Ο συνομιλητής μου ήταν  ένας νεαρός τριάντα χρονών.

Δουλεύει παρτ ταιμ χωρίς να αρνείται να κάνει όποια δουλειά του βρεθεί.

Ζει λιτά ώστε να μπορεί να έχει την πολυτέλεια ενός μικρού μεταχειρισμένου αυτοκίνητου το όποιο είναι αλήθεια χρειάζεται για τη δουλειά του.

Η συζήτηση μας πήγαινε ομαλά έως ότου άκουσε  την άποψη μου  σχετικά με τον αυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος του Πούτιν.

Εκεί  κοντοστάθηκε και μου είπε Γιατί εδώ έχουμε περισσότερη Δημοκρατία; 

Δεν σκοτώνουν δημοσιογράφους όπως η Πολιτοφσακγια στο δρόμο ούτε κλείνουν εφημερίδες,  του είπα.

Για να ακούσω το επιχείρημα κι εδώ γίνονται αλλά πιο συγκεκαλυμμένα.

Θύμωσα

Δηλαδή τον ρώτησα δεν ζεις σε μια δημοκρατική χώρα;

Όχι, μου είπε με αποφασιστικότητα;

Τι κι αν του μίλησα για το πως ήταν  επί χούντας, 

τι κι αν του είπα ότι μπορεί να υπάρχουν προβλήματα αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα,

τι κι αν του είπα πως  ακόμα  στις πρόσφατες κρίσιμες στιγμές του   δημοψηφίσματος του 2015 όπου το πολιτικό κλίμα είχε οξυνθεί δεν διανοήθηκε κανείς να μιλήσει για Χούντα, αυτός επέμενε να μου λέει ότι δεν υπάρχει ελευθερία

Συνέχιζε  να μου πετάει επιχειρήματα που είχαν λίγο από όλα, τη Νέα τάξη πραγμάτων, πως είναι ο Μαρινάκης από πίσω από τις κυβερνήσεις (είναι βλέπετε  φανατικός  Παναθηναϊκός κι έτσι πάντα σε κάθε του ανάλυση έχει και λίγο Μαρινάκη μέσα) πως το κοβιντ χρησιμοποιήθηκε για να ελεγχθεί η κοινωνία, πως πως πως…

Αυτό που με τρόμαξε δεν είναι το είδος των επιχειρημάτων  όσο το ότι στην επιθυμία του να αποδείξει πως ζει σε μια ανελεύθερη κοινωνία ή καθεστώς, εύρισκε συνεχώς κι αλλά παράλογα επιχειρήματα.

Όταν χωρίσαμε κι αφού ηρέμησα , αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να μην έχουν νέοι άνθρωποι αντίληψη του τι σημαίνει δικτατορία ή ανελεύθερο καθεστώς;

Πως είναι δυνατόν με τόση ευκολία να λένε ότι ζούμε σε μια χώρα εξίσου ανελεύθερη με τη Ρωσία του Πούτιν;

Που χάθηκε η μπάλα; 

Τι δεν τους είπαμε για το παρελθόν;

Τι δεν τους εξηγήσαμε για το παρόν; 

Που και πότε δεν τους είπαμε όχι;

Σε ποια περίσταση δεν βάλαμε κάποια όρια εθίζοντας τα, γιατί  μιλάμε για εθισμό, στην ανέξοδη καταγγελία και στο διαρκές παράπονο;

Ερωτήματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου και που θα ήθελα μια γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να τα αντιμετωπίσει ουσιαστικά.

Θα γίνει όμως ή θα μείνουμε στις στερεοτυπικές λύσεις;