Ευτυχώς το Σύνταγμά μας μετα από αλλεπάλληλες πολιτικές περιπέτειες, αποσυνέδεσε την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από τη διάλυση της βουλής και την προσφυγή σε εκλογές. Ατυχώς ο τρόπος που συζητιέται εδώ και 2-3 μήνες η εκλογή της/του νέας Προέδρου υπονομεύει το κύρος της διαδικασίας και την πρόθεση του συνταγματικού Νομοθέτη να κρατήσει το ύπατο πολιτειακό αξίωμα μακριά από μικρο(εσω)κομματικά παιχνίδια.
Την αρχή έκαναν μια ομάδα βουλευτών της ΝΔ που βάλλοντας κατά της νυν ΠτΔ, θέλησαν ουσιαστικά να υποσκάψουν τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Απαιτούσαν μια «παραταξιακή» επιλογή, αλλά στην ουσία ήθελαν να δείξουν ότι είχαν τη δύναμη να οριοθετήσουν την αρμοδιότητα και να περιορίσουν την ισχύ του πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματός τους. Όχι τυχαία η κατεύθυνση που εύχονταν ήταν το «άνοιγμα στην ακροδεξιά». Κατόπιν, τη σκυτάλη έλαβε ως μη όφειλε, η Νέα Αριστερά προβάλλοντας μια «αντικυβερνητική» επιλογή, εμπλέκοντας έναν διακεκριμένο δικαστικό λειτουργό όπως είναι ο κ Ράμμος.
Ευτυχώς οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων συγκρατήθηκαν και συγκρατούνται στο θεσμικά δέον και πολιτικά πρέπον. Απέρριψαν έτσι εμμέσως τόσο την παραταξιακή όσο και την αντικυβερνητική επιλογή. Διαμόρφωσαν επομένως τους όρους για μια διαδικασία επιλογής που θα ανταποκρίνεται στο πνεύμα του Συντάγματος και του Θεσμού που θέλουν το πρόσωπο της/του ΠτΔ να προκύπτει από ευρύτερες συναινέσεις. Στην παρούσα φάση, αυτό θα σήμαινε τη συναίνεση τουλάχιστον μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καθόσον ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω εσωτερικών προβλημάτων δύσκολα θα συνεργούσε. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν και ιδιαίτερο συμφέρον να σεβαστούν το πνεύμα του θεσμού. Θα επιβεβαίωναν ότι συνιστούν δύο κόμματα με αίσθηση κυβερνητικής ευθύνης και έφεσης εξουσίας, μέσα σε ένα τοπίο κομματικής ρευστοποίησης.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ανανέωση της θητείας της κ. Σακελλαροπούλου παραμένει ασφαλώς μια ενδεδειγμένη επιλογή. Άσκησε τα καθήκοντά της με απόλυτη προσήλωση στις αρμοδιότητες του θεσμού, όπως άλλωστε ης υπαγόρευε και η πλούσια εμπειρία της στα ύπατα δικαστικά αξιώματα. Χρησιμοποίησε τη συμβολική ισχύ της Προεδρίας με τρόπο που αναδείκνυε το σημερινό πρόσωπο της χώρας: δημοκρατικό, κοινωνικό, ευρωπαϊκό, πατριωτικό και φιλειρηνικό ταυτόχρονα. Προσέθεσε σε αυτά την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση που πήγαζαν από το φύλο και απευθύνονταν πρωτίστως στις γυναίκες των χαμηλών τάξεων. Ήταν η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος και ας μην γελιόμαστε, το γεγονός ενοχλούσε, γι’ αυτό οι μισές κριτικές που δέχτηκε ήταν σεξιστικού χαρακτήρα. Η ελληνική κοινωνία είναι όμως πιο ώριμη για να υποκύψει σε τέτοιες νοοτροπίες και οι δημοκρατικές πολιτικές ηγεσίες έχουν φανεί πιο προχωρημένες.
Πηγή: www.tanea.gr