Στις 20 Αυγούστου 1968 τα σοβιετικά άρματα μάχης μπήκαν στη Πράγα για να καταστείλουν την «αντεπανάσταση» της «Άνοιξης της Πράγας». Ο πολυολυμπιονίκης Εμίλ Ζάτοπεκ βγήκε στους δρόμους μπαίνοντας μπροστά στα τανκς, υπερασπιζόμενος τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της χώρας Αλεξάντρ Ντούμπσεκ. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Σοβιετικοί επεκράτησαν πλήρως και ο Ζάτοπεκ υπέστη τις συνέπειες της θαρραλέας του στάσης. Αποπέμφθηκε από τον στρατό, αποκλείστηκε από οποιαδήποτε δουλειά, ως αντιφρονών, διεγράφη μέχρι και από τα σχολικά βιβλία, όντας ο πιο δημοφιλής αθλητής, ο «άνθρωπος ατμομηχανή» όπως τον έλεγαν. Μπορεί η «Άνοιξη της Πράγας» να συνετρίβη τότε κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, ωστόσο, ο σπόρος που έριξε στον λαό της Τσεχοσλοβακίας και το τσουνάμι της παγκόσμιας συμπαράστασης που ξεσήκωσε, αποτέλεσαν την αρχή του ξηλώματος της «δικτατορίας του προλεταριάτου» που ολοκληρώθηκε δυο δεκαετίες αργότερα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Την εικόνα του Εμίλ Ζάτοπεκ μπροστά στο τανκ στην Πράγα μας έφερε στο νου η σημερινή εικόνα του Ουκρανού πολίτη να γονατίζει μπροστά στο άρμα των Ρώσων εισβολέων. Μια εικόνα που συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απόφαση του Ουκρανικού λαού να αντισταθεί στην προκλητική αυθαιρεσία του νέου «πατερούλη» και στην πρωτοφανή περιφρόνησή του προς τους κανόνες της διεθνούς νομιμότητας. Ο ισχυρισμός του Πούτιν, στο πρώτο, ιδεολογικοπολιτικό του δήθεν διάγγελμα, ότι η Ουκρανία δεν έχει στην ουσία δικαίωμα να υπάρχει ως κρατική οντότητα είναι ενδεικτικός του αχαλίνωτου αυταρχισμού του. Το ίδιο αποκαλυπτικές των μελλοντικών προθέσεων είναι, τόσο η απαίτησή του για αποστρατιωτικοποίηση της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας με το πρόσχημα της γειτνίασης, όσο και η ξεκάθαρη απειλή του προς τη Φιλανδία και τη Σουηδία, σε περίπτωση που ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Η προοπτική να προκαλέσει μια παγκόσμια σύρραξη δεν φαίνεται να αποθαρρύνει τις παρανοϊκές του φιλοδοξίες.
Η παράνομη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στα εδάφη της Ουκρανίας δεν στοχεύει απλώς στην επίλυση μιας εδαφικής ή άλλης διμερούς διαφοράς ανάμεσα στις δύο χώρες. Πρόκειται για μια πολεμική πράξη που ανοίγει το δρόμο και την όρεξη του Πούτιν για μια συνολική αναθεώρηση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης και όχι μόνον, χωρίς όρια και δεσμεύσεις. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ένα νέο φύρερ που μπορεί να δρα αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα, με μοναδικό γνώμονα την επεκτατική του βουλημία. Η επίθεση στην Ουκρανία είναι ταυτόχρονα επίθεση και εναντίον της διεθνούς νομιμότητας, της ειρήνης και της σταθερότητας στον κόσμο αλλά και εναντίον των συλλογικών και ατομικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ενθαρρύνει τις ηγεσίες των δικτατορικών καθεστώτων που βλέπουν στο νέο «πατερούλη» τον ιδανικό αρχηγό τους.
Στην υπόθεση της αποτροπής ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου εξ αιτίας της παράλογης επιθετικότητας του Πούτιν, η σχετική επιχειρηματολογία ορισμένων ιστορικών και πολιτικών αναλυτών προερχομένων από το χώρο της κεντροαριστεράς υπηρετεί στην ουσία τα σχέδια του Ρώσου Προέδρου. Το σημερινά σύνορα των χωρών είναι ακριβώς καθορισμένα και απολύτως σεβαστά από τη διεθνή κοινότητα και δεν μπορούν να αναθεωρηθούν με βάση την ιστορία ή τις παλιότερες εθνοτικές συνθέσεις των πληθυσμών. Κι αυτό δεν αφορά μόνον την Ουκρανία αλλά κάθε σχεδόν γωνιά της γης. Ούτε και επιτρέπεται να προχωρούν ορισμένοι σε συμψηφισμούς παράνομων και εγκληματικών ενεργειών που, άλλωστε, η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία έχουν καταδικάσει από θέση αρχών. Ας σταματήσουν να παίζουν κάποιοι με τη φωτιά του πολέμου.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 01/03/2022
Πηγή: www.tanea.gr