Μνήμη Γιώργου Καριπίδη
ΟΥ ΦΙΛΩ ΦΡΕΝΩΝ ΑΜΟΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΜΗΝΟΤΑΣ ΞΕΝΟΥΣ. Από τον Ίωνα, 526, τού Ευριπίδη. Η Άλκηστις θα ταίριαζε καλύτερα. Η ξενηλασία πάει παντού. Των Άλλων που κίβδηλα γίνονται ως δικά μας. Του τόπου που τον κατακτούμε μαζί με το χρόνο του (αφού αποξέσουμε, των Άλλων τη μνήμη).
Κίβδηλη Ευρώπη. Κρήσσα. Κουμπουροφέρουσα. Έκμυθη. Μυθώδης. Του ταυροφορεμένου και της κλεμμένης Φοινίσσης κόρης. Όπως ο δίσκος τής Φαιστού. Έτσι. Χωρίς τεκμήρια. Ψεύτικο το δήθεν εύρημα πρωτοπόρο τού εγγράμματου ευρωπαϊσμού. Κατασκευασμένο. Σαν την Ευρώπη μας. Που θεωρεί ψεύτες Όμηρο, Ηρόδοτο, Ευαγγελιστές, Τορά, Κοράνι, Μάρκο Πόλο, όμως η ίδια κραδαίνει δάφνες επί κεφαλής ως νομοδότρα, δημοκράτισσα, στην πράξη ένα έχουσα κοινό και τυπικό της, εξ υπ/απαρχής: τη θρασύδειλη ξενηλασία. Βάρβαροι είναι (Άλλοι), Μήδοι; ή: νέτος σκέτος αντισημιτισμός (υπό Πλουτάρχου εισηγηθείς τε και Αυρηλίων).
Έτσι. Κι η ΕΕ μας. Των Ντράγκι, Μακρόν, Ελληνεφοπλιστών, Κυπριοδιαβατηριοπωλούντων, Φρεντέρικσεν προσφυγομάχων, Ρωσόφιλων, δεσποτόφιλων, κιτρινογιλεκάδων, πενταστεροστηριχθείσα, πουτινικολλαμπορατρίς. Η ώριμη ΕΕ. Ημών όλων και πασών απάντων που ευλογηθήκαμε τού Ευρώ, που κτίσαμε στα αθώα κορμιά τού Σεράγεβο και τα ιερά οστά τών μαρτύρων τής Σρεμπρένιτσα. Ημών κιοτήδων.
ΕΕ-Ελλάς. Έγινε η Ευρώπη ελληνοδική μας. Απέκτησε κι αυτή Μεγάλ-Ιδέα. Να ανταγωνιστεί. Να δείξει δυνατή. Αντί του να κρατήσει, να συνεργαστεί και να δημιουργήσει επεκτεινόμενη εκτός γεωγραφίας. Αναδιπλώνεται στη μονήρη οδό τού αυτόκλητου θηριοδαμαστή. Τώρα, που επιτέλους η Νέα Ευρώπη καθοδηγείται από Ευρωπαίο κι Ευρωπαίες χώρες. Το Γέρο τής Δημοκρατίας, που μόνος μαζί με τους Άνατολικούς εμψυχώνει: Δημοκρατία.
Και Ναι. Η δημοκρατία έχει συνώνυμη, ταυτώνυμη ιδιότητα: ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Δυο σπιθαμές Ουκρανίας αξίζουν 15 Βαστίλες και 78 Μάηδες τού 68. Κοσιδυό εφέτος. Έτος θηριομαχίας. Οι μπεστιάριοι αποστρατεύθηκαν όπως η Ψωροκώσταινα αποστράτευσε το Διαφωτισμό το 22. Δίχως θηριομάχους, δίχως συναγωγή και συνηγορία δημοκρατών και δημοκρατισσών στο πλευρό τής Ουκρανίας μάς απολείπει ο εξής δυστόπ-πλουραλισμός: Χάξλεϊ, Όργουελ, Κέσελ. Διαλέχτε.
