Δεν σας κρύβω, αναγνώστες μου, πως τα απανωτά γεγονότα, διεθνή και εσωτερικά, δεν μου επέτρεψαν να διαθέσω αυτοσυγκέντρωση τόση, ώστε να καθίσω να γράψω κάτι που να κάνω κέφι. Άλλη μια φορά τα μιντιακά υπερίσχυσαν της όποιας έμπνευσης, με αποτέλεσμα να ακυρώσουν την πάγια πρόθεσή μου να ανεβάζω τα Σχολιάκια μου στο facebook.
Κάθε θέμα, κάθε σκέψη, είναι μια μορφή έμπνευσης. Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνουν οι επαγγελματίες της σκέψης (δεν το λέω ειρωνικά, πιστέψτε με), δηλαδή όσοι αρθρογράφοι εργάζονται καθημερινά δημοσιεύοντας σκέψεις τους, ενώ ο κόσμος τριγύρω τους στριφογυρίζει και ανατρέπεται… Μπορώ να πω πως τους θαυμάζω, γιατί καταφέρνουν να αποστασιοποιούνται και να σημαδεύουν σε όποιο θέμα-αντικείμενο επιλέγουν.
Τώρα, είναι οι μέρες που, μέσα από την καταιγιστική ειδησεογραφία, προβάλλεται το θέμα ίδρυσης κόμματος-κίνησης του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, με ονομασία «Το Ποτάμι».
Γράφονται διάφορα υπέρ, κατά, και είναι σύνηθες, μία τηλεοπτική και όχι μόνο, προσωπικότητα, να διεκδικεί κομμάτι από τον δημόσιο βίο. Άκουσα και διάβασα τον αδύναμο-ασπόνδυλο λόγο του και αναζήτησα να προσανατολιστώ, σύμφωνα με τα εξαρτημένα ανακλαστικά μου, για να βρω πολιτικό περιεχόμενο. Δεν διέκρινα κάτι τέτοιο, απεναντίας, εκείνο το «θα κλέψουμε τα θετικά από Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ» αφήνει χώρο για σχολιασμούς αμφίρροπους… Ωστόσο, πρέπει να πω πως αυτό που ως τώρα λέμε «πολιτικός λόγος», έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές και ανατροπές, τόσες, που σήμερα ένας ακομμάτιστος λόγος, όταν είναι δομημένος με ψύχραιμη λογική, προσαρμοσμένος στη σύγχρονη μίζερη πραγματικότητα, μπορεί (στην εποχή μας) να επιβληθεί, έως και να συσπειρώσει… Για σκεφτείτε, η πολιτική ζωή στη χώρα μας παρήγαγε και μας φόρτωσε με αμέτρητες, τεράστιες «ποσότητες» κενού πολιτικού λόγου, από τις εκλεγμένες πολιτικές δυνάμεις. Ένας πολιτικός-κομματικός λόγος από πρόσωπα που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και των εποχών. Αυτό που θα δυσκολευτεί κανείς να βρει στην μεταπολεμική Ελλάδα, είναι ο σημαίνων πολιτικός λόγος.
Η εμφάνιση ενός κόμματος από τον Σταύρο Θεοδωράκη, ταράζει ολίγον τα νερά τής πολυάριθμης κομματικής αγοράς που συνεχώς εμφανίζεται με κάτι γραφικούς τύπους, δεξιούληδες, καραδεξιούς, κρυπτοφασίστες, ναζιστές, αλλά και άλλους άξιους, χαμένους όμως στο διάστημα της ασαφούς και νεφελώδους κεντροαριστεράς… Αδυνατώ λοιπόν να γνωρίζω το βάρος μιας τέτοιας κίνησης, που καλεί τους απανταχού αναποφάσιστους να κάνουν το βήμα, για να βρουν μια «στέγη» όπου εκεί πιθανώς θα συμφωνήσουν, θα διαφωνήσουν, θα περάσουν καλά…
Ας ελπίσω οι πληροφορίες μου να είναι λαθεμένες και να μην είμαστε πάλι θεατές γέννησης πολιτικών φορέων που έχουν μεν την καλή πρόθεση, αλλά όχι τις απαραίτητες συνθήκες και τα αναγκαία πολιτικά χαρακτηριστικά.