Διερωτάται κανείς αν η μοίρα του Ποταμιού πρόκειται να είναι σε τόσο σύντομο χρόνο η ίδια με τόσων άλλων κομμάτων που από την μεταπολίτευση και μετά κατέληξαν στο περιθώριο, στην αφάνεια, στην ανυπαρξία και τέλος στην εξαφάνιση προσφέροντας τον «χώρο» τους για την επιβεβαίωση του περιβόητου δικομματισμού. Η διαφορά είναι ότι η πορεία του σκιαγραφείται εξαιρετικά σύντομη παρά τις ελπίδες που γέννησε, την καλή του πορεία στην αρχή (συγκυριακό φαινόμενο;) και τις δυνατότητες που είχε. Αλήθεια γιατί όμως φτάσαμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο λίγους μόνο μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές. Ήταν προκαθορισμένη η πτωτική του διαδρομή τον τελευταίο χρόνο ή μήπως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή του η πορεία και ποιοι ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ.
Παρά τις οποιεσδήποτε ενστάσεις το Ποτάμι πεισματικά αρνήθηκε να ακολουθήσει τον έξυπνο δρόμο, αν και θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει «έξυπνο» κόμμα. Και θα μπορούσε γιατί οι άνθρωποι που έστω και προσωρινά αποφάσισαν να συνδέσουν την πολιτική τους μοίρα με αυτήν του Ποταμιού και έξυπνοι είναι και μορφωμένοι αλλά κυρίως έμπειροι σε ότι αφορά την πολιτική. Οι εξελικτικές εκδόσεις της επιστήμης επιτάσσουν την δυνατή πρόβλεψη του μέλλοντος και την διαμόρφωση όλων εκείνων των σεναρίων, ώστε να υπάρξει η ανάλογη προσαρμογή και παρέμβαση προκειμένου να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι ικανές και αναγκαίες υποθέσεις και όλα εκείνα τα πιθανά σενάρια που θα προσδώσουν το πλεονέκτημα.
Όμως στην προκειμένη περίπτωση αρνήθηκε όλες εκείνες τις κινήσεις και προσαρμογές που θα του έδιναν την δυνατότητα να κινηθεί και να ελιχθεί με άνεση αλλά και σιγουριά σε μια προκαθορισμένα πλεονεκτική πορεία.
Επέμενε στον κινηματικό του χαρακτήρα για πολύ καιρό, λες και ήταν ΜΚΟ, αντί έγκαιρα να μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κόμμα με δομή, όργανα αποφάσεων, δυνατότητα αναπαραγωγής στελεχών και εμπλουτισμού του δυναμικού του. Εφησύχασε στο δήθεν ηθικό πλεονέκτημα μιας ψευδαίσθησης του καινούργιου απέναντι στο παλιό. Και βέβαια αντί της ουσίας αναλώθηκε από την πρώτη στιγμή στην αντιπαράθεση γύρω από την ορολογία που με την σειρά της κατέδειξε σημασιολογικά τον κινηματικό του χαρακτήρα.
Εθελοντές αντί μέλη (έτσι και αλλιώς το να είσαι μέλος μιας ομάδας για ένα κοινό στόχο δεν αναιρεί τον εθελοντικό χαρακτήρα), ΜΕΣΥΑ αντί κεντρική επιτροπή (κάπως σαν Ιερά σύνοδος, έτσι για να διαφέρει από τους άλλους), φορείς πολιτικής και όχι τομείς, επικεφαλείς και όχι γραμματείς ή πρόεδροι, ασάφειες θεσμικές (όπως τις αποκαλούν οι πλέον έμπειροι από τακτ), και όχι έγκαιρη διαμόρφωση κατευθυντήριων γραμμών κ.ο.κ.
