Ένας εργαζόμενος στην Ελλάδα δουλεύει 2034 ώρες το χρόνο. Στην Ευρωζώνη κατά μέσο όρο δουλεύει 1557 ώρες, στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) 1769 και στις ΗΠΑ 1790… Η παραγωγικότητα του εργαζομένου στην Ελλάδα είναι 34,5 δολάρια ανά ώρα. Όταν στην Ευρωζώνη είναι 53 δολάρια, στις χώρες του ΟΟΣΑ 46,7 και στις ΗΠΑ 64,1. Αυτά όλα, με στοιχεία του 2012 από τις στατιστικές σειρές του ΟΟΣΑ. Την ίδια στιγμή που η ανεργία κάλπαζε για το 28% που είναι σήμερα και το ΑΕΠ της χώρας κατρακύλαγε για να χάσει σωρευτικά περί το 25% όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Δουλεύουμε 25% παραπάνω από το μέσο ευρωπαίο και παράγουμε 35% λιγότερο. Οι ώρες της ζωής μας χάνονται σε μια δαιδαλώδη και απεχθή καθημερινότητα. Σε κακούς και μποτιλιαρισμένους δρόμους, σε γραφειοκρατικές και χρονοβόρες δημόσιες υπηρεσίες, στις μετακινήσεις των παιδιών από σχολείο σε φροντιστήριο και αθλοπαιδιές, στην αγωνία να τους παρέχουμε ότι παραπάνω μπορούμε, σε εργασιακούς χώρους με ελλιπή τεχνολογική υποδομή, και ως επί τω πλείστον, απούσα εργοδοτική μέριμνα και εργασιακές σχέσεις περασμένων εποχών. Η ζωή μας χάνεται στην ανασφάλεια για το μέλλον, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση τη συνταξιοδοτική κάλυψη. Η ίδια η ζωή των παιδιών χάνεται σε αυτά που δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε και ας δουλεύουμε «2034» ώρες το χρόνο. Έναντι αυτής της πραγματικότητας τα σύγχρονα πολιτικά κόμματα προσφέρουν συνθήματα και γενικόλογα προγράμματα. Ακόμα και με κριτήριο το μνημόνιο της τρόικα που ξόδεψε 56 σελίδες (αφορά στο νέο μνημόνιο με το τεχνικό παράρτημα), για τα μέτρα που άλλαξαν τις ζωές μας… τα ελληνικά κόμματα υπολείπονται αρκούμενα σε γενικόλογα συνθήματα, ατάκες και εξυπνακισμούς. Και όμως οι ζωές των ανθρώπων δεν περιγράφονται σε λίγες λέξεις. Δεν επηρεάζονται από τις μεγαλοστομίες, τις αγριάδες, τους εξυπνακισμούς, ή τις γοητευτικές ματιές. Ένας επιχειρηματίας που βλέπει την επιχείρηση του να χάνεται στην αδιαφορία των τραπεζών και την φορολογική επέλαση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν θα μεταστρέψει πορεία μετά το διθύραμβο του πρωθυπουργού ή του αντιπρόεδρο της κυβέρνησης για τις επιτυχίες της ελληνικής οικονομίας. Από τις «θυσίες του λαού», οι δικές του θυσίες, δεν φαίνεται να αποδίδουν στο θυσιαζόμενο αλλά στον ιερέα της τελετής. Η γυναίκα που στερείται για να ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες του παιδιού της δεν θα βρει χρήματα μετά τις επαναστατικές κορώνες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε άμα γίνει κυβερνήτης του τόπου. Θα συνεχίσει να στερείται με την ίδια αξιοπρέπεια και μεγαλύτερη οργή για την απογοήτευση επί των υποσχέσεων ενός ιδιοτελούς αριστεροφανούς λαϊκισμού. Ένας άνεργος που θα αντιμετωπίσει τη γλυκερή ματιά και τα υπονοούμενα της σιωπής του «μοντέρνου» πολιτικού δεν θα βρει δουλειά μετά από αυτό. Μετά το τέλος της παράτας που θα προσκομίσει ψήφους στον πονηρό πολιτευτή… ο άνεργος θα συνεχίσει άνεργος… στη σιωπή της δικής του μοναχικής απογοήτευσης, στη μοναξιά της άρνησης από την κοινωνία που συνιστά ο αποκλεισμός της ανεργίας.

Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να ψάξουμε και να βρούμε τις ώρες της ζωής μας. Να οργανώσουμε και να διεκδικήσουμε τις επενδύσεις, την ανάπτυξη, την απασχόληση αλλά και την ποιότητα ζωής και τις ίσες ευκαιρίες. Με πρόγραμμα, γνώση και όραμα.

Επενδύσεις, απασχόληση, καλύτερη ζωή και ίσες ευκαιρίες …για όλους. Με πολιτικούς που θέλουν και ξέρουν. Με κόμματα αρχών και τεχνοκρατών που γνωρίζουν να μετασχηματίζουν την ιδεολογία και τη φιλοσοφία του ανθρωπισμού σε έργα και πράξεις ανθρωπισμού. Με πολιτική ηθική που δεν εξαργυρώνει την πολιτική συμμετοχή επαγγελματικά και οικονομικά, αλλά τη σέβεται και την εξασκεί ως λειτούργημα, ως κοινωνική προσφορά, ως υποχρέωση στο λαό του και τη δημοκρατία. Ας αρχίσει η πορεία της ευθύνης.