Όταν ξεκίνησα την δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία στη Σουηδική Ραδιοφωνία, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ίσχυε το εξής: Όταν, ως ρεπόρτερ, έπρεπε να φύγω εκτός έδρας, η υπηρεσία μου έδινε ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο (πανάκριβο), ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τα έξοδά μου για την αποστολή. Όταν επέστρεφα, είχα στο γραφείο μου ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο όπου έκανα το μοντάζ των συνεντεύξεών μου και ετοίμασα το ρεπορτάζ μου. Ανέβαινα στο στούντιο για το τελικό μοντάζ, εφόσον χρειαζόταν.
Επέστρεψα στην Ελλάδα, την εποχή της «Αλλαγής» (1983) και άρχισα να εργάζομαι στην ΕΡΤ. Για την παραπάνω εργασία, η ΕΡΤ μου διέθετε: Έναν ηχολήπτη να χειρίζεται το μαγνητόφωνο (ενίοτε και δύο), έναν οδηγό (να οδηγεί το αυτοκίνητο) και φυσικά όταν επέστρεφα, έπρεπε να κάνω όλη την επεξεργασία μέσα σε ένα στούντιο, απασχολώντας άλλον έναν ηχολήπτη. Όταν εξέφρασα την απορία μου γι’ αυτήν την «πριγκηπική» περιποίησή μου, με στραβοκοίταξαν με απορία και δυσπιστία, διερωτώμενοι αν πραγματικά ανήκω στους προοδευτικούς, όπως νόμιζαν, ή κατά βάθος ήμουν πολύ αντιδραστικός και το έκρυβα.
Να κάνουμε τώρα λίγη απλή αριθμητική. Για το προϊόν που παρήγαγα στη Σουηδία (υπενθυμίζω πως ήταν τέλη της δεκαετίας του ’70), η υπηρεσία χρειαζόταν να πληρώνει ένα άτομο. Για την ίδια δουλειά εδώ, στην Ελλάδα, η ΕΡΤ πλήρωνε 4, ενίοτε και 5 άτομα.
Πού κάνει λάθος ο κ. Φούχτελ; Μα στην αριθμητική. Η αναλογία δεν είναι 1 προς 3, αλλά 1 προς 4 ή 5.
Θα αναφέρω άλλο ένα παράδειγμα που θα «συντρίψει» την αριθμητική του κ. Φούχτελ. Όταν αποφάσισα να βγω στη σύνταξη, ζήτησα να κάνω καταμέτρηση των ενσήμων του ΙΚΑ (για τα 5-6 χρόνια που πλήρωνα αυτό το ταμείο αν και δημοσιογράφος, περίεργο γιατί, αλλά ελληνικό φαινόμενο και αυτό). Έγινε μία καταμέτρηση λίγο πριν να μπω στη διαδικασία της σύνταξης και πήρε περίπου 9 μήνες για να πάρω την απάντηση. Όταν υπέβαλα το αίτημα συνταξιοδότησης, περίμενα άλλους 15 μήνες για να ξαναγίνει η καταμέτρηση από την ίδια υπηρεσία (το ΙΚΑ).
Επικοινώνησα τηλεφωνικά με το αντίστοιχο συνταξιοδοτικό σύστημα στη Σουηδία. Σε περίπου ένα λεπτό, μου απάντησαν (από το τηλέφωνο!) πόσα συντάξιμα χρόνια έχω και πόση σύνταξη μου αντιστοιχεί, ενώ μου παρέθεσαν αναλυτικά τα στοιχεία. Τους ζήτησα να μου τα στείλουν ταχυδρομικά και τα πήρα σε τρεις ημέρες.
Εδώ κι αν κάνει λάθος ο κ. Φούχτελ! Με ποια μαθηματική μέθοδο να κάνουμε τη σύγκριση;
Βιώνοντας, τα περίπου 30 χρόνια που ζω και εργάζομαι στην Ελλάδα, τον τρόπο που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες (κρατικές ή δημοτικές), δεν μπορούσα παρά να κάνω τις συγκρίσεις. Πολλές φορές αναρωτήθηκα εάν οι υπηρεσίες δημιουργήθηκαν για την εξυπηρέτηση των πολιτών, ή για κάποιον άλλο λόγο. Πολλές φορές επιβεβαιώθηκε η διαπίστωση που έκανε ο κ. Φούχτελ και την «πλήρωσε» με ισχυρή δόση «επαναστατικής» έκρηξης ο κ. Πρόξενος
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που μπορεί να τη λέμε καμιά φορά στο μεταξύ μας, αλλά δεν πρέπει να μας τη λένε οι ξένοι και κυρίως οι Γερμανοί. Και φυσικά, αυτό δεν οφείλεται στη δήθεν τεμπελιά των ελλήνων εργαζομένων, πολλοί εκ των οποίων εργάζονται σκληρά – το γνωρίζω αυτό από τη δική μου εμπειρία- αλλά στον τρόπο που έχει οργανωθεί η δημόσια διοίκηση. Είναι η απόδειξη της μεγάλης ανικανότητάς μας, με μπόλικη δόση δήθεν αριστερής προοδευτικότητας, με τη συμμετοχή των συντεχνιών και της διαπλοκής μικροκομματικών συμφερόντων. Είναι η αλήθεια του καθρέφτη που δεν αντέχουμε να δούμε. Και την πληρώνει ο κ. Φούχτελ και ο Πρόξενός του…
.
Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος