Και τι δεν είχε αυτό το επταήμερο. Ο υπεύθυνος πρωθυπουργός της χώρας λίγο πολύ απαίτησε, με την συμπαράσταση του ΠτΔ, την συνενοχή της αντιπολίτευσης στην λήψη μέτρων που του φαίνονται δύσπεπτα. Κι όταν ευτυχώς εισέπραξαν αρνητική απάντηση, κατηγόρησαν από κοινού με τον Καμμένο τους αντιπάλους τους για λαϊκισμό κι ανευθυνότητα, μέχρι και για υποτιθεμένη ανήκεστο βλάβη της περιουσίας των ταμείων εξαιτίας του PSI μίλησαν. Στην τελευταία σύνοδο ΕΕ Τουρκίας οι γείτονες μας πέτυχαν τους στρατηγικούς στόχους τους, αναλαμβάνοντας ευθύνες μετά τον Ιούνιο, όταν η Ελλάδα θα έχει πλημυρίσει από πρόσφυγες και μετανάστες. Ακολούθησαν τα…ηρωικά τουήτ του Τσίπρα σχετικά με τις τουρκικές παραβιάσεις, τα οποία αμέσως μετά διεγράφησαν μόνο στην αγγλική τους εκδοχή, μια ενέργεια που χαρακτηρίζεται μνημείο θρασυδειλίας και κουτοπονηριάς. Ο υπουργός Μάρδας εγκάλεσε τους προκατόχους του επειδή δεν είχαν την τόλμη να εφαρμόσουν τα προηγούμενα Μνημόνια, αυτά που η παράταξη του πολέμησε λυσσαλέα. Ο Αλέξης μας με νεώτερο τουήτ, καταδίκασε τον άθλιο καπιταλισμό των πολυπόθητων ξένων επενδυτών για όλα τα κακά του πλανήτη από γεννήσεως κόσμου. Αργότερα, με ακόμη ένα τουήτ (το ξέσκισε αυτή τη βδομάδα) μίλησε για σκυλιά που ουρλιάζουν ενώ το καραβάνι προχωρά, προφανώς εντάσσοντας στην συμπαθή αυτή ζωική οικογένεια όλους εμάς που επισημαίνουμε την κραυγαλέα ανεπάρκεια της κυβέρνησης και του ιδίου. Επιπλέον το χαϊδεμένο μωρό του σωφρονιστικού συστήματος, ο τρομοκράτης Νίκος Ρωμανός, μας διαφώτισε σχετικά με τον θάνατο του Γρηγορόπουλου και τις δικές του αντικοινωνικές ονειρώξεις, μέσα από ένα κείμενο μίσους και παραλογισμού, στερούμενου κάθε μεταμέλειας. Στη συνέχεια αναδείχθηκε στην επιφάνεια η άθλια κατάσταση που επικρατεί εδώ και δύο βδομάδες, αυτή του αποκλεισμού της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ από παράνομους οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι απαιτούν άμεση διέλευση προς τον πλούσιο βορά, ζημιώνοντας με την απαράδεκτη ενέργεια τους την χώρα που κουτσά-στραβά τους φιλοξενεί, ενώ παράλληλα η ΕΕ μας απειλεί ευθέως με έξωση από την Σένγκεν. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, ο Αλέξης μας ξαναέδωσε εντολή στους συνδικαλιστές του να στηρίξουν την απεργία του Δημοσίου τομέα ενάντια στα ληστρικά Μνημόνια.
