[1] Αυτό το στοιχείο μπορούμε να το συγκρατήσουμε, όταν καλούμαστε να αναλύσουμε την παράμετρο που ακούει στο όνομα ‘εκλογική συμμετοχή.’ Υπό αυτό το πρίσμα, αφενός μεν εκ-λείπει οποιαδήποτε υποχρεωτικότητα ως προς την ψήφο μελών και φίλων του κόμματος (‘κανείς δεν υποχρεώνεται να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα’), και, αφετέρου δε απουσιάζουν τιμωρητικά μέτρα (μη συμμετοχή στην εσωκομματική ζωή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα) προς όλους όσοι δεν θα μεταβούν στα κατά τόπους εκλογικά κέντρα για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Εν είδει υποθέσεως εργασίας, θα υποστηρίξουμε πως αυτή η ‘ελευθερία’ προσλαμβάνεται με θετικό τρόπο από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, όντας μία εκ των παραγόντων που έχουν συμβάλλει στον υψηλό βαθμό συμμετοχής.

[2] Βλέπε σχετικά, Reif, K., & Schmitt, H., ‘Nine second-order  national elections: A conceptual framework for the analyses of European Election Results,’ European Journal of Political Research, Τόμος 8, Τεύχος 3, 1980, σελ. 3-44. Προτού περάσουμε στην ανάλυση των παραγόντων που οδήγησαν στην εκλογική επικράτηση Κασσελάκη, μπορούμε να διατυπώσουμε κάποιες γόνιμες υποθέσεις εργασίας που βοηθούν στη διερεύνηση του ‘γιατί’ η συμμετοχή κυμάνθηκε σε σχετικά υψηλά επίπεδα, αρκετά όμως κάτω από αυτά που έχουν παρατηρηθεί στις αντίστοιχες εκλογικές διαδικασίες στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής. Η πρώτη υπόθεση εργασίας, είναι η εξής: Mέλη του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν πως η προηγούμενη παρόμοια εκλογική διαδικασία η οποία είχε λάβει χώρα τον Μαϊο του 2022, υπήρξε κάτι παραπάνω από επιτυχής, οπότε η συμμετοχή τους, ακόμη και για πρώτη φορά, σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές, φαντάζει περίπου ως φυσικό ‘επακόλουθο’ λόγω ακριβώς της παρελθούσας ‘ιστορίας επιτυχίας’. Η συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική και διότι φαίνεται πως εμπεδώνεται μία διαφορετική και περισσότερο συμμετοχική πολιτική κουλτούρα, με αρκετά μέλη του κόμματος να έχουν εξοικειωθεί πολιτικά και ιδεολογικά, με την όλη διαδικασία, ακόμη και αρκετοί που ίσως στο παρελθόν ήταν δύσπιστοι έως αρνητικοί. Η δεύτερη υπόθεση εργασία  είναι η ακόλουθη: Ο ικανοποιητικός αριθμός συμμετεχόντων αποδεικνύει πως πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν ισχυρούς πολιτικούς και ψυχο-συναισθηματικούς δεσμούς με το κόμμα τους, πράγμα που τους αποτρέπει και από το να ‘εγκαταλείψουν’ λόγω της περιδίνησης στην οποία έχει περιέλθει μετά την διπλή εκλογική ήττα των περασμένων μηνών, και από το να απέχουν από μία τέτοια εκλογική διαδικασία όντας ‘χολωμένα,’ ‘σκασμένα,’ θεωρώντας πως για αυτούς, ανεξαρτήτως συνθηκών, η συμμετοχή τους είναι ‘αυτονόητη.’ Πέραν των εσωκομματικών εκλογών, φρονούμε πως ο  πυρήνας υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με το κόμμα,  ανεξαρτήτως του αν συμμετέχουν στις εσωκομματικές διεργασίες, έχει αυξηθεί για τα καλά (‘κατάλοιπο’ από την εποχή της κοινωνικής, πολιτικής και εκλογικής ισχυροποίησης του κόμματος), υπερβαίνοντας το 10%, εξέλιξη που έθεσε φραγμούς στην περαιτέρω σημαντική μείωση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Τρίτον, αρκετοί εκ των συμμετεχόντων στις εκλογές δεν θέλησαν να ‘χάσουν την ευκαιρία’ να καταστούν ‘μέρος’ της ιστορίας του κόμματος, πολιτικά, συμβολικά και αξιακά, σπεύδοντας να επικυρώσουν δια της  συμμετοχής τους στις εκλογές, την μετάβαση στην μετα-Τσίπρα εποχή του κόμματος.

[3] Σε ένα ιδιαίτερο σημείο που έχει δύο επιμέρους πτυχές,  η εκλογική συμπεριφορά ενός ‘ψηφοφόρου’ (ας μην το ξεχνάμε αυτό/Πρόκειται και για ψηφοφόρους), σε μία εσωκομματική εκλογική διαδικασία, ταυτίζεται με την εκλογική συμπεριφορά ενός ψηφοφόρου σε εθνικές εκλογές: Στο ό,τι μπορεί να έχουν αποφασίσει πολύ πριν τις εκλογές ποιον θα ψηφίσουν. Στο ό,τι εντός του διαθέσιμου ρεπερτόριου επιλογών κάποιων εξ αυτών, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο της αποχής.  

