Στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών για τη συσπείρωση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου προστέθηκε, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 26ης Μαίου, και το Ποτάμι. Τα αίτια της άδοξης κατάληξής του θα αποτιμηθούν αρχικά από τα σημερινά στελέχη του και τους πολιτικούς αναλυτές, αργότερα από εκείνους που θα γράψουν την ιστορία της κρίσιμης αυτής για τη χώρα μας πολιτικής περιόδου. Λόγο έχουν δικαιωματικά και όλοι όσοι πίστεψαν, εντάχθηκαν και υπηρέτησαν με ενθουσιασμό και ανιδιοτέλεια την φιλόδοξη περιπέτεια ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να την ακολουθήσουν ως το τέλος της.

Η πεντάχρονη διαδρομή του Ποταμιού στην πολιτική ζωή της χώρας κάθε άλλο παρά ως απαρατήρητη θα καταγραφεί. Πρότεινε με επιμονή θαρραλέες αλλαγές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στις οποίες επέμεινε ακόμα και όταν το πολιτικό κόστος έγινε δυσβάσταχτο για τις πλάτες του.

Αποκατέστησε παρεξηγημένες και απαγορευμένες στην ιδεολογική ορολογία της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας έννοιες όπως ο φιλελευθερισμός που αποτελεί την έκφραση των θεμελιωδών αρχών της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Έφερε ταυτόχρονα στην επιφάνεια τις μεγάλες αντιφάσεις στην (παρ)ερμηνεία των όρων «νέο» και «παλιό» στην πολιτική και αποκάλυψε την μεγάλη αυταπάτη της ιδρυτικής του αρχής «πολιτική χωρίς πολιτικούς».

Κανένας προοδευτικός πολίτης δεν μπορεί να μην θλίβεται για το στέρεμα του Ποταμιού. Αλλά και κανείς από όσους ταξίδεψαν όλα αυτά τα χρόνια στην κοίτη του δεν πρέπει να τα παρατήσει. Το αίτημα για ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και την χάραξη μια νέας αναπτυξιακής πορείας παραμένει ανεκπλήρωτο.