capital.gr
Μυστήριο μέγα η Θεία Κοινωνία. Μυστήριες και οι βουλές του Κυρίου. Εάν χριστιανική πίστη σημαίνει να τις εμπιστεύεσαι απόλυτα, να ασπάζεσαι την προτροπή του Χριστού "μη μεριμνάτε τι φάγητε και τι πίητε… ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού…" από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, τότε το ερώτημα εάν ο κοροναϊός μεταδίδεται με το κοινόχρηστο κουταλάκι χάνει κάθε σημασία.
Έτσι κι αλλιώς, όποιος πεθαίνει μεθίσταται εν Χώρα Ζώντων, εν Σκηναίς Δικαίων. Και οι πενθούντες είναι μακάριοι αφού "παρακληθήσονται". Αφού θα παρηγορηθούν.
Η παραπάνω προσέγγιση θα ήταν -πιστεύω- ασύγκριτα πιο ντόμπρα από το να τρέχουν οι ιερείς στα πάνελ και να εξηγούν γιατί με τη μετάληψη δεν κολλάει ο Covid-19. Κολλάει δεν κολλάει, ευλογημένο το θέλημά Του. Έλα όμως που -όπως όλα τα ανθρώπινα- έτσι και η πίστη είναι σχετική! Έλα που οι ποιμένες ανησυχούν μην και σκορπίσει το ποίμνιο...
Υπάρχει άραγε πολύς κόσμος στην Ελλάδα που παίρνει στα σοβαρά τους παπάδες όταν μιλάνε σαν γιατροί; Και τους γιατρούς όταν μιλάνε σαν παπάδες; Εδώ -θα μού πείτε- πάνω από διακόσιες χιλιάδες πολίτες έστειλαν με την ψήφο τους στη Βουλή εκείνον ο οποίος από τηλεοράσεως εμπορευόταν χειρόγραφες επιστολές του Ιησού! Και τον άλλον, τον και καρδιολόγο πολιτευτή των τριών κομμάτων (Πασόκ, Δημάρ, Σύριζα) κύριο Μιχελογιαννάκη, που είχε δημοσίως ισχυριστεί πως το aids μεταδίδεται με το σάλιο!
Η γελοιότης έχει αποενοχοποιηθεί πλήρως. Όχι απλώς δεν επισύρει την απαξίωση των φορέων της μα και τους καθιστά πρόσωπα της ημέρας, της κάθε μέρας σχεδόν. Παρακολουθώντας τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει κανείς την αίσθηση πως διεξάγεται διαρκώς διαγωνισμός για το ποιός θα ξεστομίσει την εξωφρενικότερη ανοησία. Έπαθλο; Η δημοσιότητα. Συχνότατα και η δημοφιλία.
Παρηγοριέται κανείς να πιστεύει πως πρόκειται για θλιβερό σημείο των καιρών μας. Ότι παλαιότερα οι ηγεσίες διέθεταν σοβαρότητα και γνήσια αυθεντία, τιμούσαν τα αξιώματα τους και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Νοσταλγούμε με κάθε ευκαιρία τους στιβαρούς πολιτικούς, τούς ταπεινούς πνευματικούς ανθρώπους, τους ιερείς που άγιαζαν εν ζωή... Υπήρξαν πράγματι και τέτοιοι. Και δυσκολεύομαι όντως να θυμηθώ φυσιογνωμία πιο ευτράπελη από τον Ντόναλντ Τραμπ στο τιμόνι του δυτικού κόσμου. Σε γενικές πάντως γραμμές, η Ιστορία μάλλον με όπερα μπούφα μοιάζει παρά με εποποιϊα ή με τραγωδία.
Φρίττουμε με τα καμώματα του Παύλου Πολάκη. Να θυμηθούμε τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, εκ των στυλοβατών της "προοδευτικής παράταξης", ο οποίος απευθυνόταν στις πολιτικές τους αντιπάλους με χαρακτηρισμούς όπως "τσούγδω", χαρακτήριζε τα μπουζούκια μέλαθρα του πολιτισμού και είχε φωτογραφηθεί με μία στριπτηζέζ να γδύνεται στο τραπέζι του; Να θυμηθούμε την πολιτεία του Κυρίου (με κεφαλαίο κατ? απαίτησιν του Κάπα) Χρήστου Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας;
Και όμως αμφότεροι ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος και ο Χρήστος Σαρτζετάκης είχαν αντισταθεί γενναία στο καθεστώς της 21η Απριλίου. Σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειονότητα των δικαστών, των αρχιερέων και των πανεπιστημιακών, οι οποίοι είχαν σκύψει το κεφάλι. Ενώ ο Αριστόβουλος Μάνεσης και ο Δημήτρης Μαρωνίτης έσωζαν την τιμή του ακαδημαϊκού κόσμου ως δεσμώτες της Χούντας, η σύγκλητος του Εθνικού και Καποδιστριακού δεξιωνόταν τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, άκουγε τις παροτρύνσεις του, ανεχόταν τις επιπλήξεις του.
