Μπορεί για τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών να υπάρχει ακόμα αβεβαιότητα μια και στη χώρα μας διεξάγονται… θεσμικά όποτε βολεύει την κυβερνητική πλειοψηφία, οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου ωστόσο βρίσκονται στο επίκεντρο της κινητικότητας των ημερών. Νέα ονόματα βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας εντείνοντας τις ανησυχίες για το μέλλον της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ο βασικός θεσμός της αποκέντρωσης των εξουσιών δεν αντιμετωπίζεται προφανώς σαν τέτοιος από τα πολιτικά κόμματα, αλλά πιο πολύ σαν μια προθέρμανση και επιδίωξη δημιουργίας εντυπώσεων για την περίπτωση που οι δημοτικές εκλογές διεξαχθούν πριν από τις βουλευτικές.
Είναι φανερό ταυτόχρονα ότι τα κόμματα προσπαθούν να λύσουν και εσωκομματικά προβλήματα ισορροπιών με κριτήρια την ικανοποίηση κυρίως προσωπικών φιλοδοξιών, οι οποίες υπερτερούν στις περισσότερες περιπτώσεις των αυτοδιοικητικών κριτηρίων.
Πρόσωπα που έρχονται από το πουθενά του θεσμού, χωρίς την παραμικρή προϋπηρεσία και εμπειρία και στελέχη του κομματικού σωλήνα θα επιδιώξουν να συσπειρώσουν πατριωτικά τα παραταξιακά ακροατήρια και να εξυπηρετήσουν γραμμές και σκοπιμότητες μάλλον παρά τις τοπικές κοινωνίες. Πολλοί είναι εκείνοι που θα παραιτηθούν στη συνέχεια, αν δεν εκλεγούν.
Κι όλα αυτά την ώρα που η χώρα χρειάζεται όσο ποτέ την αναβάθμιση της ζωής στις μεγάλες πόλεις και το ζωντάνεμα της περιφέρειας, την αποφασιστική συμβολή της τοπικής αυτοδιοίκησης στην οικονομική και κοινωνική της ανάκαμψη.
Οι πολίτες πρέπει να γυρίσουν τις πλάτες τους στις υποψηφιότητες που δεν υπηρετούν παρά κομματικές σκοπιμότητες αποκλειστικά. Η χώρα χρειάζεται δυναμικούς και δημιουργικούς – παλιούς και νέους – Δημάρχους. Η ευρύτερη στήριξη υποψηφιοτήτων στο πρότυπο του Γιάννη Μπουτάρη, θα είναι ταυτόχρονα και μια απάντηση σε όσους έχουν εναποθέσει στην πόλωση και τον διχασμό την ελπίδα για την πολιτική τους επιβίωση.