Βοστώνη 16/12/1773. 100 περίπου κάτοικοι της πόλης πέταξαν στη θάλασσα 342 κιβώτια τσάι ως αντίδραση στη σχετική φορολογία που είχε επιβάλει η Βρετανική κυβέρνηση. Το μικρό αυτό γεγονός, παράτολμη ενέργεια ακτιβιστών της αποικίας, ήταν η σπίθα από την οποία ξεκίνησε αυτό που γνωρίζουμε ως Αμερικανική Επανάσταση, ένα γεγονός κομβικό για την παγκόσμια ιστορία. Σύνθημα των αποίκων, μετέπειτα αμερικανών, ήταν το «no taxation without representation».
Αθήνα 5/6/2015. Οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας διασταυρώνουν τα ξίφη τους στο όνομα του πολύπαθου λαού. Αλληλοκατηγορούνται για το χάος στο οποίο βρίσκεται η χώρα, προσπαθώντας οι μεν να πείσουν πως το μνημόνιο τους είναι καλύτερο από εκείνο που εφάρμοσαν οι δε. Οι μεν ισχυρίζονται πως η διαπραγμάτευση τους ήταν λεβέντικη, οι δε πως η διαπραγμάτευση τους ήταν πονηρή. Για τα αίτια της κρίσης, τα οποία ακόμη δεν έχουν αντιμετωπιστεί, δε μιλά κανείς τους. Το μόνο που φαίνεται να τους απασχολεί είναι τα κρατικά έσοδα και τα «ώριμα δικαιώματα «. Κανείς τους δε φαίνεται να θεωρεί πως πολλές από τις επιδιώξεις της Τρόικας θα έχουν μακροπρόθεσμα θετική επίδραση στην εθνική οικονομία και στην κρατική λειτουργία. Το μόνο θέμα είναι το που θα βρεθούν τα λεφτά για να μην αλλάξει τίποτε.
Η χώρα διανύει πλέον τον έβδομο χρόνο σε ύφεση, έχοντας ξεπεράσει την θλιβερή επίδοση της κατά τη διάρκεια της κατοχής, με το ΑΕΠ να έχει μειωθεί κατά τουλάχιστον 25%. Ο ιδιωτικός τομέας, το μεγάλο θύμα, έχει λυγίσει, κι η μπάλα παίρνει σιγά-σιγά και τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις. Ο πληθυσμός έχει πλέον ελάχιστο διαθέσιμο εισόδημα, ενώ οι τραπεζικές πιστώσεις έχουν προ πολλού στερέψει. Η απάντηση των κυρίαρχων πολιτικών μας σ’αυτή την κατάρρευση είναι πως θα πρέπει να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα, ώστε να «πέσει χρήμα στην αγορά», δια των γνωστών πελατειακών οδών, χρήμα το οποίο θα καταλήξει, ως συνήθως, στην κατανάλωση κυρίως εισαγόμενων προϊόντων. Το προφανές τους διαφεύγει.
Και προφανές στην περίπτωση μας είναι πως η αγορά και οι επενδύσεις δεν θα πάρουν ποτέ τα πάνω τους αν δεν μειωθούν άμεσα φόροι και εισφορές. Μόνο έτσι όλοι οι πολίτες θα έχουν αύξηση διαθέσιμου εισοδήματος για περισσότερη κατανάλωση και για αποταμίευση που θα καταλήξει και σε επενδύσεις , όπως η αγορά κατοικιών. Μόνο με μείωση άμεσων και έμμεσων επιβαρύνσεων οι επιχειρήσεις μας θα βελτιώσουν σύντομα και δραστικά την ανταγωνιστικότητα τους, και οι ξένοι επενδυτές θα εξετάσουν πιο θετικά την περίπτωση να ρισκάρουν τα κεφάλαια τους εδώ . Και δεν αναφέρομαι τόσο σε φόρους υψηλών εισοδημάτων, ή ακόμη και εταιρικών κερδών. Αναφέρομαι πρωτίστως στους πλάγιους φόρους, όπως ο υψηλός ΦΠΑ, οι φόροι πάνω σε κάθε μορφή ενέργειας, ο Προκρούστειος ΕΝΦΙΑ, οι πάσης φύσεως εργοδοτικές εισφορές, τα ασυνάρτητα δημοτικά τέλη, οι αδιαφανείς φόροι υπέρ τρίτων, τα τέλη υπέρ της ΤτΕ, το διαφορετικό αφορολόγητο για μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες, ακόμη και το τέλος υπέρ της ΕΡΤ. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα αδιαπέραστο πλέγμα το οποίο φράσσει κάθε προοπτική υγιούς επανάκαμψης, κατατρώγοντας τα λαϊκά εισοδήματα κι αυξάνοντας το κόστος λειτουργίας και παραγωγής κάθε επιχείρησης.
«Όχι φορολόγηση χωρίς εκπροσώπηση» διακήρυξαν οι εξεγερμένοι της Βοστόνης. Στη σημερινή Ελλάδα θα παραφράζαμε «όχι φορολόγηση χωρίς ανταποδοτικότητα». Όσοι κουτοπόνηρα μας λένε πως οι φόροι μας δεν είναι μεγαλύτεροι ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, καλό θα είναι να συγκρίνουν και τις αντίστοιχες δημόσιες υπηρεσίες. Χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο κάθε Έλληνας ξαναπληρώνει σε ιδιώτες για την ποιοτική υγεία του, για την στοιχειώδη παιδεία των παιδιών του, για την χρήση του αυτοκινήτου του, για την συμβουλευτική της επιχείρησης του, για την ορθή μετεκπαίδευση των υπαλλήλων του, ακόμη και για την ασφάλεια της περιουσίας του. Αυτό έχει σα συνέπεια να πασχίζει ασθμαίνοντας, βαδίζοντας πάντα στο όριο των οικονομικών του δυνατοτήτων, και να μένει συνήθως κεφαλαιακά καχεκτικός και ανασφαλής. Κουρασμένοι απ’αυτή την φθορά, οι επιχειρηματίες αποθαρρύνουν τα παιδιά τους να δραστηριοποιηθούν στον τόπο μας, υπονομεύοντας άθελά τους τις προοπτικές της χώρας.
Η κατάσταση αυτή πρέπει κάποτε ν’αλλάξει, και κύρια οδός προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια δίκαιη αλλά και εισπραττόμενη φορολογία. Η αύξηση των φόρων, που πλήττει τους συνεπείς κι ευνοεί τους πονηρούς, είναι η πιο τεμπέλικη μέθοδος μεγένθυνσης των δημοσίων εσόδων, με αμφίβολο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Η αναγκαία τεχνική υποδομή και διεθνώς βέλτιστες πρακτικές για την εγγύηση είσπραξης των νόμιμων φόρων και εισφορών είναι στη διάθεσή των κυβερνώντων. Αυτό που ποτέ δε βρίσκεται είναι η πολιτική βούληση. ΠΑΣΟΚ , ΝΔ, ΣυριζΑνελ και ακραίοι του κοινοβουλίου, είναι όλοι τους κρατιστές που βλέπουν ως αποκλειστική απάντηση στο ερώτημα της ανάπτυξης το αδηφάγο υπερτροφικό Δημόσιο. Ποιός επιτέλους θα μιλήσει, ποιος θα κραυγάσει ώστε να απεγκλωβιστούν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις μας από τη μέγγενη της άδικης φορολογίας;