Από την εκδήλωση και τη γοργή εκδίπλωση της σαρκοβόρας τρέχουσας κρίσης μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ αφέθηκε πάνω στο κύμα της οργής, της αγανάκτησης και της αλλοφροσύνης μιας κοινωνίας που έβλεπε να ανατρέπονται όλες οι σταθερές της. Το ορμητικό αυτό κύμα παρέσυρε το παλαιό πολιτικό σύστημα, διόγκωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έφερε στην εξουσία.

Τώρα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με τη ρητορική του και με τις πολιτικές συμμαχίες που συνήψε στο πλαίσιο της θεωρούμενης ως κυρίαρχης αντίθεσης Μνημόνιο / αντιμνημόνιο, την οποία και ο ίδιος αναπαρήγαγε. Τα φορτία αυτά είναι έκδηλα στην προσπάθεια άσκησης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στους τέσσερις μήνες της εξουσίας του. Στο μεν πεδίο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ενώ προφανώς η κυβέρνηση έχει διαπιστώσει τα πολλαπλά αδιέξοδα και την επιτακτική ανάγκη να συναφθεί η συμφωνία, δεν προβαίνει σε αυτήν φοβούμενη την αντίδραση της «αριστερής» εσωκομματικής αντιπολίτευσης αλλά και των εθνολαϊκιστικών δυνάμεων, τόσο των συμμαχικών Ανεξάρτητων Ελλήνων όσο και των διάσπαρτων στην παραλογισμένη κοινωνία.

Στο δε πεδίο της διαχείρισης της κοινωνικής καθημερινότητας η κυβέρνηση δεν έχει ασκήσει ακόμα μεταρρυθμιστικές και συνακόλουθα συγκρουσιακές παρεμβάσεις. Οι επαναπροσλήψεις κάποιων απολυμένων ή η νομοθέτηση για την «ανθρωπιστική κρίση» έχουν τη συναίνεση σχεδόν όλων, αν και είναι άγνωστο πώς θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό τους κόστος. Κάποιες άλλες επιλογές όμως της κυβέρνησης προκάλεσαν ήδη πολιτισμικούς πολέμους ακόμα και στο εσωτερικό της. Η νομοθετική διάταξη για τη χωροθέτηση και την κατασκευή μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα υπερψηφίστηκε από τη δημοκρατική αντιπολίτευση, ενώ καταψηφίστηκε από τους συμμαχικούς ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Οι ΑΝΕΛ ακόμα διακήρυξαν την απόφασή τους να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των δεύτερης γενιάς μεταναστών.

Το νομοσχέδιο αυτό όμως δήλωσαν ότι θα το ψηφίσουν το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Πολύ πρόσφατα εξάλλου είναι τα γεγονότα με τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και τη σύγκρουση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Φίλη, με τον σύμμαχο, πρόεδρο των ΑΝΕΛ και πολλούς άλλους φορείς θεοκρατικών και παραδοσιοκρατικών αντιλήψεων. Ευτυχώς ο Νίκος Φίλης, έστω και σχετικά μόνος, διέσωσε την τιμή της Αριστεράς και του Διαφωτισμού. Με όλα αυτά αναδεικνύεται τόσο το επικίνδυνο και παράλογο της εμμονής της κυβέρνησης στην ακραία αντιπολιτευτική και προεκλογική ρητορική, όσο και το παράδοξο της συμμαχίας με τους ακροδεξιούς εθνολαϊκιστές των ΑΝΕΛ. Πριν η χώρα απορροφηθεί από το χάος της χρεοκοπίας, ο κ. Τσίπρας πρέπει να τολμήσει και να αποτινάξει τα όποια φορτία τον κρατούν δέσμιο. Στην παρούσα Βουλή και στην ασφυκτιούσα κοινωνία υπάρχουν δυνάμεις που θα στηρίξουν την επιλογή της ευρωπαϊκής Ελλάδας.