Το να ξαναμιλήσουμε για το ότι η χώρα έχει την ατυχία να έχει επιλέξει σε αυτή την τόσο δύσκολη συγκυρία την πιο ανίκανη και αυτοκαταστροφική κυβέρνηση από τον Ιωαννίδη και μετά έχει καταντήσει μονότονο. Δεν υπάρχει βδομάδα που να μην συμβεί κάτι, είτε πρόκειται για την απώλεια δεκάδων δις μετά την καταστροφική ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, είτε για το ρεζιλίκι με τον διερμηνέα στο Ισραήλ, κάτι που να μας κάνει να νοιώθουμε ντροπή και απελπισία για την κατάντια της πατρίδας μας. Και μέσα σ’αυτή την θλιβερή ατμόσφαιρα που θυμίζει Μπούνκερ και τελευταίες μέρες του ναζιστικού Βερολίνου, ο Σταύρος Θεοδωράκης ανέλαβε ξαφνική πρωτοβουλία για την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Καταρχήν θέλω να τονίσω πως η πρόταση της διπλής κάλπης με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, όμως μετά την ανάγνωση των θέσεων γεννώνται διάφορες απορίες. Λόγου χάριν εάν, όπως προτείνεται, οι 110 βουλευτές πρόκειται να μοιραστούν στις 7 αυτοδιοικήσεις, αυτό συνεπάγεται περίπου 16 βουλευτές εκλεγόμενους με απλή αναλογική ανά περιφέρεια, συνεπώς το κατώφλι εισόδου δεν μπορεί να είναι 3% , αλλά μάλλον 6-7%. Από την άλλη, είναι μάλλον προφανές πως στις μονοεδρικές θα μπορούν να εκλέγονται και ανεξάρτητοι βουλευτές ή εν πάσι περιπτώσει εκπρόσωποι από κόμματα με ποσοστό κάτω από 3%. Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης ποιά είναι η λογική της διαιώνισης του μπόνους προς το πρώτο κόμμα, δεδομένου πως οι περισσότεροι βουλευτές θα εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα. Περαιτέρω, θα ήταν αναγκαία μια αναφορά σε διεύρυνση του ασυμβίβαστου, ώστε να περιλαμβάνει τουλάχιστον και υπουργούς/υφυπουργούς, όπως και σε προκήρυξη πρόωρων εκλογών μόνο με υποστήριξη των 3/5 της Βουλής. Με λίγα λόγια, αυτό το σύστημα που προτείνεται είναι το γερμανικό όμως …«φασόν γκρεκ», το θυμίζει μεν, αλλά διαφέρει σημαντικά. Η πιο μεγάλη απορία μου όμως αφορά στον χρόνο έγερσης αυτού του θέματος. Σε μια στιγμή όταν μια κομπανία τυχάρπαστων ανθρώπων κουρσεύει την χώρα, προσπαθώντας κυνικά να επιβάλλει στον δημόσιο βίο τις αποτυχημένες φαντασιώσεις της, και ενώ οι ίδιοι άνθρωποι παίζουν επιπόλαια με το κοινό μας αύριο, το Ποτάμι περί άλλων τυρβάζει. Στις δυσκολότερες μέρες του έτους, σ’εκείνες που εκατομμύρια απλών πολιτών πασχίζουν να τα φέρουν βόλτα με λογαριασμούς, φόρους και δάνεια, η πολιτική κίνηση που φέρεται να προάγει το νέο και άφθαρτο στην πολιτική ζωή εμφανίζεται να ενδιαφέρεται πρωτίστως για το μέλλον της πολιτικής τάξης και να θέτει ένα ζήτημα που είναι μεν σημαντικότατο, όμως ελάχιστα σχετίζεται με την άμεση ανάγκη χρηστής διακυβέρνησης της χώρας. Είναι ίσως το μόνο πολιτικό διακύβευμα όπου ο Τσίπρας κρατά όλους τους άσους και μέσω του οποίου μπορεί να έχει σε ομηρία όλα τα μικρά ευρωπαϊστικά κόμματα χωρίς να τον πιέζει η αμείλικτη πραγματικότητα και οι συμφωνίες με τους δανειστές.
Ο ξαφνικός θάνατος του Μηνά Χατζησάββα και όσα τραγικά επακολούθησαν αποτελούν μια ακόμη απτή απόδειξη πως η Ελλάδα δεν είναι μια «κανονική» ευρωπαϊκή χώρα. Πάσχει από θεμελιώδεις διαφορές, θεσμικές και πολιτισμικές, πάνω στις οποίες εδράζεται η τρέχουσα κακοδαιμονία. Η χώρα μας, εάν θέλει να παραμείνει στην ομάδα των προηγμένων, ευνομούμενων και ανοιχτών δημοκρατικών κοινωνιών, θα πρέπει άμεσα να ασπαστεί μια νέα αντίληψη φιλελεύθερου κοσμικού κράτους, ριζικά διαφορετικού από το ξεπερασμένο σημερινό, αυτό το οποίο ενσαρκώνει άψογα το κωμικοτραγικό δίδυμο των κυβερνητικών συνεταίρων. Και για να συμβεί αυτή η τόσο αναγκαία ανατροπή, απαιτείται μια πλατειά συμμαχία που ουσιαστικά θα ταυτίζεται με εκείνη του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα. Εφόσον λοιπόν ο ΣΘ επιθυμεί να είναι εθνικά χρήσιμος και όχι αρεστός, προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να βρίσκεται η επόμενη υπερκομματική πρωτοβουλία του…