Μας το πέταξε, δεν είναι και τόσα τα χρόνια μια καλότυχη/καθωσπρέπει κυρία «Ούτε που ξέρετε ποιοι είστε». Λησμόνησε από εγκράτεια να μας πει «Ουστ/Ξουτ/Ράους». Νέμα προμπλέμα! Μακεδονιστί.

Γιατί άσκεφτα να ενθουσιαστώ; Μακάρι  να κερδίσουν οι Πράσινοι στη Γερμανία. Και; Με ποιους; Με ποιες αρχές; Ως φιλορώσοι; Με τον Νορντστριμ; Με το Λουκασένκο και την «υγεία» ή τα δικαιώματα και τη λογική; Ποιοι οι πάρτνερ;

Δεν πρόκειται για τη Γερμανία. Είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη που χρειάζεται δικαιωματική φωνή, δημοκρατική ενότητα, και ομοσπονδία. Δεν είναι κοινότητα. Ούτε τις θέλουμε τις κοινότητες. Δεν είναι Ελβετία. Είναι ανθρώπινο δημιούργημα του Διαφωτισμού, του Σεν Σιμόν όχι του Φουριέ, επουδενί του Στίρνερ.

Αν ήμουν δημοσιολόγος παράμερα θα τον έπιανα το Γιόσκα, να τον ρώταγα. Ξέρω πως δεν ήταν ο Γιόσκα σαν τον Παπαγιαννάκη μας. Διαισθάνομαι τις εκλεκτικές αποστάσεις από τα αδιέξοδα του Ρούντι Ντούτσκε.

Αν κόψει μαχαίρι στον Γκίντερ Γκρας, αν πει είμαι αυτή και όχι εμείς, την περιμένω να συνάψει προγραμματική συμφωνία ανανέωσης με το SPD και να μην αφήσει εκτός προκαταρκτικών διαβουλεύσεων τη ρεαλίζουσα υποψηφιότητα διακυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών.

Δε φοβάμαι. Ελπίζω. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο θέτω όρια απαντοχής. Ρυθμίζω τη φαντασία μου. Δεν τολμώ να εκπέσω στη ρεβάνς. Ο Μάης τού 68 δεν ήταν μπάχαλο. Δεν ήταν η προέπεια της βαρβαρότητας. Μια δοκιμή. Δόκιμη πλέον όσο ποτέ. Αμήν στη Γερμανία, αφού τον εξόρισαν από τη Γαλλία τον Κον Μπεντίντ. Σαν άλλος έλα! Σαν άλλη, όχι όλοι! Όχι στο όχι. Ναι!!! 

Άλλως: ποιον θα πείραζε μια πρασινοκόκκινη κυβέρνηση με ήπιο δυτικόφιλο ευρωπαϊστή,  μη κοινωνιστή χρiστιανοδημοκράτη καγκελάριο; Η χειμών τής Λεπέν, η ερμαϊκή κεφαλή, που δεν την αντιμάχονται εις διαβολάς, αναβολάς και αποκαθηλώσεις, θηλώματα, λέμφη, ante portas. Εcce homines!