Σε χειρότερη συνθήκη, πλήρους διάλυσης και ασυδοσίας, δεν νομίζω να έχει βρεθεί ποτέ, η ελληνική πολιτική σκηνή.
Κάποια καμένα μυαλά, στο Μαξίμου, προσπαθούν να βρουν δελεαστικές χάντρες και καθρεφτάκια και ψίχουλα, για να εκμαυλίσουν ακόμη μια φορά τους πολλούς και φτωχούς.
Κάποιοι άλλοι, ονειρεύονται και σκιαμαχούν, εναντίον υποτιθέμενων εχθρών και βαρβάρων.
Τα φασισταριά, οι ρουβικωνές τε και χρυσές αυγές και άλλοι όμοιοι τους, έχουν ξεσαλώσει φέρνοντας τα πάνω κάτω, σε βάρος της έρμης της δημοκρατίας. Για την οποία, κανένας μέχρι στιγμής δεν λέει κουβέντα. Είναι το περίφημο αρχαιοελληνικό ρητό: μακριά από τον κώλο μας και ας είναι και δέκα πήχες, που έλεγε και η γιαγιά μου.
Η θεσμική δε αντιπολίτευση, άστα να πάνε. Βρίσκονται σε μια πελώρια αμηχανία, για το τι θα κάνουνε με όλο αυτό το νέο φρούτο, των αντισυγκεντρώσεων. Θα μπορούσα να ασκήσω μπούλινγκ, για την εξειδίκευση της ΕΡΕ, στο άθλημα, αλλα το θεωρώ ανοησία. Όπως χειρότερη ανοησία θεωρώ το μάχαιραν έδωκας…
Η αρχική ανόητη η δήθεν άρνηση, για τη συμφωνία, έχει κάνει και αυτούς σμπαράλια. Και φυσικά τα πιο αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας, κινητοποιούνται και όποιον πάρει ο χάρος και αμήχανα βγαίνουν οι δόλιοι, να καταδικάσουν μερικώς τα συμβάντα.
Δε λέμε κουβέντα για τη Μακεδονία τη ξακουστή και τον Τριαντάφυλλο Μυταφίδη, που ξέρουμε να τον αντιμαχόμαστε, πολύ καλύτερα από τους νεόδμητους φασιστοειδείς και τους καταδικάζουμε τους παοκτζήδες διαδηλωτές, αφού περάσουν την Αριστοτέλους και μετά.
Είναι σαν να λένε, εντάξει σας είπαμε στην Εκθεση, αλλά όχι και στην πλατεία Ελευθερίας ή όπως λέει ο λαός «σας είπαμε να κλάσετε και εσείς κοντέψατε να χεστείτε».
Μην μου πείτε ότι ψάχνετε κι εσείς για την κοινωνία των πολιτών, θα σας απογοητέψω, την πάτησε το μετρό του Μυλόπουλου.
Ήρθε η μπάλα και οι τηλεοράσεις μπουκώνουν από τις 3 και μετά , οπότε δεν υπάρχει λόγος για ανησυχία, προς το παρόν.
Και έπειτα ήρθε ο έρωτας. Τέσσερα χρόνια αποτυχημένων πολιτικών στο μεταναστευτικό, έρχεται τώρα να μας δείξει, τη σκληρότητα που επικρατεί πια στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όπου όμως, ούτε η θεία Μέρκελ, μπορεί να σε σώσει.
Από τους πρώτους που τηλεφώνησαν στον Ερντογάν, για συχαρίκια ήταν ο Αβραμό. Μην νομίζετε ότι πολύενθουσιάστηκε με την θριαμβευτική επάνοδο του σουλτάνου, εξάλλου δεν πουλάει πια εμβόλια. Και αυτόν τον έχουν σε άλλο πόστο. Τρέμει όμως για τη θεσούλα του, μην αφήσει τις πόρτες ανοιχτές ο σουλτάνος και γίνει το έλα να δεις, στη Ευρώπη, με τους πρόσφυγες που φιλοξενεί η Τουρκία σήμερα…
Το καλό είναι ότι κανένας δεν νιώθει την ανάγκη, να βάλει φρένο σε αυτή την παράνοια, σε όλα τα επίπεδα. Γέμισαν οι τηλεοράσεις απόστρατούς, και καθηγητές Πανεπιστήμιου
Τουρκολόγους, διεθνολόγους, που είναι αδύνατον να συλλάβεις το τι παπαριά εκπέμπουν, νομίζοντας ότι εκφέρουν λόγο σωτήριο. Δυστυχώς όμως, ανερμάτιστο και επικίνδυνο. Φανατίζουν όμως τον κοσμάκη και είναι θυμωμένος ο κοσμάκης, Και μπουκάρει ο κοσμάκης, με τις κρεμάλες και αφήστε τις γελοιότητες, δεν είναι όλοι φασίστες ή είναι οι μισοί και οι άλλοι μισοί είναι οπαδοί τους. Αυτά τα καραγκιοζλίκια και οι δαγκωμένες γλώσσες, μας κατέστρεψαν μέχρι τώρα.
Πρέπει να συνεννοηθούμε σήμερα, στα ελάχιστα. Προσπάθησε να κάνει μιαν αρχή, ο φίλος μου ο Κωστής Μπιτζάνης και τον αποπήρατε, αγωνισταράδες, πεντακάθαροι, εσείς.
Ο Μπιτζάνης έχει δίκιο.
Πρέπει σήμερα κιόλας να συνεννοηθούμε.