Το πλέον σημαντικό αρνητικό στοιχείο είναι σίγουρα η περίεργη επιμονή να μην δηλωθεί συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα. Έτσι το καράβι βολοδέρνει χωρίς ρότα, προσπαθώντας να ψαρέψει σε θολά νερά έχοντας την ψευδαίσθηση ότι το απολιτίκ και απλά καταγγελτικό στυλ είναι αρκετά για θέλξουν δυνητικά υποψήφιους υποστηρικτές. Αυτό επιπλέον καθιστά αδύνατη και την συνύπαρξη, συνεργασία, συστέγαση με άλλους ομοειδείς σχηματισμούς προκειμένου να επιβιώσει, να προωθηθεί η άποψη του, να βρουν γόνιμο έδαφος οι ιδέες του, να μπορέσουν να καρποφορήσουν οι μελετημένες προσεγγίσεις. Γιατί τι νόημα θα έχει οποιαδήποτε άποψη και επεξεργασία αν δεν μπορεί να υλοποιηθεί ή να αποτελέσει μέρος μιας υπαρκτής και υλοποιήσιμης πολιτικής. Κατά περίεργο τρόπο έχει παγιωθεί η άποψη (άκρως εγωιστική και καταστροφική στην πολιτική) ότι το Ποτάμι εκπροσωπεί το νέο και δεν δέχεται καν συζήτηση με ότι το ίδιο αυθαίρετα χαρακτηρίζει παλιό.
Είναι πολύ σημαντικό να πορεύεσαι με συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό αλλά και με προβλέψεις που θα σου δώσουν την δυνατότητα να διαχειριστείς πιο καλά το αβέβαιο μέλλον.
Δεν περνάει κανενός από το μυαλό ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που το στηρίζουν, μέχρι χθες δραστήριοι πολιτικά σε άλλους χώρους, ίσως για δεκαετίες, αποστασιοποιήθηκαν από αυτούς για τους δικούς του λόγους ο καθένας και επομένως στηρίζοντας το Ποτάμι «το νέο», παντρεύουν στην ουσία το παλιό και το νέο. Και βέβαια όπως θα έλεγε και ο Λεωνίδας ο Κύρκος ο συμβιβασμός , είναι η επιτομή της άσκησης πολιτικής. Γιατί αν δεν συμβιβάσεις ιδέες και αν δεν συγκεράσεις απόψεις, τότε πως ευελπιστείς να τις δεις κάποια στιγμή να υλοποιούνται.
Θα πρέπει να αποφασιστεί αν θέλει να είναι απλά διαφορετικό ή να είναι μέρος της διαχείρισης της πολιτικής καθημερινότητας και του μέλλοντος με ότι αυτό συνεπάγεται.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Ελληνική κοινωνία ταλανίζεται με τρομακτικά προβλήματα που ξεπερνούν κατά πολύ τις ικανότητες και τα αντανακλαστικά του συστήματος. Η διατύπωση θέσεων ξεκάθαρων και απλών ώστε να γίνονται εύπεπτες και κατανοητές είναι απαραίτητη. Οι αναλυτικές διαπιστώσεις και παραθέσεις είναι εξαιρετικές και χρήσιμες αλλά θα πρέπει να συνοδεύονται από το δια ταύτα.
Δεν μπορεί να διακατέχεται από ελιτίστικη άποψη, απόμακρη από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα σε επίπεδο φιλοσοφικής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Ο πολιτικός χρόνος έχει τελειώσει προ πολλού και δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες για καθυστερήσεις, και ολιγωρίες. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει χρόνος για «πολυτελείς» επιλογές και παιχνίδια πλανάται πλάνη οικτρά. Η σύμπηξη ενός μετώπου που θα βασίζεται σε αρχές αλλά όχι μόνο στις μοναδικές «αρχές» που ο καθένας νομίζει σαν μοναδικές και αδιαπραγμάτευτες είναι το μόνο ορατό μέλλον που μπορεί να προσφέρει ελπίδες στους πολίτες ειδ΄ άλλως οι κοκορομαχίες για αρχηγικές προθέσεις, επικρατούσες στρατηγικές, μοναδικές τακτικές κ.λπ. θα ακυρώσουν οποιαδήποτε θετική προοπτική.