Το διηγείτο νεοεκλεγής βουλευτής κόμματος εξουσίας πριν μερικά χρόνια. Μπαίνοντας την πρώτη μέρα στην αίθουσα έπεσε σε πηγαδάκι ιερών τεράτων του κόμματός του.

«Συγχαρητήρια για την εκλογή. Ξέρεις ποιο είναι τώρα το κύριο καθήκον σου;» «Να κάνω ότι μπορώ για τη χώρα μου», απάντησε. «Άστα αυτά τώρα, το κύριο καθήκον σου είναι να ξαναεκλεγείς».

Αυτό το «κύριο καθήκον» είναι από τις κύριες πληγές του κοινοβουλευτικού μας συστήματος. Η επανεκλογή είναι εκείνη που καθορίζει σε πολλές περιπτώσεις τις πολιτικές συμπεριφορές και υπερισχύει των ιδεολογικών διαφωνιών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελεί το βασικό κίνητρο ανεξαρτοποιήσεων, μετεγγραφών και μετακινήσεων βουλευτών.

Η προσβλητική και απαξιωτική αυτή για το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό μας σύστημα κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με τις γνωστές κατηγορίες περί «προδοσίας» και «αποστασίας» που εκσφενδονίζονται συχνά από τα θιγόμενα κόμματα.

Όσο οι συμπεριφορές αυτές θα επιβραβεύονται με θέσεις στα ψηφοδέλτια της επόμενης επανεκλογής, όσο θα εξακολουθεί να υπάρχει ο σταυρός προτίμησης των μετακινούμενων πελατών-ψηφοφόρων, η κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Η γιατρειά είναι απλή, αν υπάρξει βέβαια και η πολιτική βούληση στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση. Κατάργηση του σταυρού και εκλογή των βουλευτών με βάση τις λίστες που προκύπτουν απο θεσμικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες.

Σεβαστό φυσικά απόλυτα και το δικαίωμα της πολιτικής διαφωνίας στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου. Συνοδευόμενο όμως και με το κόστος της παραίτησης από το αξίωμα.