Παρακολουθώ -χωρίς μεγάλη έκπληξη, οφείλω να ομολογήσω- τις αλλεπάλληλες τηλεοπτικές εκδηλώσεις κοινωνικής ευαισθησίας του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Οδυσσέα Βουδούρη. Εάν επρόκειτο για μια συνηθισμένη σε μια κατηγορία βουλευτών έκφραση δυσφορίας, θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρέλθει το γεγονός ως άνευ σημασίας. Όταν όμως συνοδεύεται από τη σαφή απειλή της μη ψήφισης των μέτρων, τότε είναι απαραίτητη μια απάντηση. Στην αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να εκλάβει τη σιωπή ως αδυναμία, ή ακόμα χειρότερα, ως σιωπηρή επιβράβευση της στάσης του. Η πρώτη παρατήρηση αναφέρεται σε δύο προεκλογικές δεσμεύσεις της ΔΗΜΑΡ και στην προγραμματική συμφωνία που υπέγραψαν μετεκλογικά οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων. Τις δύο πρώτες τις αγνοεί πλήρως ο βουλευτής, ενώ την τρίτη -που έχει νόημα μέσα στο σαφές πλαίσιο που διαμορφώνουν οι προεκλογικές δεσμεύσεις- την παρερμηνεύει για να δικαιολογήσει την προαναγγελθείσα από μέρους του καταψήφιση.
Η ΔΗΜΑΡ είχε δεσμευτεί ότι θα συμβάλλει στη συγκρότηση κυβέρνησης που θα κρατήσει τη χώρα στην ευρωζώνη και θα προχωρήσει στη ΣΤΑΔΙΑΚΗ απαγκίστρωση από τους δυσμενείς όρους του μνημονίου. Τόνισα το «σταδιακή», γιατί ήταν θεμελιώδης διαφορά από την απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ, για μονομερή καταγγελία συνολικά του μνημονίου. Επίσης, η ΔΗΜΑΡ δεσμεύτηκε -συνέντευξη του Γραμματέα της ΚΕ Σπύρου Λυκούδη στην Αυγή- ότι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, στην πορεία προς την επαναδιαπραγμάτευση θα σεβαστεί τις υπογραφές που έχουν μπει. Σε δέκα εβδομάδες και σε ένα τόσο ασφυκτικό διεθνές πλαίσιο, κανείς δεν θα μπορούσε να απαιτήσει ριζικές ανατροπές στα συμφωνηθέντα και ευτυχώς που η ΔΗΜΑΡ δεν υπέκυψε στην ευκολία της προεκλογικής ρητορείας. Το ωραίο είναι ότι ούτε ο Βουδούρης αμφισβητεί την αναγκαιότητα ανεύρεσης των 11,5 δις, ώστε όχι μόνο να εκταμιευτεί η δόση των 31,5 δις, αλλά και να μείνει η χώρα όρθια εντός της ευρωζώνης και να μην οδηγηθεί στη χρεοκοπία. Και πώς να την αμφισβητήσει, όταν ξέρει(;) ότι αυτή η μεγάλη τελευταία εκκρεμότητα προκύπτει ευθέως από τις υποχρεώσεις της χώρας και ότι αποτελεί όρο sine qua non για την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής. Μόνο που όταν φτάνει στο δια ταύτα, δηλαδή στο πού θα βρεθούν τα δις, τότε τα στρίβει δια της πεπατημένης, δηλαδή των αόριστων ισοδυνάμων , δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, δια της πάταξης της φοροδιαφυγής και της σπατάλης. Τον ακούσαμε πολλές φορές με περισσή ευκολία να καταφεύγει στην απάντηση αυτή. Δεν χρειάζεται να είσαι διαπρεπής οικονομολόγος για να γνωρίζεις ότι ακόμα και αν ψηφιστεί το πιο πλήρες φορολογικό νομοσχέδιο, ακόμα και αν ως εκ θαύματος αποκτήσεις τον πιο αποτελεσματικό ελεγκτικό μηχανισμό, ακόμα και αν αρχίσουν αύριο το πρωί οι δίκες εξπρές που δρομολογεί ο Ρουπακιώτης, παρά ταύτα και πάλι απαιτείται χρόνος μέχρι να αρχίσουν να γεμίζουν τα ταμεία. Χρόνος που όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει. Άρα, οι ενστάσεις του Βουδούρη είναι άνευ αντικειμένου εφ’ όσον επιμένει στην αναγκαιότητα εξεύρεσης των 11,5 δις. Είναι άλλο θέμα να προσπαθείς μέσα στο υπάρχον ασφυκτικό πλαίσιο να σώσεις τα 30 ευρώ στη σύνταξη του ΟΓΑ -όπως φαίνεται ότι πέτυχε ο Κουβέλης- και άλλο να απειλείς ότι αν δεν γίνει το δικό σου -πράγμα που εκ των προτέρων ξέρεις ότι δεν είναι εφικτό- θα καταψηφίσεις τα μέτρα. Και επειδή δεν είναι ανεξάρτητος βουλευτής, αλλά κομμάτι μιας αριστερής συλλογικότητας, δεν μπορεί να μην έχει σκεφτεί ότι αν και άλλοι επιλέξουν τη δική του «πολυτελή» στάση, θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλη κυβερνητική κρίση. Δεν θέλω να τον αδικήσω, αλλά από τη μέχρι στιγμής στάση του και από τα δικά του λεγόμενα, νομίζω ότι ακριβώς αυτά επιδιώκει. Ήταν εξαρχής αντίθετος στη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση και δεν φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι η απόφαση συμμετοχής στην κυβέρνηση δεν ήταν μια επιπόλαια έμπνευση της στιγμής, αλλά μια συνειδητή κίνηση με επιπτώσεις σε βάθος χρόνου, που δεν είναι εύκολο να μεταβληθεί υπό το καθεστώς πιέσεων αυτού του τύπου. Και ακριβώς επειδή τα έχει σκεφτεί όλα αυτά, σπεύδει να προτείνει και τη συνολική αλλαγή προσανατολισμού με την προσέγγιση στον ΣΥΡΙΖΑ. Διατυπώνει την πρότασή του περίτεχνα («μας χωρίζουν πιο πολλά από την ΝΔ παρά από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ένα κομμάτι του λαού σαν εναλλακτική λύση»), εμμέσως πλην σαφέστατα στη συνέντευξή του στον Βασίλη Σκουρή, στη Real News. Προτείνει δηλαδή τον πρώτο (καταψήφιση των μέτρων) και τον τρίτο (συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) κρίκο στην αλυσίδα που έχει στο μυαλό του. Μοιραία, πρέπει να μεσολαβήσει ο δεύτερος, που είναι η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Αυτή είναι η λογική αλληλουχία και αρνούμαι να πιστέψω ότι πετάει κουβέντες χωρίς να μετράει τις συνέπειες. Προτιμώ την εκδοχή ότι συνειδητά εισηγείται με τρία βήματα, όχι την αλλαγή τακτικής, αλλά την αλλαγή στρατηγικής. Από την ευρωπαϊκή προοπτική -με τα προβλήματα και τις αδυναμίες της- στο αντιευρωπαϊκό χάος. Γιατί με την ΝΔ, πράγματι ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας έχουν μεγάλες διαφορές. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η διαφορά στρατηγικού προσανατολισμού, το μέγεθος της οποίας δεν θέλει ή δεν μπορεί να συλλάβει ο Βουδούρης. Πάντως είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε το αντιλαμβάνεται, είτε όχι, κάνει λάθος.