-Να είναι ο Ράμμος
-Και να γιατί να είναι ο Ράμμος;
-Και ποιος να είναι;
-Να είναι ο Βενιζέλος
-Ο Βενιζέλος; Τότε καλύτερα ο Τασούλας
-Ε, όχι ο Τασούλας
-Μήπως να επιστρέψει ο Παυλόπουλος;
(σιωπή και στη συνέχεια ακούγονται γέλια)

Ο παραπάνω διάλογος ίσως να θυμίζει το γνωστό παιχνίδι της κολοκυθιάς, αλλά στην πραγματικότητα είναι το πατροπαράδοτο παιχνίδι της… ονοματολογίας. Γεμάτα τα πολιτικά και δημοσιογραφικά “νεκροταφεία” από ονόματα δήθεν υποψηφίων δημάρχων, περιφερειαρχών, βουλευτών, υπουργών και Προέδρων της Δημοκρατίας. Κι όμως, συνεχίζουμε με σταθερή… αποτυχία. Βέβαια, σε μια χώρα που τη Δευτέρα μετά τις εκλογές συζητούμε για το πότε θα ξαναγίνουν εκλογές, το να κάνουμε υποθέσεις για το ποιος ή ποια θα είναι ο επόμενος ή η επόμενη Πρόεδρος, ένα μήνα πριν τη σχετική διαδικασία, μοιάζει φυσιολογικότατο.

Κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να λέει την άποψή του, αρκεί να μην την καταντάει… πολιτικό κουτσομπολιό. Ωστόσο, όσοι καταθέτουν ονόματα πρέπει να απαντήσουν, πρώτα απ’ όλα, στο ερώτημα “γιατί η σημερινή Πρόεδρος δεν αξίζει δεύτερης θητείας;”. Και η απορία είναι εύλογη καθώς μιλάμε για μια Πρόεδρο που, με βάση το σύνταγμα, έχει το δικαίωμα επανεκλογής. Άρα, όποιος προτείνει άλλους, εκτός της κ. Σακελλαροπούλου, λέει έμμεσα ότι θεωρεί τη σημερινή Πρόεδρο μια κακή Πρόεδρο.

Για την οικονομία της συζήτησης ας συμφωνήσουμε ότι η κ. Σακελλαροπούλου είναι μια αποτυχημένη Πρόεδρος, η χειρότερη της Μεταπολίτευσης που πρέπει να χαθεί από προσώπου γης. Το ερώτημα, λοιπόν, που γεννάται στη συνέχεια είναι αν όσα ονόματα έχουν ακουστεί εκπληρώνουν τη βασική στόχευση του νομοθέτη, ο οποίος, παρότι δεν προβλέπει πλέον διάλυση της Βουλής και προσφυγή σε εκλογές, διατηρεί ακόμα ως επιθυμία την εύρεση εκείνου ή εκείνης που εγγυάται ευρύτερες συναινέσεις. Όχι γιατί πρέπει σώνει και ντε η αντιπολίτευση να συρθεί στην επιλογή της κυβέρνησης, που διατηρεί τον έλεγχο της διαδικασίας, αλλά γιατί το αποτέλεσμα θα πρέπει να αποτυπώνει και την κοινωνική πλειοψηφία.

Στο κάτω κάτω ο Πρόεδρος δεν εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία, κάτι που αν ίσχυε ίσως να έκανε θεμιτή κάθε στόχευση για αλλαγή πολιτικών συσχετισμών ή για επαναβεβαίωση της πολιτικής ηγεμονίας. Επίσης, οι αρμοδιότητες που έχει είναι τόσο περιορισμένες που τον κάνει να μοιάζει περισσότερο με “διακοσμητικό” παρά με πραγματικά ανώτατο πολιτειακό άρχοντα και μόνο ως αστείο ακούγεται το ενδεχόμενο η παρούσα Βουλή των 10 κοινοβουλευτικών ομάδων να καταλήξει με… 11 επιλογές.