Στην πραγματικότητα, όλοι μας, εδώ που τα λέμε, από την ώρα που γεννιόμαστε, μελλοθάνατοι είμαστε, προσωρινοί σ’ αυτόν τον «ψεύτη κι άδικο ντουνιά»! «Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός», λοιπόν; Φαγωθήκαμε να πάρουμε τη δόση – και να πάρουμε τη δόση, άντε και την πήραμε… Και ενώ, κατά πως φαίνεται, τις επόμενες μέρες θα την έχουμε πάρει (την πολυπόθητη) και θα σκεφτόμαστε πώς διάβολο θα ξοδέψουμε τόσα λεφτά (!), θα μας έρθει λένε ένας ντουβρουτζάς… και θα καταστραφεί ο κόσμος! Μα πώς το ξεχάσαμε, αλήθεια; Αλλά τι να σου κάνει, ένα μυαλό είναι κι αυτό, χειμώνα – καλοκαίρι…

Τόσον καιρό, μέσα στην παραζάλη των μνημονίων και στα σούρτα – φέρτα της τρόικας, της Μέρκελ και του Σαμαρά με τον Στουρνάρα, τους αρχηγούς και τους άλλους, ξεχαστήκαμε. Λέτε να γλυτώσαμε τώρα (προσωρινά) από τους δανειστές και «να τη βρούμε» τελικά από την προφητεία των Μάγια; Και γιατί να μην τους πιστέψουμε, άλλωστε; Εδώ έχουμε πιστέψει καν και καν… Είμαστε βέβαιοι, ας πούμε, ότι μας ψεκάζουν, ότι θα βρούμε το θησαυρό του Αλί και τα κοιτάσματα χρυσού και πετρελαίου που θα μας σώσουν. Μέχρι και τον Σαμαρά ψιλοπιστέψαμε, πως αυτά που μας «πέρασε» θα είναι και τα τελευταία (μέτρα) και κοτζάμ Μάγια δεν θα πιστέψουμε!

Μετανοείτε λοιπόν… και αφήστε τα εγκόσμια για τους ειδικούς. Αυτούς που ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν, τους μάγους του χρήματος και των αγορών, τους τεχνικούς της εξουσίας, τους «χασάπηδες της ψυχής και μπακάληδες της ελπίδας». Εμείς είμαστε άλλωστε αναλώσιμοι, ένα μικρό σύνολο αριθμών, στατιστικών δεικτών και παράπλευρων απωλειών, στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής λειτουργίας.

Ακόμη και στις πιο σκληρές φυλακές, λίγο πριν από την εκτέλεση δίνουν ένα καλό γεύμα στο μελλοθάνατο και προσπαθούν να του ικανοποιήσουν την τελευταία του επιθυμία. Ενώ σήμερα, σε εμάς, εδώ στην πτωχή πατρίδα, κατά πάσα πιθανότητα ούτε αυτό δεν πρόκειται να μας δώσουν, ξεροσφύρι θα τη βγάλουμε, νηστικούς θα μας στείλουν! Γι’ αυτό κι εμείς, σε πείσμα των καιρών, εκτός από την πολιτική μας διαμαρτυρία και «ανυπακοή», μήπως να κοιτάξουμε να βάλουμε αυτές τις ημέρες και λίγη χαρά, μουσικές και χρώματα στη ζωή μας, να διώξουμε έστω και για λίγο την καταχνιά και το γκρίζο, να κάνουμε κυρίως τα παιδιά να χαρούνε; Mήπως να δοκιμάσουμε κι εμείς να διασκεδάσουμε και να ξεσκάσουμε και να θυμηθούμε πώς γλεντούσαν και χαίρονταν οι γονείς μας και οι παππούδες μας, που ακόμη και στις χειρότερες στιγμές αυτού του τόπου, σε πολέμους και κατοχές, έβρισκαν την ευκαιρία και στήνανε στο άψε-σβήσε γλέντι και χορό, με λίγα και «ταπεινά» πράγματα, αλλά με μεγάλη καρδιά και καλή διάθεση…

Και πού να τη βρεις μωρέ τη διάθεση, θα σου πει κάποιος. Να τη βρούμε, ναι, να τη βρούμε! Αυτό θα είναι ακόμη μια αντίσταση του πολιτισμού μας απέναντι στους καλικάντζαρους των ημερών, που τριγυρνούν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας. Να ξαναγαπηθούμε από την αρχή, να αγκαλιαστούμε ζεστά και τρυφερά, να χαλαρώσουμε, να ξεχαστούμε και εκεί πάνω στην καλή χαρά και στην αληθινή ευτυχία που δίνουν οι συνευρέσεις με τους αγαπημένους μας… ας πέσει και η κοτρόνα στο κεφάλι και ας αφανιστούμε, που λέει ο λόγος!

Και πού ξέρεις, ίσως ο κόσμος μας δεν καταστραφεί, ίσως ξαναγεννηθεί η ελπίδα!