Να πάμε πιο πίσω; Στους ύμνους του Νέστορα της συντηρητικής παράταξης Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τη Μακρόνησο (μέχρι ως "Νέο Παρθενώνα" φημολογείται ότι την είχε εγκωμιάσει) τούς οποίους αργότερα, προς τιμήν του, ανακάλεσε; Στον "Μαύρο Καβαλλάρη" Νικόλαο Πλαστήρα, ο οποίος χαρακτήριζε σε επιστολή του τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 αυτοκτονία και που -σύμφωνα με τον κορυφαίο ιστορικό Γιώργο Μαυρογορδάτο- αποκλείεται να έλεγε "Όχι" στον Μουσολίνι; Να θυμηθούμε τη γοητεία που είχε ασκήσει ο Ντούτσε στον Νίκο Καζαντζάκη; "Ο Μουσολίνι είναι ο αρσενικός Βενιζέλος" είχε γράψει το 1926. Ή μήπως τις κατάρες της Ιεράς Συνόδου στον Ελευθέριο Βενιζέλο; Τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να καλεί το 1916 κλήρο και λαό να υψώσει λόφους από πέτρες ως ανάθεμα για τον εκ Κρήτης "Σατανά";
Να διαβάσουμε τις ανταποκρίσεις από τα βάθη του χρόνου; Όταν οι Υδραίοι αγαλλίασαν στο άγγελμα της δολοφονίας του Καποδίστρια που την ανήγγειλε η εφημερίδα "Απόλλων" ως εξής: "Οι δύο Μαυρομιχάληδες έγιναν μιμηταί των Αρμοδίων και Αριστογειτόνων, των Βρούτων και των Κασσίων, δια να απαλλάξουν το έθνος από το τέρας της τυραννίας…" Αμέσως μετά, ο "Απόλλων" έκλεισε καθότι είχε εκπληρωθεί ο σκοπός της κυκλοφορίας του. Εκδότης του; Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης. Ο ίδιος άνθρωπος που λίγα χρόνια αργότερα, μαζί με τον Γεώργιο Τερτσέτη, αθώωσε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, έσωσε την Ελλάδα από το όνειδος να έχει στείλει στη λαιμητόμο τον "Γέρο του Μοριά".
Ποιος ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης; Ένας εκ των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Κυβερνήτη; Ή ο εθνικός μας δικαστής;
Ποιος ήταν ο Υδραίος Ανδρέας Μιαούλης; Ένας από τους επιφανέστερους ήρωες του 1821; Ή εκείνος που ανατίναξε τον ελληνικό στόλο το 1831, αρνούμενος να τον παραδώσει στη νόμιμη κυβέρνηση;
Ταξιδεύοντας στο παρελθόν, βλέπουμε το μεγαλειώδες να αγκαλιάζεται με το ποταπό, ενίοτε και με το γελοίο. Να εκπορεύονται από τα ίδια υπερφωτισμένα πρόσωπα, τους πρωταγωνιστές κάθε εποχής, είτε μιλάμε για πολέμαρχους είτε για την κορυφαία λοιμωξιολόγο κυρία Γιαμαρέλλου. Αυτό αποτελεί και τη θεμελιώδη ίσως αντίφαση που ελλοχεύει μέσα στον καθένα μας. Ότι υπό συνθήκες γινόμαστε υψιπετή πουλιά. Και υπό συνθήκες βδελυρά ερπετά ή κοάζοντα βατράχια. Ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Άνθρωποι εν ολίγοις.
Όταν εισέβαλε ο περσικός στρατός, η Πυθία μήδισε. Έβγαλε χρησμούς εξαιρετικά δυσοίωνους για τους Έλληνες, οι οποίοι αποσκοπούσαν να τους σπάσουν το ηθικό, να τους ωθήσουν σε υποταγή. Οι ιστορικοί το κατέγραφαν. Οι Αθηναίοι όμως δεν της το κράτησαν. Έστειλαν αντιθέτως στον "θησαυρό" τους, στους Δελφούς, σκοινιά από τα περσικά πλοία που είχαν καταναυμαχίσει στη Σαλαμίνα.
Ο νικητής συγχωρεί. Το καλό μένει.