[4] Πολλά μέλη δηλαδή, έσπευσαν να ψηφίσουν προκειμένου να συμβάλλουν σε ένα νέο και διαφορετικό ξεκίνημα.

[5] Το πολύ ενδιαφέρον θεωρητικά-επιστημολογικά στην περίπτωση του εξ Αμερικής ορμώμενου Στέφανου Κασσελάκη, είναι πως κατέστη μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ‘ διασημότητα’ που υπερέβη κατά πολύ τα στενά όρια του κόμματος του, αποτελώντας ‘talk of the town’ επί αρκετές ημέρες. Ο ίδιος μάλιστα, δεν χρειάστηκε να λειτουργήσει αρχικά ως «μικροδιασημότητα», σύμφωνα με την διατύπωση των Schouten, Janssen & Verspaget, σε ένα σύνθετο σημείο όπου εάν αφήσουμε στην άκρη απλοϊκές και ελλιπείς θεωρητικά ερμηνείες περί ‘μεταπολιτικής’ και ‘μεταπολιτικού φαινομένου’ (πως πρέπει να ασκείται η πολιτική κατά τους πολέμιους της περιώνυμης ‘μεταπολιτικής’; ), τότε θα δούμε πως στην περίπτωση του το ‘άγνωστο’ που τον συνόδευε ‘γοήτευσε’ νυν μέλη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ που εγγράφησαν μέλη. Τα μέλη αυτά είδαν στον Κασσελάκη την ‘μοναδική ευκαιρία’ να ξεφύγουν οι ίδιοι και το κόμμα τους από την διαρκή ‘υπερ-πολιτικοποίηση’ και ‘ιδεολογικοποίηση των πάντων’, από τις ασαφείς, ‘βαριές’ και δυσνόητες θεωρητικές αναφορές, από την ‘κυριαρχία’ των ‘δεινοσαύρων’ του κόμματος (Αριστείδης Μπαλτάς, Γιάννης Δραγασάκης, Νίκος Φίλης, Νίκος Βούτσης), που υποστηρίζουν τους συμβατικούς υποψηφίους για την προεδρία.  Σε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα την τελευταία δεκαετία, η έλευση ενός νέου προσώπου δεν συνετέλεσε στην διαμόρφωση και ανάδειξη στην επιφάνεια ενός δια-γενεακού χάσματος που έχει κοινωνικά, πολιτικά, αξιακά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά, επηρεάζοντας την διαμόρφωση εκλογικής συμπεριφοράς υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος λόγω χαρακτηριστικών, φυσιογνωμίας και ιδιοσυγκρασίας, κατέστη το ‘αντίπαλο δέον’ των ‘δεινοσαύρων’, διεκδικώντας για λογαριασμό αυτών των κουρασμένων από την εικόνα του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, μελών, την ‘πραγματική Αλλαγή.’ Ο Κασσελάκης εισήλθε ορμητικά στο προσκήνιο έχοντας τον ‘αέρα’ του ‘φρέσκου,’ έναντι της αμήχανης Έφης Αχτσιόγλου, η οποία έπεσε στην ‘παγίδα του φαβορί’, εγκλωβιζόμενη στην εικόνα της ‘πρώτης γυναίκας που μπορεί να γίνει πρόεδρος του κόμματος,’ του επιβαρυμένου με μία καταδίκη Νίκο Παππά, του ασαφούς Τσακαλώτο, ο οποίος όσες φορές ερωτούνταν για κάποιο θέμα, απαντούσε κάνοντας μονίμως χρήση του όρου ‘Αριστερά’,  του πολιτικού  ‘δεινόσαυρου’ Τζουμάκα. Βλέπε σχετικά, Scouten, A.P., Janssen, L.,  & Verspaget, M., ‘ Celebrity vs. Influencer. Endorsements in advertising: the role of identification, credibility, and Product-Endorser fit, International Journal of Advertising, 39, 2, 2020, σελ.  258-281. Πολύ ορθή, και θεωρητικά, είναι η διαπίστωση του υπουργού Επικρατείας Μάκη Βορίδη, για τον οποίο ένας βασικός παράγοντας που καλλιέργησε το έδαφος για την επικράτηση Κασσελάκη, ήσαν και η ύπαρξη δυσαρέσκειας για την διπλή στρατηγική ήττα του καλοκαιριού, η οποία ‘χρεώθηκε’, όπως χαρακτηριστικά γράφει, στους «παλιούς». Σε ένα ‘κουρασμένο’ κόμμα (‘κουρασμένοι’ βουλευτές, στελέχη και ψηφοφόροι), σε ένα ‘εξαντλημένο’ κόμμα που  θεωρεί πως η Αριστερή ιδεολογία είναι το ‘Άλας της Γης’  και  λειτουργεί  προτάσσοντας ιδεολογικά ‘φετίχ’ περασμένων δεκαετιών, η έλευση Κασσελάκη προσέφερε ψυχική ανάταση και ευφορία. Βλέπε και, Βορίδης, Μάκης, ‘Βορίδης: Το αποτέλεσμα στον ΣΥΡΙΖΑ επικυρώνει τη στρατηγική ήττα της Αριστεράς στις εκλογές,’ Ιστοσελίδα εφημερίδας ‘Πρώτο Θέμα,’ 18/09/2023, Βορίδης: Το αποτέλεσμα στον ΣΥΡΙΖΑ επικυρώνει τη στρατηγική ήττα της Αριστεράς στις εκλογές (protothema.gr) Δεν είναι λίγοι όσοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν το τι έχει συμβεί, μεταξύ αυτών και η Έφη Αχτσιόγλου.

