Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από τότε που η Ιταλία αποτελούσε υπόδειγμα υπεύθυνης, συναινετικής αντιμετώπισης της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης από το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων του πολιτικού της συστήματος. Ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης της Ευρώπης είχε αναλάβει τα ηνία της χώρας οδηγώντας την σε ασφαλή και απάνεμα λιμάνια σε μια περίοδο επικίνδυνης διεθνούς περιδίνησης. Η εξασφάλιση του ευρωπαϊκού πακέτου των 200 δισ. ευρώ για την επανεκκίνηση της οικονομίας της είναι χαρακτηριστική των ευεργετικών αποτελεσμάτων της «τεχνοκρατικής» διαχείρισης του Μάριο Ντράγκι.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Μια συνετή διαχείριση δεν μπορεί να κάνει θαύματα και οι θαυματοποιοί λαϊκιστές περισσεύουν στις μέρες μας. Οι ακροδεξιοί «Αδελφοί της Ιταλίας» και η θαυμάστρια του «πατριώτη» Μουσολίνι αρχηγός τους δεν δυσκολεύτηκαν να σαγηνεύσουν τους Ιταλούς με το παραδεισένιο όραμά τους. Έδωσαν εξάλλου μια χρυσή ευκαιρία στους αποτυχημένους Μπερλουσκόνι και Σαβίνι να επανακάμψουν στη εξουσία από την οποία είχαν ήδη εκδιωχθεί πανηγυρικά από το εκλογικό σώμα. Η θριαμβευτική νίκη της Τζιόρτζια Μελόνι είναι μια ακόμα απόδειξη των συνεπειών της δυσκινησίας του ευρωπαϊκού υπερωκεάνιου, ιδιαίτερα στις φουρτούνες.

Πόσο αγγίζουν ωστόσο τη χώρα μας οι πολιτικές εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία; Ως προς την περίοδο της πρωθυπουργίας Ντράγκι η απάντηση είναι απολύτως αρνητική: Καθόλου. Το ενδεχόμενο να συναινέσουν, σε μια κρίσιμη έστω συγκυρία, τα κόμματα στο πρόσωπο του πρωθυπουργού κινείται στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Στην Ελλάδα, η πολιτική σταθερότητα έχει ταυτιστεί με την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ενώ η πρόθεση συνεργασίας εκλαμβάνεται ως απεμπόληση αρχών και εκτοξεύεται ως κατηγορία. Άλλωστε, οι κυβερνήσεις συνεργασίας στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης είτε «επιβλήθηκαν από τον μνημονιακό κατακτητή» είτε έγιναν για λόγους νομής της εξουσίας και μόνον.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr