε. Ασκώντας προληπτική τρομοκρατία απέναντι στην ίδια την κυβέρνηση, ονόμασε «παραβίαση της δημοκρατίας», την όποια συμφωνία με τους εταίρους. Προφανής ο σκοπός, να αποτρέψει οποιονδήποτε συμβιβασμό.

Τέλος, προκειμένου να επισπεύσει την κατάρρευση της χώρας, επιδίδεται ευθέως και σε δολιοφθορά, αρνούμενη να καταθέσει τα αποθεματικά της Βουλής στην Τράπεζα της  Ελλάδος, παρ’ ότι έχει υποχρέωση από το νόμο.

Για να μην την αδικούμε όμως. Ίσως η ΠτΒ είναι μία μεγάλη πατριώτισσα, με υπερφυσικές μάλιστα δυνατότητες (κάτι σαν Jeanne d’ Arc  της Ελλάδας), που ανακάλυψε τον τρόπο να πληρώνουμε, χωρίς να έχουμε χρήματα. Αυτό θα μας οδηγήσει στο βασίλειο της ελευθερίας από τις ανάγκες. Δεν μας τον εξηγεί όμως, γιατί προφανώς δεν καταλαβαίνουμε. Και είναι πιθανόν να έχει δίκιο. Διότι, όπως δίδασκαν παλιά οι διαφωτιστές του στρατού, οι θείες δυνάμεις μας έχουν ιδιαίτερη αδυναμία. Άρα, γιατί να μην κάνουν και θαύματα για χατίρι μας;  Αν όμως δεν ευρίσκεται σε επικοινωνία με το θεό, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Διότι, στην περίπτωση αυτή, ενεργεί ως Πέμπτη Φάλαγγα της χρεοκοπίας.

Δεν έχω απάντηση στο δίλημμα που διατύπωσα. Ούτε προβλέπεται σύντομα να αποκτήσω. Γιατί, ούτε «κάτοχος της αλήθειας» είμαι (τη γνώμη μου εκφράζω, που μπορεί και να αλλάξει), ούτε διαθέτω «επιτροπή αλήθειας», όπως η ΠτΒ.

ΥΓ Ο καταλληλότερος για να μας αναλύσει την ποιοτική μετάλλαξη του λόγου του μίσους, σε λόγο του ολοκληρωτισμού, είναι ο Π. Παπασαραντόπουλος. Καλείται επειγόντως να πράξει το καθήκον του.