Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς για τις προτάσεις που διατύπωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης στην περίπτωση που το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό απαιτήσει συνεργασίες για τη διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει να συμφωνήσει σε δύο τουλάχιστον σημεία.

Το πρώτο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, παρά το γεγονός ότι παραμένει στις δημοσκοπήσεις καθαρά η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας, έχει αναδειχθεί ουσιαστικά σε ρυθμιστή της προεκλογικής αντιπαράθεσης.

Το προαιώνιο δίλημμα «με ποιον θα πάει» που αντιμετωπίζει κάθε «τρίτος» του πολιτικού συστήματος, έχει πλέον αντιστραφεί και οι εκλογολόγοι του δικομματισμού επιχειρούν να μαντέψουν «με ποιον δεν θα πάει» προκειμένου να ενισχύσουν τη φαρέτρα των επιχειρημάτων τους.

Η Νέα Δημοκρατία για να πείσει για την αναγκαιότητα επίτευξης της αυτοδυναμίας της, ο δε ΣΥΡΙΖΑ για τη ρεαλιστικότητα μιας «προοδευτικής κυβέρνησης των νικητών».

Το δεύτερο σημείο είναι η αποκάλυψη του μεγάλου αριθμού των «πρωθυπουργοποιήσιμων» πολιτικών που διαθέτει η χώρα μας. Η θέση του Ανδρουλάκη «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» ήρθε να υποκαταστήσει το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» που φαίνεται να είχαν αποδεχθεί οι δύο μονομάχοι ως το καθοριστικό της σύγκρουσης.

Η θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ άνοιξε τους ασκούς των φιλοδοξιών και των ορέξεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος. Οι ράφτες έπιασαν πάλι δουλειά. Πρώην πρωθυπουργοί αλλά και κάθε λογής δελφίνοι αισθάνθηκαν έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αν τους ζητηθεί, για τη σωτηρία της χώρας.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.iefimerida.gr