Δεν ξέρω αν έχουν συνειδητοποιήσει όλοι οι παράγοντες της Κεντροαριστεράς τι τους περιμένει αν δεν προσέλθουν σεμνά και ταπεινά σε ιδρυτικό Συνέδριο της Παράταξης, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η μάλλον με μία μόνο προϋπόθεση, την προγραμματική συμφωνία. Τους περιμένει εκλογική συντριβή και περιθωριοποίηση του χώρου. Και όσοι νομίζουν ότι επί των ερειπίων θα τους καλέσει η Ιστορία ως αναστηλωτές πλανώνται πλάνην μεγάλη. Δεν χρειαζόμασταν τη μέτρηση της MRB για να επιβεβαιωθούν τα παραπάνω. Χωρίς πειστική και μετρήσιμη εναλλακτική πρόταση ο κόσμος θα συρθεί χωρίς εμπιστοσύνη στην επιλογή ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Το δίλημμα που στις ευρωεκλογές λειτούργησε υπέρ της Ελιάς θα λειτουργεί υπέρ των δυνάμεων που θα διεκδικήσουν το bonus των 50 εδρών. Μερικοί στο ΠΑΣΟΚ θέλουν να αγνοούν ότι χωρίς την Ελιά το 8% θα ήταν άπιαστο όνειρο, έσπευσαν να την απαξιώσουν και ονειρεύονται μια νεκρανάσταση του κόμματος αντί για τη συγκρότηση μιας κραταιάς μεταρρυθμιστικής παράταξης.

Το Ποτάμι, η άλλη μετρήσιμη δύναμη του χώρου, φαίνεται να νομίζει ότι έχει το μονοπώλιο της καινοτομίας και της καθαρότητας, και δεν δείχνει μέχρι στιγμής να προσγειώθηκε στον χώρο του ρεαλισμού μετά τη διάψευση των εκλογικών στόχων του. Να δεχτώ ότι αν δεν υπάρξει από τον υπόλοιπο χώρο σοβαρότητα και πειστική εναλλακτική πρόταση κάποιοι πολίτες θα βρουν διέξοδο στο Ποτάμι. Ε και; Θα μοιράσουν με το ΠΑΣΟΚ ένα ποσοστό πολύ μικρότερο από το άθροισμα Ελιάς και Ποταμιού στις ευρωεκλογές και θα έχουν την αμφίβολη «ικανοποίηση» ότι κέρδισαν τον ανταγωνιστή τους. Είναι δε εντυπωσιακό το στοιχείο που μας έδωσε η MRB ότι 56% των ψηφοφόρων του Ποταμιού θέλουν συνεργασία με τις δυνάμεις του χώρου της Κεντροαριστεράς και μόνο 16% αυτόνομη πορεία.

Για την κατάσταση στη ΔΗΜΑΡ δεν χρειάζεται περαιτέρω διεκτραγώδηση, τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Πέρα από τις πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν προσωπικότητες που, ενώ θα μπορούσαν να συμβάλουν αποφασιστικά σε μια ενωτική και ανανεωτική προσπάθεια, ή στέκουν πεισματικά παράμερα ή λένε με δικά τους λόγια τα ίδια πράγματα με εμάς τους υπόλοιπους, ώστε εύλογα να διερωτάται κάποιος αν ο μόνος λόγος που τους εμποδίζει να κάνουν το ενωτικό βήμα είναι οι προσωπικές και μόνο αντιθέσεις. Και βέβαια υπάρχει ο ανέστιος κόσμος της Παράταξης που εξαντλείται η υπομονή του. Ο κόσμος που θέλει να δει όλους μαζί να οικοδομούν μια μεγάλη, σύγχρονη παράταξη και αντ? αυτού βιώνει τον κατακερματισμό και την αποθέωση του υποκειμενισμού.