Ομολογώ ότι είχα να πάω καιρό στην Εκκλησία. Πολύ περισσότερο Κυριακή και ιδίως για ένα απολύτως κοσμικό γεγονός, που ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο πρέπει να λαμβάνει χώρα σε κάποιον θρησκευτικό ναό.

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, ο ηγήτωρ της ενορίας άρχισε να διαβάζει την εγκύκλιο της οικείας μητρόπολης και το πρόγραμμα της ερχόμενης εβδομάδας, που οφείλω να πω ότι ήταν εξαιρετικά πλούσιο. Ξεναγήσεις, εκδρομές κατάνυξης, επιμορφωτικές ημερίδες, και σχεδόν καθημερινές λειτουργίες, που προφανώς δικαιολογούνται λόγω της αντίστροφης μέτρησης για την κορύφωση το Θείου δράματος.

Ως εδώ καλά. Ή μάλλον προβλέψιμα. Δεν άργησε να έρθει η πρώτη έκπληξη. Η προαναγγελία ημερίδας, στην οποία θα συμμετείχαν «ιερείς, θεολόγοι και ειδικοί φωτισμένοι (προφανώς ημέτεροι) επιστήμονες» με θέμα «τον εγκεφαλικό θάνατο». Το συμπέρασμα της οποίας κομψά προδιέγραψε και προεξόφλησε ο ιερέας, λέγοντας ότι «υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επανήλθαν μετά από δεκαετές άγρυπνο κώμα και κανείς δεν μπορεί να αποφασίζει για το τέλος τους». Προφανώς εκτός από έναν, τον οποίο δεν ονομάτισε.

Η δεύτερη έκπληξη ήταν διαφορετικής φύσης και προφανώς μεγαλύτερη. Το εκκλησίασμα κλήθηκε να συμμετάσχει, το απόγευμα της ίδιας μέρας, σε προβολή ντοκυμαντέρ (ποτέ δεν μάθαμε τους συντελεστές του) «για μία μονή της Πολιτείας του Άθω που τόσο πολύ έχει συκοφαντηθεί: τη μονή Βατοπεδίου», όπως είπε εμφατικά ο ιερέας. Προανήγγειλε μάλιστα, μη κρύβοντας τη στόχευση, ότι «δεν μας ενδιαφέρουν όλα τα υπόλοιπα αλλά το λατρευτικό έργο της μονής».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στη μετά Χριστόδουλο εποχή, οι προσδοκίες για επιστροφή της Εκκλησίας στη λατρευτική και φιλανθρωπική αποστολή της, ήταν μεγάλες. Σε μία Εκκλησία που δεν θα ασκεί εξωτερική πολιτική, που δεν θα στέλνει μηνύματα κάλπης για τη «Δεξιά του Κυρίου» και που εν τέλει δεν θα επιζητά μερίδιο στη νομή της κοσμικής εξουσίας.

Η «ατζέντα» δεν είναι προφανώς τυχαία και αυθόρμητη. Ο εξαγνισμός του Βατοπεδίου και το μήνυμα προς την Πολιτεία ότι η Εκκλησία δεν συζητά το ζήτημα της ευθανασίας, είναι τα θέματα αιχμής για την ελλαδική εκκλησίας. Όταν όμως ο (κατά τα λοιπά μεταρρυθμιστής) μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος επιβάλει τη μη κατασκευή αποτεφρωτηρίου στο Μαρκόπουλο και ο Πειραιώς Σεραφείμ επιτίθεται στη Μπακογιάννη για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τους ισραηλινούς, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο δρόμος εκσυγχρονισμού της Εκκλησίας δεν περνά μέσα από πρόσωπα. Κανένας Ιερώνυμος, προφανώς, δεν μπορεί να αποδειχθεί ισχυρότερος των δομών. Εκκλησιαστικών ή παρεκκλησιαστικών.