Αφού πρώτα όμως το θηρίο ρίξει την προαναγγελθείσα. Να τιμωρήσει. Να φέρει πίσω 86. Να κάνει Πριπιάτ τη σύνολή μας ήπειρο. Καθώς κανείς δεν αναλαμβάνει το απαιτούμενο προς την νέα γενιά χρέος: έναν νέο Κριμαϊκό (που και την Ελλάδα με μια Χάγη θα έσωζε και την Τουρκία μαζί). Εθελότυφλοι, όστρακα αυτολατρευόμενα, δακτυλοδείκτες αντίς δακτυλοδεικτούμενοι ΠΙΣΩ!
Κάτι μου λέει, πως σοβεί ―στις μύχιες απολήξεις τής άγουρης νιότης τών μετέφηβων και των εικοσάρηδων― η ανάγκη της Αυτονομίας. Αυτονομίας από τα έλκη τών δικών μας γενεών. Αυτονομία που διέρχεται τού Ανθρώπινου χρέους τής συμπαράστασης στην Ουκρανία. Ως άλλος θέλησέ το (κοπιάρω Λέβι, που σιγομουρμουρά κι απειλεί το κακό με το Δάντη)! Θα μας ξεπεράσουν. Αυτοί κι αυτές που καταματιάζουν την προφανέστατη αδικία, την αήθη παρεκτροπή, την ενοχή ημών των μήποτε γεραρουμένων γηραιών, εκείνες κι εκείνοι τέρποντες και τέρπουσες χάρμα Ελπίδας και της Αγάπης.
Στα τρία χρόνια που κατά ελάχιστον θα ακολουθήσουν με πράξεις πολέμου και θηριολατρείας στραμμένο έχω ο σαραντάρης το βλέμμα στην αυτονομία και στη γενιά εκείνων όσων βιολογικά θα μπορούσαν να είναι και παιδιά μου. Στη δική τους παρέμβαση φρίττουν οι 68άρηδές μας που κατέλυσαν την Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία εξουσιοποιώντας σε ηπειρωτικό δυνάστη το άλλοτε μάργαρον των Φώτων, οι 73άρηδές μάς που δεν αφήνουν να έχουμε την ελληνική Τέταρτη Δημοκρατία αλλά μας κολλάν στο άθροισμα 43 (21 συν 22). Ενώπιον του φάσματος ανάρρησης των αυτόνομων κοριτσιών-αγοριών φρίττουμε πρώτοι, πρώτες βέβαια οι δικοί μου, οι 90άρηδες καταληψίες, εγώ που μας ένοιαξε κάποτε ευθαρσώς η τύχη τής Γιουγκοσλαβίας, καρφί δε μας καιγόταν όμως των αθεόφοβων για την καθήμαξη τών θυμάτων τού Κοσυφοπεδίου, της μουσουλμανικής Βοσνίας, της Τσετσενίας και του Μπεσλάν.
Ο μεγάλος μας συγγραφέας, το αναποδέξιμο Νόμπελ τού μέλλοντος της γλώσσας μας (αν συνεχίσει να υπάρχει ανθρωπότητα μετά τον Πούτιν) ο Θανάσης Τριαρίδης επαναλαμβάνει: «το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα. Ποτέ λεκές».
Δε μας θέλω πια, δε μας αγαπώ. Δε χρειάζομαι Ευρωπαίους ηγέτες. Στα νιάτα ελπίζω. Που θα κατακλύσουν τη μειονότητα του σκότους και ζητήσουν την πολιτική αποτύπωση της, ελευθερότερης προς την ημέτερη, κουλτούρας τους. Μόνο «Είναι» πια. Το «Dasein», η ενότητα Τόπου και του Χρόνου τούς ανθρώπους κνώδαλα προετοιμάζει κανονικότατα. Ολλανδούς κυανόκρανους, κολοκοτρώνεια στίφη και πυρπολητές τού Κάμπελ.
Δεν παίρνω πίσω μήτε τα τρομώδη.