Το  τελευταίο  διάστημα     αρχίζει   να  εμφανίζεται σταδιακά    μια  αλλαγή  στη  στάση  των  πολιτών  απέναντι  στους  πρόσφυγες Τα  αρχικά αισθήματα  αλληλεγγύης   μετατρέπονται  σε  δυσαρέσκεια   και  διαμαρτυρία. Η  παρατεταμένη  παραμονή  των  προσφύγων  / μεταναστών   στην Ειδομένη  και  στο  λιμάνι  του  Πειραιά , η  άρνηση  τους  να  μεταβούν  σε  οργανωμένους  καταυλισμούς , οι  καταλήψεις  και  οι  αποκλεισμοί  των  δρόμων  από  μέρους  τους   και  η  ανατροπή  της  κανονικότητας  της  ζωής  των  τοπικών  κοινωνιών , αρχίζουν   πλέον   να  επωάζουν  την  ξενοφοβία  και  το  ενδεχόμενο  βίαιων   και  δυναμικών  αντιδράσεων. Ήδη  σε  κάποιες  περιοχές , όπως  η  Χίος η  η  Λέρος , σημειώθηκαν  διαμαρτυρίες  και  επεισόδια  εναντίον  των  μεταναστών /προσφύγων  με συμμετοχή  και  αρκετών   κατοίκων. Φυσικά  ελλοχεύει  πάντα η  Χρυσή  Αυγή , η  οποία  συμμετέχει  και  αυτή  στα  βίαια  επεισόδια , όπως  στον  Πειραιά  και  προσβλέπει  στην  πολιτική  κεφαλαιοποίηση  της  διαφαινόμενης  κοινωνικής  δυσαρέσκειας.

Παρά  την  εκρηκτική    κατάσταση  όμως  το  κράτος  απουσιάζει  παντελώς . Στην  Ειδομένη  και  στον  Πειραιά μάλιστα , έχει εκχωρήσει  την  διαχείριση  των  προβλημάτων  των  καταυλισμών σε   κάποιους  αγνώστους   και  αδυνατεί  να  προωθήσει  τους  μετανάστες /πρόσφυγες σε  οργανωμένες  υποδομές  με  στοιχειώδεις συνθήκες  στέγασης , σίτισης , υγιεινής  και  ασφάλειας. Φαίνεται  ότι  το  κράτος  έχει  παραιτηθεί  από  την  άσκηση  της  κυριαρχίας  του  στους  χώρους  αυτούς και  επακόλουθα  και  από  τον  ρόλο  του  εγγυητή  των  δικαιωμάτων   των  εγκαταβιούντων  εκεί    μεταναστών  /προσφύγων.  Έτσι  το  κράτος επιβεβαιώνει  την  αδυναμία  του  να επιτελέσει  τις  υλικές  και  συμβολικές  λειτουργίες  του   και  επιτείνει  την  απονομιμοποίηση  του. Η  διαλυτική  όμως  αυτή  κατάσταση  έχει  ολέθριες  συνέπειες. Αφ’ ενός οι  μετανάστες /πρόσφυγες   εξακολουθούν  να  ζούν  σε  άθλιες   συνθήκες   και κάποιοι συνεχίζουν    να  εκμεταλλεύονται  ποικιλοτρόπως  τις  ελπίδες  τους. Αφ’ ετέρου   εντείνονται  οι  φοβίες  και  η  κοινωνική  ανασφάλεια  από  την   απουσία  των  κατασταλτικών  και  διοικητικών  μηχανισμών  του  κράτους. Όμως  , όπως  η  φύση  απεχθάνεται  το  κενό, έτσι  και  η  πολιτική  και  η  κοινωνία .Το  κενό  της  δημοκρατικά  συντεταγμένης  πολιτείας   ενδέχεται  να  καλύψουν  οι  κάθε  είδους                                   “ αγανακτισμένοι  πολίτες ”  και   να  αναλάβουν  την  διαχείριση  και  την  οργάνωση  της  διαφαινόμενης  κοινωνικής  δυσαρέσκειας . Τότε  ,    ό, τι  θα  θεωρείται  πλέον  ως  “ νόμος  και  τάξη ” , θα  περάσει  στα  χέρια  των  οργανωμένων  η  των  αυθόρμητων  “ αγανακτισμένων  πολιτών ”  με  θλιβερό  αποτέλεσμα  την ανεξέλεγκτη  βία . Το  κράτος  δικαίου  θα  αντικατασταθεί  από  την αυτοδικία  και  η  κοινωνία  θα  περιέλθει  σε  μια  κατάσταση  γενικευμένου  και  πολλαπλού  χάους. Το  ποιες  δυνάμεις  θα  επωφεληθούν  βέβαια  από  μια  τέτοια  κατάσταση  είναι  γνωστό.   Η  παρέμβαση  του  κράτους   λοιπόν,  με  την  χρήση  όλου  του  νόμιμου  οπλοστασίου  που  διαθέτει , είναι  αναγκαία  και  απαραίτητη  για  την  διευθέτηση  του  προσφυγικού/μεταναστευτικού  προβλήματος   και  την  ανάσχεση  των  παράπλευρων  αντιδημοκρατικών  φαινομένων.