[6] Βλέπε σχετικά, Γεωργιάδου, Βασιλική., & Καφέ, Αναστασία., ‘Εκλογική Συμπεριφορά,’ Επιμέλεια: Συναδινού, Αλεξία, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αθήνα, 2018. Επιθυμώντας να εμβαθύνουμε περαιτέρω, θα υπογραμμίσουμε πως ο Στέφανος Κασσελάκης εξ αρχής θεωρήθηκε ως ο ‘ιδανικός’ υποψήφιος, με τον ΄δυναμισμό’ που εκπέμπει (εδώ η σύγκριση κυρίως με την Έφη Αχτσιόγλου υπήρξε καταλυτικά υπέρ του), σε εκείνα τα σχετικά παλαιά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που εκλαμβάνουν, απλοϊκά και προδήλως εσφαλμένα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το πολιτικό τους’ Εγώ’ και την Αριστερή τους αυταρέσκεια, ως ‘παροδική’, ως ‘παρένθεση’ που έχει ‘ημερομηνία λήξης,’ αντιστρέφοντας ή αλλιώς, ανα-νοηματοδοτώντας την κλασική θεωρία της ‘Αριστερής Παρένθεσης’. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος και η απογοήτευση από την διπλή εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, τόσο περισσότερο ήσαν πιθανό το απογοητευμένο μέλος, να στραφεί υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη.

[7] Βλέπε σχετικά, Ελευθερίου, Κώστας., ‘Η Άκρα Δεξιά στη μεταμνημονιακή εποχή: Κίνητρα ψήφου, διαθεσιμότητα και ελλοχεύουσα δυναμική,’ στο: Αρανίτου, Βάλια., (επιμ.), ‘Η Εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων. Ανάμεσα στα Μνημόνια και την Πανδημία. Στάσεις, αντιλήψεις, στοιχίσεις και αποστοιχίσεις,’ Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 2022. Γεωγραφικά, η ψήφος υπέρ Κασσελάκη, είχε μία σχετική ομοιογένεια, καθότι υψηλά ποσοστά συγκέντρωσε όχι μόνο στην Κρήτη (Πολάκης; ) αλλά και σε περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας. Στην Ξάνθη και στον Έβρο, εκεί όπου έναν έστω μικρό ρόλο στην διαμόρφωση εκλογικής συμπεριφοράς υπερ του διαδραμάτισε η πρόσφατη επίσκεψη τους στις περιοχές όπου τον Αύγουστο εκδηλώθηκαν μεγάλες πυρκαγιές.

[8] Τι ρόλο μπορεί να έπαιξε η εντοπιότητα στην υποστήριξη που έλαβε ο Κασσελάκης από τον βουλευτή Χανίων του κόμματος, Παύλο Πολάκη; Καμία, είναι η απάντηση μας. Ο λαϊκιστής Παύλος Πολάκης, πραγματοποίησε μία προεκλογική καμπάνια υπέρ του Κασσελάκη (ας μην ξεχνάμε πως ήσαν ο πρώτος που τον παρουσίασε στο Συριζαϊκό κοινό ή ακροατήριο, συμβάλλοντας ώστε η υποδοχή του να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή), κατά κύριο λόγο μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του προσφιλούς του Facebook, εστιάζοντας την κριτική του όχι σε όλους τους συνυποψηφίους του, αλλά στην Έφη Αχτσιόγλου, αποτρέποντας (να ένας ακόμη παράγοντας ψήφου), ένα τμήμα των περισσότερο ‘ιδεολόγων’ και πιστών Συριζαίων από το να στραφούν σε αυτήν. Η μη συγκρότηση ομάδων που θα ‘έτρεχαν’ την προεκλογική του καμπάνια, κατά τα Αμερικανικά πολιτικά ειωθότα,  αποδεικνύει πόσο επιφανειακές και κοντόθωρες ήσαν οι κριτικές περί ‘Αμερικανοποίησης’ της πολιτικής ζωής και δη της εσωκομματικής πολιτικής ζωής, συνεπεία της έλευσης στο προσκήνιο του Αμερικανοτραφούς Κασσελάκη.